Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ “Χ” ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

ΑΓΝΩΣΤΟΣ  ΚΟΣΜΟΣ 


                Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ “Χ” ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
                                               "ίνα μυηθώσιν οι αμύητοι"

                           Ο "ΑΓΝΩΣΤΟΣ Χ" ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΒΛΗΤΗ ΣΤΑΘΕΡΑ

       Όλοι θυμόμαστε τον άγνωστο “Χ”, που τόσο μας βασάνισε στα μαθητικά μας χρόνια.
       Ποιος είναι όμως ο άγνωστος παράγων “Χ”, όταν τον ζητάμε στην ελληνική γλώσσα;
       Ποιος είναι ο παράγων εκείνος, που επηρεάζει την νοηματική σύνδεση και ισορροπία των λέξεων;  
       Πως θα μετρήσουμε και πως θα συγκρίνουμε τις διάφορες έννοιες; 
       Υπάρχει κάποια αρμονία στην ελληνική γλώσσα; 
       Υπάρχει άραγε κάποιος άγνωστος ‘Χ’ που λειτουργεί ως αριθμητικός παράγων ισορροπίας; 
       Είναι η Ελληνική Γλώσσα αριθμητική;

         Ας ξεκινήσουμε με τον πατέρα των πατέρων της εκκλησίας μας και σπουδαίο νεοπλατωνικό φιλόσοφο Γρηγόριο Νύσσης που ορίζει τις σχετικές προϋποθέσεις λέγοντας: "Τό δε άποσον καί αδιάστατον πώς άν τις ή μετρήσειεν ή διαστήσειεν; Ποίον επί τού απόσου μέτρον ευρών ή ποίον επί τού αδιαστάτου διάστημα;  Πώς δέ τις τό αόριστον τέλει καί αρχή διαλήψεται;  Αρχή γάρ καί τέλος τών διαστηματικών περάτων εστίν ονόματα.  Διαστάσεως δέ μή ούσης ουδέ τό πέρας εστίν.  Αλλά μήν αδιάστατος η θεία φύσις, αδιάστατος δέ ούσα πέρας ούκ έχει, τό δέ απεράτωτον άπειρον εστί τε καί λέγεται.  Μάταιον άρα τό άπειρον αρχή καί τελευτή περιγράφειν. Τό γάρ περιγεγραμμένον άπειρον είναι ού δύναται".  
       Δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση: "Πως θα μετρήσει κάποιος αυτό που δεν έχει ποσόν 
ή διαστάσεις;  Ποιο μέτρο θα βρει για το άποσο ή ποιο διάστημα για το αδιάστατο;  Πως θα οριοθετήσει κάποιος το αόριστο σε τέλος και αρχή;  Διότι η αρχή και το τέλος των άκρων 
των διαστημάτων είναι ονόματα.  Μη υπαρχούσης όμως της διάστασης ούτε και το τέλος της υπάρχει.  Αλλά διαστάσεις δεν έχει η θεία φύσις, ως τέτοια δε δεν έχει τέλος, αυτό δε που δεν έχει πέρατα είναι άπειρον και έτσι ονομάζεται.  Άρα είναι μάταιο να περιγράφεις την αρχή και το τέλος του απείρου.  Επειδή το περιγεγραμμένο δεν είναι δυνατό να είναι άπειρο".

       Οι λέξεις βέβαια δεν έχουν ύλη όταν λέγονται και δεν φαίνεται να έχουν μέτρο ούτε διαστάσεις.  Είναι λοιπόν και οι λέξεις άποσες και αδιάστατες, άρα αόριστες και άπειρες; Πως θα μετρηθούν για να ικανοποιήσουμε τον Γρηγόριο Νύσσης;  Όταν όμως οι λέξεις γράφονται αποκτούν ένα είδος υπόστασης.  Αποτελούνται από συγκεκριμένο αριθμό γραμμάτων τοποθετημένων σε ακριβή σειρά.  Έχουν πάντα το πρώτο και το τελευταίο γράμμα τους.  Όλα τα γράμματα έχουν ονόματα.  Άρα και οι λέξεις έχουν συγκεκριμένη διάσταση - διάστημα, που ορίζεται από το πρώτο έως το τελευταίο ονομασμένο γράμμα τους.  Παράλληλα η κάθε λέξη που γράφεται αποκτά ένα είδος οντότητας, αφού αποτυπώνεται με κάποια συγκεκριμένα σχέδια επάνω στο χαρτί ή σε κάποια επιφάνεια.  Δηλαδή σχεδιάζεται και αυτή, όπως όλα τα σχέδια, σε δύο διαστάσεις.  Άρα η κάθε λέξη 
που γράφεται αποκτά διαστάσεις.  Άρα ικανοποιεί τον ένα όρο που έθεσε ο Γρηγόριος Νύσσης,

       Δεν μένει παρά ο προσδιορισμός και του μέτρου, για να ικανοποιήσουν οι λέξεις και τους δύο όρους, αποκτώντας έτσι διαστάσεις και μέτρο ώστε να γίνουν περιγεγραμμένες 
και διόλου αόριστες.  Αν όμως γίνει αυτό, μήπως έτσι θα μπορέσουμε να μετρήσουμε και 
τα άϋλα που περιγράφουν πολλές λέξεις;

       Ο Πυθαγόρας όταν ρωτήθηκε "τί τό σοφότερον τών όντων εστί;", δηλαδή "ποιο 
είναι το σοφώτερον εκ των όντων;"  "έφη ο αριθμός" "είπε ο αριθμός". Όταν μάλιστα τον ρώτησαν "καί δεύτερον", απάντησε "ο τά ονόματα τοίς πράγμασι θέμενος", δηλαδή "αυτός που θέτει ονόματα στα πράγματα".  Όμως γιατί θεωρούσε ως δεύτερο σοφότερο 
εκ των όντων, αυτόν που δίνει ονόματα στα πράγματα;  Είναι άραγε τόσο δύσκολο να ονομάσεις κάτι που δεν έχει όνομα;

       Είναι βέβαια γνωστό ότι ο Πυθαγόρας έβλεπε παντού αριθμούς και γεωμετρία, δηλαδή ποσά και διαστήματα.   Πως θα δεχόταν λοιπόν ότι το δεύτερο σοφότερον όν, δηλαδή η δια λέξεων ονομασία όλων των πραγμάτων, δεν σχετίζεται με το πρώτο, δηλαδή τους αριθμούς

        Πέραν αυτού ο Πυθαγόρας είχε μελετήσει πολύ την Ελληνική γλώσσα και ήταν αυτός 
που καθιέρωσε την επικρατήσασα μορφή στην γραφή της, από αριστερά προς δεξιά και χωρίς κενά.
       Ήταν αυτός που δίδαξε τους ιερείς και αναμόρφωσε το μαντείο των Δελφών.  Τι άραγε καθιέρωσε ο Πυθαγόρας στο μεγάλο μαντείο και γιατί μόνον η Πυθία έδινε τους χρησμούς; Ποια ήταν η μυστική τέχνη ή επιστήμη, πού επέτρεπε μόνο σε ορισμένους να προλέγουν το μέλλον;  Ποια μυστικά γνώριζαν και φύλαγαν οι μεγάλοι μύστες και μάντεις;

        Ο Σωκράτης στον Κρατύλο του Πλάτωνος ισχυρίζεται: "ως εγώ αληθή λέγω λέγων ότι προστιθέντες γράμματα καί εξαιρούντες σφόδρα αλλοιούσι τάς τών ονομάτων διανοίας". Δηλαδή ότι "όπως εγώ αληθινά λέω ότι αυτοί που προσθέτουν και αφαιρούν γράμματα αλλοιώνουν ισχυρώς την έννοια των λέξεων".  Μήπως λοιπόν ο μεγάλος σοφός εννοούσε την αριθμητική διαφορά που προκύπτει στο άθροισμα κάθε λέξεως, με την πρόσθεση ή αφαίρεση έστω και ενός γράμματος;  

        Ο Σέξτος Εμπειρικός γράφει: "τά συμβεβηκότα κατηρίθμηται" με την έννοια ότι αφηγήθηκε ή εξέθεσε.  Αυτό ίσως σημαίνει γνώση και χρήση της αρίθμησης των γραμμάτων κατά τον τρίτο αιώνα μ.Χ.  Μπορεί όμως να είναι και απλή συνήθεια από ανάμνηση της αρχικής χρήσης του ρήματος καταριθμέω –ώ.

        Ο Πολύβιος αναφέρει: "ούδ' εν αδικήματι κατηριθμείτο την πράξιν" με την έννοια της ονομασίας ή περιγραφής και όχι της αρίθμησης που προκύπτει από την ετυμολογία του ίδιου του ρήματος καταρριθμώ.

        Ο Πρόκλος λέει: "εν τη απαριθμήσει των τοιούτων αγαθών" εννοώντας την ονομασία και όχι βέβαια την αρίθμηση των αγαθών.

       Σε μία ομιλία του ο Βασίλειος αρχιεπίσκοπος Καισαρείας και Καππαδοκίας είπε: "Πώς ούν, φησίν, ο Θεός τά συστήματα τών υδάτων εκάλεσε θάλασσας;  Ότι συνέδραμε μέν εις συναγωγήν μίαν τά ύδατα, τά δέ συστήματα τών υδάτων, τουτέστι, τούς κόλπους τούς κατ’ ίδιον σχήμα υπό τής περικειμένης γής αποληφθέντας, θαλάσσας ο Κύριος προσηγόρευσε.  Θάλασσα βόρειος, θάλασσα νότιος, εώα θάλασσα, καί εσπερία πάλιν ετέρα. Καί ονόματα τών πελαγών ιδιάζοντα, πόντος Εύξεινος, καί Προποντίς, Ελλήσποντος, Αιγαίος, καί Ιώνιος, Σαρδονικόν πέλαγος 
καί Σικελικόν, καί Τυρρηνικόν έτερον.  Καί μυρία γε ονόματα πελαγών, ά μακρόν άν είη νύν καί απειροκαλίας μεστόν δι’ ακριβείας απαριθμήσασθαι.  Διά τούτο ωνόμασεν ο Θεός τά συστήματα τών υδάτων θαλάσσας"

        Εδώ, ο μέγας αυτός θεολόγος, μας λέει ξεκάθαρα και επαναλαμβάνει ότι "ο Θεός ονόμασε θάλασσες τα συστήματα των υδάτων".  Πως όμως έγινε αυτό;  Ποιος άκουσε 
την φωνή του Θεού ή διάβασε την γραφή του;  Μήπως Θεός και άνθρωπος έχουν κοινή γλώσσα και μάλιστα την ελληνική;  Μήπως η γλώσσα μας είναι θείας εμπνεύσεως;  Μήπως 
ο Θεός έδινε και δίνει τα ονόματα δια του πνεύματος του ανθρώπου;  Μήπως έτσι εξηγείται και η απίστευτη αριθμητική δομή της ελληνικής γλώσσας, που οπωσδήποτε δεν είναι ανθρώπινο έργο;    

        Τι εννοεί με την φράση «δι’ ακριβείας απαριθμήσασθαι»;  Μήπως ότι τα ονόματα 
των λέξεων έχουν αριθμό που εδώ ορίζεται επακριβώς από τον ίδιο τον Θεό;
       Γιατί λέμε σήμερα απαρίθμησε τα ονόματα των μελών της οικογενείας σου;  
       Γιατί λέμε απαρίθμηση και όχι απονομάτηση, όταν διαβάζουμε τα ονόματα των μελών κάποιας ομάδας ανθρώπων;

        Γιατί με τις κατακτήσεις του Αλεξάνδρου έγινε αναγκαία η γλωσσική μεταρρύθμιση και όχι νωρίτερα, όταν ήδη αντιμετώπιζαν τόσα προβλήματα ακόμα και με την εναλλακτική ερμηνεία των χρησμών;  
       Μήπως υπήρχε κάποιος πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο δεν ήθελαν να αλλάξουν τον τρόπο γραφής που καθιέρωσε ο Πυθαγόρας;  
       Μήπως έπρεπε οι χρησμοί να έχουν εναλλακτικές ερμηνείες;  
       Μήπως επειδή και το μέλλον παρουσιάζει εναλλακτικές δυνατότητες;  
       Τι ενδιαφέρον θα παρουσίαζε μία ζωή απόλυτα γνωστή εκ των προτέρων;

       Μεγάλη σημασία έχει και η κατά Αισχύλον περιγραφή των δώρων του Προμηθέα προς τους ανθρώπους, όπου μεταξύ άλλων αναφέρει :  <καί μήν αριθμόν, έξοχον σοφισμάτων, εξηύρον αυτοίς, γραμμάτων τε συνθέσεις, μνήμην απάντων, μουσομήτορ εργάνην.>  
Δηλ.<Αλλά και τον αριθμό, πρώτη σοφία, τους βρήκα εγώ, και των γραμμάτων τα συνταιριάσματα, μνήμη των πάντων, εργάτρια μητέρα Μουσών>. 

       Εδώ μας λέει ξεκάθαρα ότι έδωσε στους ανθρώπους τον αριθμό των γραμμάτων και την σύνθεση μεταξύ τους, ως μνήμη των πάντων και μητέρα των Μουσών.  Βλέπε εδώ. 
       Ο Αριστοτέλης γράφει: "διά τί πάντες άνθρωποι εις τά δέκα καταριθμούσιν".   
Εδώ το καταριθμώ αφορά αριθμούς, αναγνωρίζοντας την γενική χρήση του δεκαδικού συστήματος που όμως στην εποχή του δεν είχε ξεχωριστούς αριθμούς αλλά εκφραζόταν 
με τα γράμματα. 
       Γιατί επέμεναν να χρησιμοποιούν τα ίδια σύμβολα τόσο στους αριθμούς, όσο και στα γράμματα του αλφαβήτου;  
       Γιατί έγραφαν σε συνεχόμενη γραφή, μόνο με κεφαλαία και χωρίς σημεία στίξεως;  
       Δεν είναι πλέον πιστευτό ότι, οι μεγαλύτεροι επιστήμονες και έμποροι του αρχαίου κόσμου, δεν είχαν την στοιχειώδη ευφυΐα να καθιερώσουν δέκα απλά σύμβολα, για να εκφράσουν το δεκαδικό σύστημα μέτρησης που ήδη χρησιμοποιούσαν.  

       Μόνο κάτι πολύ σπουδαίο θα ήταν ίσως ικανό να διατηρήσει αυτή την διφορούμενη μορφή της γλώσσας.  Ένα σύστημα άμεσης σύνδεσης των εννοιών με τους αριθμούς και 
τα γράμματα, θα εξηγούσε ίσως την άρνηση στις απλοποιήσεις.

        Το θέμα αυτό δεν είναι εντελώς άγνωστο.  Αυτό που ίσως δεν είναι γνωστό, είναι η πραγματική διάσταση της αριθμητικής δομής και αρμονίας που υπάρχει μέσα στην γλώσσα. Όταν όλα τα σχήματα, έχουν κάποιο σύστημα μέτρησης, γιατί να μην έχουν και τα γράμματα; Μήπως και αυτά δεν παρουσιάζονται με σχήματα;
       Στην αρχαία Ελλάδα τα γράμματα ήσαν και αριθμοί.  Άρα τα γράμματα είχαν ποσόν. Άρα το άθροισμα των ποσών των επί μέρους γραμμάτων μίας λέξης έδινε και το συνολικό ποσό της λέξης αυτής.  Αν τώρα αποδεχθούμε ότι οι λέξεις είναι μετρήσιμες, τότε μπορούμε να προσθέσουμε και τα σύνολα των αριθμών των λέξεων.  Άρα οι λέξεις και οι συνδυασμοί τους έχουν ποσό και διάστημα, όπως απαιτεί ο Γρηγόριος Νύσσης.
       Γνωρίζουμε βέβαια ότι οι λέξεις περιγράφουν τόσο τα ενσώματα όσο και τα ασώματα.

Αν όμως μπορούμε να μετρήσουμε τις λέξεις που περιγράφουν τις έννοιες που δεν είναι μετρήσιμες, μήπως μπορούμε να μετρήσουμε το άποσον και αδιάστατον;  Μήπως με την καθιέρωση ξεχωριστών συμβόλων για τους αριθμούς, αφαιρέσαμε το ακριβές στίγμα-διεύθυνση και ειδικό βάρος των λέξεων; 

       Μήπως η γλώσσα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και πολύ πέραν της απλής χρήσης ως μέσον συνεννόησης;  Μήπως με την γλώσσα μας μπορούμε όχι μόνο να περιγράψουμε αλλά και να μετρήσουμε ή και να συγκρίνουμε όλες τις έννοιες; Πως θα μετρήσουμε τις αφηρημένες έννοιες αγάπη, μίσος, έρως, πόνος κ.λ.π.;

       Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν διέθεταν ξεχωριστά σύμβολα για αριθμούς.
       Ως σύμβολα των αριθμών χρησιμοποιούσαν τα γράμματα του αλφαβήτου τα οποία κάποτε αντιστοιχούσαν με 27 και αργότερα με 24 αριθμούς.  Με την άγραφη προσθήκη 
του μηδέν Έλληνες χρησιμοποιούσαν ένα δεκαδικό σύστημα, πολύ πριν από τους Άραβες που καθιέρωσαν τα δέκα ανεξάρτητα σύμβολα.  Παράλληλα είχαν και την δυνατότητα να εκφωνούν τους αριθμούς με την προφορά των γραμμάτων, όπως εκφωνούσαν και τις 
λέξεις.  Γιατί όμως δεν καθιέρωναν και διαφορετικά σύμβολα για τους αριθμούς; 

       Η αντιστοιχία των 24ων γραμμάτων και αριθμών ήταν η παρακάτω:
       Μονάδες: Α=1, Β=2, Γ=3, Δ=4, Ε=5, -----, Ζ=7, Η=8, Θ=9,
       Δεκάδες: Ι=10, Κ=20, Λ=30, Μ=40, Ν=50, Ξ=60, Ο=70, Π=80, -----,
       Εκατοντάδες: Ρ=100, Σ=200, Τ=300, Υ=400, Φ=500, Χ=600, Ψ=700, Ω=800, -----.
       Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε και τώρα να αριθμούμε τις λέξεις, αντικαθιστώντας το κάθε γράμμα με τον αριθμό του, έχοντας έτσι το ακριβές ποσό - μέτρο που χρειαζόμαστε ώστε οι λέξεις να μην είναι πλέον αόριστες.  Το άθροισμα των αριθμογραμμάτων σε κάθε λέξη θα μας δίνει το συνολικό ποσό της κάθε λέξης.  Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να υπολογίσουμε και το άθροισμα σε σύνολα λέξεων.

       Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη αγάπη.  Ας ορίσουμε τώρα, σύμφωνα με τον Σιμπλίκιο: "ως μέτρον το ελάχιστον των μετρουμένων", δηλαδή εδώ "το γράμμα". 

       Στον χώρο λοιπόν που θα γραφεί - σχεδιαστεί η λέξη αγάπη, θα καταλάβει πέντε θέσεις γραμμάτων που μπορούν να μετρηθούν.  Το διάστημα που θα καταλάβει έχει ονομασμένα πέρατα.  Αρχίζει από «άλφα» και τελειώνει σε «ήτα».  Πρέπει όμως και να την μετρήσουμε. Αυτό μπορεί να γίνει με την αντιστοιχία αριθμών και γραμμάτων που υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα ως εξής:

       Α=1, Γ=3, Α=1, Π=80 και Η=8, άρα ΑΓΑΠΗ = 1+3+1+80+8 = 93

         Βρήκαμε λοιπόν ένα τρόπο να μετράμε όλες τις λέξεις, ακόμα και αυτές που αφορούν τα ασώματα.  Όμως στο παράδειγμα που πήραμε, βλέπουμε ότι η αγάπη έχει τον αριθμό 93.  Είναι λοιπόν όλες οι αγάπες ίδιες, αφού έχουν τον ίδιο αριθμό;  Δεν διαφέρει η μικρή από την μεγάλη αγάπη;  Ας το εξετάσουμε λοιπόν τώρα, αντικαθιστώντας τα γράμματα με τους αριθμούς:

         ΜΙΚΡΗ = 40+10+20+100+8 = 178
        ΑΓΑΠΗ = 1+3+1+80+8 = 93 άρα:
        ΜΙΚΡΗ ΑΓΑΠΗ = 178+93 = 271

        ΜΕΓΑΛΗ = 40+5+3+1+30+8 = 87
        ΑΓΑΠΗ = 1+3+1+80+8 = 93 άρα:
        ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ = 87+93 = 180

        ΑΔΕΛΦΙΚΗ = 1+4+5+30+500+10+20+8 = 578
        ΑΓΑΠΗ = 1+3+1+80+8 = 93 άρα: 
        ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΑΓΑΠΗ = 578+93 = 671

        Καταλάβαμε τώρα ότι η αγάπη είναι μία και έχει πάντα τον αριθμό 93, όταν όμως 

την προσδιορίσουμε με κάποιο επίθετο (επί + θετό), τότε θα προστεθεί και ο αριθμός 
του επιθέτου που αλλάζει πλέον το άθροισμα, όπως και το επίθετο αλλάζει το νόημα της αγάπης.  

        Πέραν αυτών υπάρχουν οι αλλαγές των λέξεων, όταν κλίνονται, που μεταβάλουν το άθροισμα της κάθε λέξεως.  Αριθμούς όμως προσθέτουν και τα άρθρα (εκ του αθροίζω) 

που και αυτά κλίνονται.  Όλα αυτά, μαζί με τα λοιπά μέρη του λόγου συνδυαζόμενα, δημιουργούν τον απίστευτο πλούτο μίας γλώσσας με μαθηματική δομή.  Η δομή αυτή 

γίνεται ακόμα πιο φανερή όσο συνδυάζονται οι λέξεις μεταξύ τους.

         Στο μουσείο της Σπάρτης υπάρχει μαρμάρινη πλάκα με εγχάρακτα, σε συνεχή γραφή, τρία τρίστιχα έπη και δίπλα στο κάθε έπος χαραγμένο το άθροισμα των γραμμάτων του: 

       ΟΡΘΕΙΗΔΩΡΟΝΛΕ                            δηλαδή:  Στην ορθία δώρον Λε- 

       ΟΝΤΕΥΣΑΝΕΘΗ                                              οντεύς αφιέρω-
       ΚΕΒΟΑΓΟΣ               ΒΨΛ                              σε αρχηγός βόας         2730
       ΜΩΑΝΝΙΚΗΣΑΣ                                               Εις Μώαν νικήσας
       ΚΑΙΤΑΔΕΕΠΑΘΛΑ                                           και τα δε έπαθλα
       ΛΑΒΩΝ                      ΒΨΛ                              λαβών                        2730

       ΚΑΙΜΕΣΤΕΨΕΠΑ                                             και μ' έστεψε πα-
       ΤΗΡΕΙΣΑΡΙΘΜΟΙΣ                                           τήρ με ισάριθμα
       ΕΠΕΣΙ                        ΒΨΛ                              έπη                            2730

         Όπως εξηγεί στο κείμενο, την στήλη αφιέρωσε στην ορθία Αρτέμιδα ένας Σπαρτιάτης ονομαζόμενος Λεοντεύς, που ήταν αρχηγός βόας.  Αυτός νίκησε σε ωδικούς αγώνες 
(Μώα) και ανταμείφθηκε από τον πατέρα του με την συγγραφή των ισαρίθμων επών που βλέπουμε. Κάθε έπος αποτελείται από τρεις μικρές γραμμές και έχει ως άθροισμα 
των αριθμών όλων των γραμμάτων του το ΒΨΛ = 2730.  Για να μην υπάρχει αμφιβολία, το σύνολο ΒΨΛ χαράχθηκε στο τέλος και δεξιά του κάθε έπους.  Πέραν αυτού, στο τέλος του κειμένου, αναφέρει ρητά ότι τα έπη έχουν ίσους αριθμούς.  Όλο το κείμενο είναι γραμμένο 
σε συνεχόμενη γραφή και με κεφαλαία γράμματα, όπως έγραφαν τότε.  Εκείνο όμως που διακρίνεται εδώ είναι η σπουδαιότητα που απέδιδαν στην αρίθμηση των λέξεων.

         Κάτι άλλο που προκύπτει από την αναθηματική αυτή πινακίδα, είναι το ότι θεωρείται του 2ου μ.Χ. αιώνα, όπως και άλλες που βρέθηκαν στο ίδιο ιερό και ήταν γραμμένες με τον ίδιο τρόπο.  Όμως η συνεχόμενη και κεφαλαιογράμματη γραφή, πεντακόσια χρόνια μετά 
τη εισαγωγή των πεζών γραμμάτων και των διαστημάτων ανάμεσα στις λέξεις, δείχνει ότι στην Σπάρτη διατηρούσαν το παλαιό σύστημα του Πυθαγόρα ακόμα και στην μετά Χριστόν εποχή. Το περίεργο είναι πως κατάφερναν κάποιοι να γράφουν ισάριθμα έπη, σε μία εποχή χωρίς ηλεκτρονικούς υπολογιστές;  Ίσως αυτό εξηγεί και την αγάπη των Λακώνων στις μικρές και λίγες λέξεις.  Αντίθετα η πολυλογία και οι μεγάλες λέξεις θα έκαναν σχεδόν αδύνατη την αριθμητική διαχείριση των λέξεων.

       Σήμερα βέβαια έχουμε άλλες δυνατότητες. Τι θα έλεγε τώρα ο φύλακας του μουσείου
αν μας έβλεπε να χαράζουμε στο κάτω μέρος της στήλης "ΥΨΙΦΩΝΟΣ ΒΨΛ";  Με την λέξη ΥΨΙΦΩΝΟΣ = 2730 θα συμπληρώναμε ίσως το είδος που τραγούδησε ο Λεοντεύς.

       Υπάρχει όμως κάποια σχέση μεταξύ των λέξεων ή φράσεων που παρουσιάζουν το ίδιο αριθμητικό άθροισμα;  Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, πρέπει να συγκρίνουμε όσο το δυνατόν περισσότερες αριθμημένες λέξεις και λογικά σύνολα λέξεων.  Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να δημιουργηθεί και μία μεγάλη αποθήκη - δεξαμενή που να περιέχει όσο το δυνατόν περισσότερες λέξεις και προτάσεις.  Ένα ερώτημα, που προκύπτει εδώ, είναι ποια διάλεκτος και σε ποια εποχή της γλώσσας μας θα εξετασθεί; 

        Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η δημιουργία μίας αποθήκης - δεξαμενής όλης της ελληνικής γλώσσας, με την προοπτική να αφαιρεθούν αργότερα οι μορφές εκείνες που δεν θα ταιριάζουν.  Στην εξέλιξη όμως της εργασίας αυτής, διαπιστώθηκε ότι όλες οι μορφές της γλώσσας, από την εποχή του Ορφέα μέχρι και σήμερα, έχουν άμεση ή έμμεση σχέση νοημάτων όταν οι εξεταζόμενες λέξεις παρουσιάζουν το ίδιο άθροισμα. 

        Η προσπάθεια αυτή δεν έχει βέβαια τελειώσει και προφανώς δεν θα τελειώσει ποτέ, αφού τόσον οι διάφορες μορφές όσον και οι λογικοί συνδυασμοί των λέξεων δεν έχουν ορατό τέλος.  Έτσι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσθέτουμε συνεχώς και νέες λέξεις ή σύνολα λέξεων, ώστε να έχουμε όλο και μεγαλύτερη πληροφόρηση για το τι απαντάται στον ίδιο αριθμό και στο κάθε θέμα που μελετάμε.

        Αρχικά ο κάθε αριθμός πρέπει να εξετασθεί σαν χωριστή αποθήκη δεδομένων.   Αργότερα βέβαια θα εξετάσουμε και τις τυχόν νοηματικές σχέσεις που παρουσιάζουν διαφορετικοί αριθμοί-αποθήκες, κάτω από ορισμένες αρμονικές προϋποθέσεις.

        Μια πρώτη προσέγγιση στο θέμα αυτό θα προσπαθήσουμε με αυτό το σημείωμα.
       Είναι πλέον καιρός να γνωρίσουμε την αριθμητική δομή της της Ελληνικής Γλώσσας.  
       Έχουμε μητρική μας γλώσσα την μόνη θεϊκή μαθηματική γλώσσα και δεν γνωρίζουμε 
να την χρησιμοποιούμε, πέραν της απλής συνεννόησης.  

        Είναι πλέον καιρός να γνωρίσουμε την αριθμητική δομή της της Ελληνικής Γλώσσας.  
        Έχουμε μητρική μας γλώσσα την μόνη θεϊκή μαθηματική γλώσσα και δεν γνωρίζουμε 
να την χρησιμοποιούμε, πέραν της απλής συνεννόησης.  
        Ας σκεφθούμε ότι 430 = Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ = ΕΠΑΝΑΓΚΟΣ (απαραίτητος, αναγκαίος) = ΜΟΝΟΣ = ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ = ΝΟΜΟΣ = ΑΡΙΘΜΟΣ = ΗΓΗΤΡΙΑ = ΕΥΘΕΙΑ = ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ.
        Το ότι Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΗΓΗΤΡΙΑ ΕΥΘΕΙΑ δεν αποκλείει την ύπαρξη και των άλλων ευθειών, αφού Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ.  
        Εδώ λοιπόν θα εξετάσουμε κάποιες μεταβολές - μετατροπές στην αριθμητική ισότητα των λέξεων με συναφή έννοια.  
        Ας αρχίσουμε με την μετατροπή των λέξεων σε άλλες ισοδύναμες μορφές παρομοίου

ή σχετικού νοήματος. 

        Βασικός πυλώνας της γλώσσας μας είναι τα ρήματα.  Τα περισσότερα ρήματα έχουν κατάληξη Ω.  Αυτή η κατάληξη σε Ω είναι ίση με τον αριθμό 800.  Ας εξετάσουμε λοιπόν πως ένα ρήμα μπορεί να μετατραπεί σε ένα άλλο μέρος του λόγου, χωρίς να χάσει το βασικό του νόημα και την αριθμητική του ισορροπία.  
        Κάποια παραδείγματα περιλαμβάνουν πολλές λέξεις, αλλά το πλήθος των λέξεων της κάθε αριθμητικής ισοδυναμίας επιβεβαιώνει την ευρύτητα χρήσεως του συγκεκριμένου κανόνα.  Βλέπε τις σχετικές αναρτήσεις μου στο YouTube εδώ και εδώ.  
       Ας αναλύσουμε το ρήμα ελκύω αντικαθιστώντας το κάθε γράμμα με τον αριθμό του:

        Ε=5, Λ=30, Κ=20, Υ=400, Ω=800.
       Άρα Ε+Λ+Κ+Υ+Ω = 5+30+20+400+800 = 1255.
       Ας αναλύσουμε τώρα το επίθετο ελκυστικός:
       Ε=5, Λ=30, Κ=20, Υ=400, Σ=200, Τ=300, Ι=10, Κ=20, Ο=70, Σ=200.
       Άρα Ε+Λ+Κ+Υ+Σ+Τ+Ι+Κ+Ο+Σ = 5+30+20+400+200+300+10+20+70+200 = 1255.

        Έχουμε λοιπόν μία ισότητα του αθροίσματος των γραμμάτων του ρήματος ελκύω με 
το επίθετο ελκυστικός, αφού και οι δύο λέξεις δίνουν άθροισμα 1255.

        Άρα ΕΛΚΥΩ = ΕΛΚΥΣΤΙΚΟΣ = 1255.

        Όταν όμως συγκρίνουμε τις δύο λέξεις βλέπουμε ότι έχουν κοινά τα τέσσερα πρώτα γράμματα.  Δηλαδή το ΕΛΚΥ είναι ένας κοινός παράγων και όπως θυμόμαστε από τα μαθηματικά, όταν σε μία εξίσωση αφαιρέσουμε τον κοινό παράγοντα, προκύπτει μία νέα μικρότερη ισότητα.

         Άρα μετά την αφαίρεση του ΕΛΚΥ και από τα δύο μέρη της αρχικής ισότητας έχουμε:             Ω = ΣΤΙΚΟΣ = 800.

         Αυτό πράγματι ισχύει γιατί: Ω=800 και Σ=200, Τ=300, Ι=10, Κ=20, Ο=70, Σ=200 = 800

         Άρα Ω = ΣΤΙΚΟΣ = 800.  Αυτό ονομάσαμε "άγνωστο Χ".
         Το ίδιο θα γίνει αν συγκρίνουμε το ρήμα κρούω με το επίθετο κρουστικός:

         Κ+Ρ+Ο+Υ+Ω = 20+100+70+400+800 = 1390
       Κ+Ρ+Ο+Υ+Σ+Τ+Ι+Κ+Ο+Σ = 20+100+70+400+200+300+10+20+70+200 = 1390

         Εδώ κοινό μέρος (κοινό παράγοντα) των δύο λέξεων έχουμε τα γράμματα ΚΡΟΥ.

         Άρα μετά την αφαίρεση του κοινού μέρους και από τις δύο λέξεις, θα έχουμε μία μικρότερη ισότητα στα απομένοντα μέρη.  Δηλαδή και πάλι το διαφορετικό μέρος (υπόλοιπο) θα είναι: Ω = ΣΤΙΚΟΣ = 800.  Ο άγνωστος Χ είναι και πάλι 800 = Ω = ΣΤΙΚΟΣ.

        Με τον ίδιο τρόπο θα προσδιορίσουμε ότι:

        Δ+Ρ+Α+Ω = 4+100+1+800 = 905

       Δ+Ρ+Α+Σ+Τ+Ι+Κ+Ο+Σ = 4+100+1+200+300+10+20+200 = 905
      Δ+Ρ+Α+Σ+Ω = 1105
      Δ+Ρ+Α+Σ+Τ+Ι+Κ+Ο+Υ = 1105

        Γ+Ε+Λ+Α+Ω = 3+5+30+1+800 = 839

        Γ+Ε+Λ+Α+Σ+Τ+Ι+Κ+Ο+Σ = 3+5+30+1+200+300+10+20+70+200 = 839 ή

        Γ+Ε+Λ+Α+Σ+Ω = 1039

        Γ+Ε+Λ+Α+Σ+Τ+Ι+Κ+Ο+Υ = 1039 

       Μ+Ε+Ι+Δ+Ι+Α+Ω = 40+5+10+4+10+1+800 = 870
       Μ+Ε+Ι+Δ+Ι+Α+Σ+Τ+Ι+Κ+Ο+Σ = 40+5+10+4+10+1+200+300+10+20+70+200 = 870
       Π+Α+Υ+Ω = 80+1+400+800 = 1281
        Π+Α+Υ+Σ+Τ+Ι+Κ+Ο+Σ = 80+1+400+200+300+10+20+70+200 = 1281
        Ν+Ε+Υ+Ω = 50+5+400+800 = 1255

        Ν+Ε+Υ+Σ+Τ+Ι+Κ+Ο+Σ = 50+5+400+200+300+10+20+70+200 = 1255
      Μ+Υ+Ω = 40+400+800 = 1240 
      Μ+Υ+Σ+Τ+Ι+Κ+Ο+Σ = 40+400+200+300+10+20+70+200 = 1240
      Α+Κ+Ο+Υ+Ω = 1+20+70+400+800 = 1291
      Α+Κ+Ο+Υ+Σ+Τ+Ι+Κ+Ο+Σ = 1+20+70+400+200+300+10+20+70+200 = 1291

      Τι συμβαίνει λοιπόν εδώ;  Υπάρχει μήπως κάποιος άγνωστος κανόνας που μας επιτρέπει να μετατρέπουμε τα ρήματα που τελειώνουν σε Ω σε επίθετα που τελειώνουν σε ΣΤΙΚΟΣ, χωρίς να χαλάμε την αριθμητική τους ισότητα - ισορροπία.  

Δηλαδή αναζητούμε ισοδύναμα του άγνωστου Χ = 800, για να μετατρέψουμε το τέλος των λέξεων με Ω σε άλλες λέξεις ιδίου αθροίσματος.  Στην μεταβολή που θα προκύψει ο κοινός παράγων παραμένει ο ίδιος άρα και η βασική έννοια η αυτή.  Αυτός είναι και ο λόγος που το κάθε επίθετο σε –στικός = 800 έχει τον ίδιο αριθμό με το ρήμα από το οποίο προέρχεται.   
Εδώ είναι απλά μαθηματικά, άρα και οι κανόνες τους δεν δέχονται εξαιρέσεις.  
       Μία επί πλέον παρατήρηση εδώ είναι ότι, συγκρίνοντας το νόημα όλων των ισαρίθμων λέξεων, βλέπουμε να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ τους.  

       Αν τώρα αλλάξουμε τον άγνωστο Χ σε ΑΡΙΘΜΟΩ = Ό ΠΟΙΩ = 1030 θα λάβουμε: 
κάποιες ισότητες όπου η γλώσσα μας εξηγεί τον τρόπο κατασκευής της: 

       Α+Ρ+Ι+Θ+Μ+Ο+Ω = Ό +Π+Ο+Ι+Ω = 1030

       ΑΡΙΘΜΟΩ = Ό ΠΟΙΩ = 1030 
       Αριθμώ αυτό που κατασκευάζω.

       Ι+Σ+Α+Ρ+Ι+Θ+Μ+Ο+Ω = Ι+Σ+Ο+Π+Ο+Ι+Ω = 1240 

       ΙΣΑΡΙΘΜΟΩ = ΙΣΟΠΟΙΩ = 1240 
       Όταν δίνω ίσους αριθμούς, ίσα θα είναι τα παραγόμενα. 

       Γ+Ρ+Α+Μ+Μ+Α+Τ+Α+Ρ+Ι+Θ+Μ+Ο+Ω = Γ+Ρ+Α+Μ+Μ+Α+Τ+Ο+Π+Ο+Ι+Ω = 1515

       ΓΡΑΜΜΑΤΑΡΙΘΜΟΩ = ΓΡΑΜΜΑΤΟΠΟΙΩ = 1515

         Όταν αριθμώ γράμματα, γράμματα θα φτιάξω.

       Ο+Ν+Ο+Μ+Α+Τ+Α+Ρ+Ι+Θ+Μ+Ο+Ω = Ο+Ν+Ο+Μ+Α+Τ+Ο+Π+Ο+Ι+Ω = 1561

       ΟΝΟΜΑΤΑΡΙΘΜΟΩ = ΟΝΟΜΑΤΟΠΟΙΩ = 1561

         Όταν αριθμώ ονόματα, ονόματα θα φτιάξω.

       Ο+Ν+Ο+Μ+Α+Σ+Τ+Ι+Κ+Ο+Σ = Ο+Ν+Ο+Μ+Α+Τ+Ο+Π+Ο+Ι+Ο+Σ = 1031 
       ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟΣ = ΟΝΟΜΑΤΟΠΟΙΟΣ = 1031 
       Αυτός που αναφέρεται στο όνομα είναι αυτός που το φτιάχνει. 
       Εδώ βλέπουμε ότι το δεύτερο μέρος, της κάθε λέξεως (άγνωστος Χ), έχει άθροισμα 800 = ΣΤΙΚΟΣ = ΤΟΠΟΙΟΣ.  Αφού λοιπόν ο κοινός προσθετέος ΟΝΟΜΑ = 231 είναι ίδιος, άρα σταθερός, αλλά και ο μεταβλητός Χ = 800 διατηρεί το άθροισμά του, τότε και το άθροισμα των λέξεων θα είναι σταθερό ως 1031.  

       Στο λεξικό "ΠΑΠΥΡΟΣ" βρίσκουμε:  
       ΟΝΟΜΑΤΟΠΟΙΟΣ = αυτός που επινοεί ονόματα ή λέξεις, ιδίως κατά απομίμηση φυσικών ήχων. [ΕΤΥΜΟΛ. < όνομα, -ατος + -ποιός].
       ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟΣ = αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στο όνομα («ονομαστική εορτή»)
       Βλέπουμε πλέον την άμεση σχέση νοήματος των δύο λέξεων, παρά την μετατροπή 
των 6 - 7 τελευταίων γραμμάτων.
       ΟΝΟΜΑΣΕΣ = ΠΑΝΤΕΣ = ΣΚΕΠΤΙΚΑ = 636. Εσύ;  Μόνος σου;  Χωρίς βοήθεια; 
       ΠΡΟΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ = ΠΡΟΣΗΓΟΡΙΑ = ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ = 642. Μήπως αυτή είναι η απάντηση;  Στο ίδιο λεξικό βρίσκουμε ΠΡΟΣΗΓΟΡΙΑ = ονομασία, επωνυμία, χαρακτηρισμός
που δίνεται σε κάποιον ή κάτι, φιλικός χαιρετισμός, προσφώνηση, το κύριο όνομα κάποιου προσώπου.
       ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ = ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑΣ = ΟΝΟΜΑΣΕΤΕ = ΟΝΟΜΑΣΤΙ = ΟΜΟΤΙΜΙΑΣ = ΛΙΣΤΑΣ = 741. ΟΝΟΜΑΣΤΙ = με το όνομα κάποιου, ονομαστικά. ΟΜΟΤΙΜΙΑΣ = ισοτιμίες.           ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ = ΙΣΟΣΚΕΛΙΣΑ = ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ = ΕΠΕΝΕΥΣΑ = ΟΝΟΜΑΤΙΣΕ = ΟΝΟΜΑΣΤΕΙ = ΠΑΡΑΒΛΗΘΟΥΜΕ = 746

       Με άγνωστο Χ το ΤΟΠΟΙΟΣ = ΤΙΣΚΟΣ = 800 θα βρούμε:
       ΑΡΩ (οργώνω, καλλιεργώ, σπείρω) = ΑΡΤΟΠΟΙΟΣ = ΑΡΤΙΣΚΟΣ = 901 
       ΑΓΑΛΜΑΤΟΠΟΙΟΣ = ΑΓΑΛΜΑΤΙΣΚΟΣ = 876
       ΛΕΒΗΤΟΠΟΙΟΣ = ΛΕΒΗΤΙΣΚΟΣ = 845
       ΚΟΣΜΗΜΑΤΟΠΟΙΟΣ = ΚΟΣΜΗΜΑΤΙΣΚΟΣ = 1179
       ΥΠΟΔΗΜΑΤΟΠΟΙΟΣ = ΥΠΟΔΗΜΑΤΙΣΚΟΣ = 1403
       ΧΑΡΤΟΠΟΙΟΣ = ΧΑΡΤΙΣΚΟΣ = 1501
       ΣΥΡΜΑΤΟΠΟΙΟΣ = ΣΥΡΜΑΤΙΣΚΟΣ = 1541
       ΣΤΡΩΜΑΤΟΠΟΙΟΣ = ΣΤΡΩΜΑΤΙΣΚΟΣ = 2241
       ΕΦΑΠΛΩΜΑΤΟΠΟΙΟΣ = ΕΦΑΠΛΩΜΑΤΙΣΚΟΣ = 2257
       Εδώ θα παρατηρήσουμε και λέξεις που ίσως δεν χρησιμοποιούνται σήμερα.  Αυτό δεν σημαίνει και ότι είναι λανθασμένες.  Πιθανόν να είναι λέξεις του παρελθόντος ή του μέλλοντος. Η άποψή μου είναι ότι η γλώσσα μας διαθέτει την πλήρη μαθηματική αρμονία και προβλέπει διαχρονικά την ανάλογη εξέλιξή της.  Μόνον έτσι θα ήταν ιδανική μία γλώσσα που έθετε τους κανόνες της εκ των προτέρων (ex ante) και όχι εκ των υστέρων (ex post).  
       Εμείς στο σχολείο μαθαίνουμε όλους τους εμπειρικούς κανόνες της εκ των υστέρων παρατήρησης.  Αυτοί οι κανόνες είναι γεμάτοι εξαιρέσεις γιατί δέχονται 
ως σωστά και τα λάθη που προέκυψαν από διάφορους τοπικούς ιδιωματισμούς.  
       Καιρός να ψάξουμε για την διιπλή αλήθεια !!! 
       ΘΕΙΟΝ = ΙΔΙΟΝ = Η ΑΞΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ = Η ΑΛΗΘΕΙΑ + Η ΑΛΗΘΕΙΑ = Η ΑΛΗΘΕΙΑ 
ΙΝΒΙ = ΛΑΖΑΡΕ = ΟΔΟ = ΞΟΔΙ (κηδεία) = ΑΝΗΛΘΑΜΕ = ΑΚΑΡΙΑΙΑ = ΕΓΚΑΡΔΙΑ = ΑΓΑΘΟΘΕΛΕΙΑ = ΕΠΕΛΘΕΙ = ΝΕΑΝΙΚΗ = ΔΙΠΛΗ ΆΓΗ (θαυμασμός, έκπληξη) = ΔΙΠΛΗ ΓΆΖΑ (θησαυρός, πολύτιμα αντικείμενα αποθηκευμένα σε θησαυροφυλάκιο) = 144.

       Με άγνωστο Χ το ΤΟΠΟΙΟΣ = ΣΤΙΚΟΣ = 800 θα έχουμε:
       ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ = ΘΑΥΜΑΣΤΙΚΟΣ = 1251 
       Όμως συνδυάζεται και με άγνωστο Χ το Ω = ΣΤΙΚΟΣ = 800 όπως στα ρήματα: 
       ΔΙΑΘΛΑΩ = ΔΙΑΘΛΑΣΤΙΚΟΣ = 855 
       ΑΝΑΚΛΑΩ = ΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΟΣ = 903
       ΠΑΛΑΊΩ = ΠΑΛΑΙΣΤΙΚΟΣ = 922 
       ΔΙΑΠΕΡΑΩ = ΔΙΑΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ = 1001 
       ΑΠΟΞΕΩ = ΑΠΟΞΕΣΤΙΚΟΣ = 1016 
       ΜΥΩ = ΜΥΣΤΙΚΟΣ = 1240 
       ΜΕΘΥΩ = ΜΕΘΥΣΤΙΚΟΣ = 1254 
       ΑΚΟΥΩ = ΑΚΟΥΣΤΙΚΟΣ = 1291 

       Η κατάληξη ΤΟΠΟΙΟΣ συνδυάζεται και με τις ΤΟΚΟΜΙΚΟΣ και ΤΙΚΟΥ = 800 π.χ. 
       ΓΑΛΑΚΤΟΠΟΙΟΣ = ΓΑΛΑΚΤΟΚΟΜΙΚΟΣ = 855
       ΣΩΜΑΤΟΠΟΙΟΣ = ΣΩΜΑΤΙΚΟΥ = 1841 

       Τον αριθμό 800 δίνουν και οι καταλήξεις -ΠΤΙΣΙΣ και -ΦΙΚΟΣ.  Έτσι θα έχουμε:  
       803 = ΒΑΠΤΙΣΙΣ = ΒΑΦΙΚΟΣ
       848 = ΕΜΒΑΠΤΙΣΙΣ = ΕΜΒΑΦΙΚΟΣ 

       Με σταθερό κοινό παράγοντα, μεταβάλουμε τον άγνωστο Χ σε ισάριθμα γράμματα ή λέξεις.  Έτσι προκύπτουν νέες λέξεις σε αρμονική σχέση με το νόημα του κοινού παράγοντα.  

       Μία τέτοια μετατροπή προκύπτει και αν πάρουμε ως άγνωστο Χ το ΙΩ = ΥΣΙΣ = 810 στο τέλος των ρημάτων. 

         831 = ΚΑΙΩ = ΚΑΥΣΙΣ

         861 = ΚΛΑΙΩ = ΚΛΑΥΣΙΣ
         865 = ΝΕΥΩ = ΝΕΥΣΙΣ

         908 = ΜΗΝΙΩ = ΜΗΝΥΣΙΣ

         915 = ΡΕΙΩ (επικός τύπος του ρέω) = ΡΕΥΣΙΣ

         925 = ΠΛΕΙΩ (επ. τ. του πλέω) = ΠΛΕΥΣΙΣ

         945 = ΠΝΕΙΩ (επ. τ. του πνέω) = ΠΝΕΥΣΙΣ

         990 = ΕΜΠΝΕΙΩ (επ. τ. του εμπνέω) = ΕΜΠΝΕΥΣΙΣ

         Ιδιαίτερη σημασία έχουν εδώ οι επικοί τύποι των ρημάτων που δείχνουν ότι η ισορροπία αριθμών και λέξεων προηγήθηκε της κλασσικής αρχαιότητος. 

       Επίσης με Χ = ΟΠΟΙΩ = ΙΚΩΣ = 1030 θα έχουμε:

       1047 = ΗΘΟΠΟΙΩ = ΗΘΙΚΩΣ

        1049 = ΕΙΔΟΠΟΙΩ = ΕΙΔΙΚΩΣ

        1078 = ΜΑΖΟΠΟΙΩ = ΜΑΖΙΚΩΣ    

        1133 = ΛΟΓΟΠΟΙΩ = ΛΟΓΙΚΩΣ       
       1190 = ΝΟΜΟΠΟΙΩ = ΝΟΜΙΚΩΣ

        1203 = ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΩ = ΕΙΡΗΝΙΚΩΣ

        1286 = ΑΡΡΕΝΟΠΟΙΩ = ΑΡΡΕΝΙΚΩΣ
       1810 = ΤΥΠΟΠΟΙΩ = ΤΥΠΙΚΩΣ

         Εδώ βλέπουμε ένα τρόπο μετατροπής συνθέτων ρημάτων, με δεύτερο συνθετικό 
το ρήμα ποιώ, σε αντίστοιχα επιρρήματα.  Αυτό συμβαίνει επειδή το ΟΠΟΙΩ = ΙΚΩΣ = 1030. Με τον ίδιο όμως αριθμό 1030 έχουμε και το ρήμα ΑΡΙΘΜΟΩ = Ο ΠΟΙΩ.  Με σύγχρονα λόγια, δίνω αριθμούς σε ότι κατασκευάζω.  Πλήρης δικαίωσις για τον Πυθαγόρα.  

        Αρχίζουμε πλέον να καταλαβαίνουμε ότι, στα παραδείγματα αυτά, κάθε κοινό μέρος συμπίπτει ανά ζεύγος λέξεων με συγγενές νόημα και αυτό είναι που οδηγεί το κάθε σχετικό ζεύγος σε διαφορετικό αριθμό από τα άλλα ζεύγη.  Άρα το μέρος των λέξεων που έχει (ανά ζεύγος) διαφορετικά γράμματα αλλά με ίδιο άθροισμα, είναι εκείνο που κρατά την ισορροπία.

        Μήπως αυτός είναι ο άγνωστος "Χ" της γλώσσας μας;  Μήπως στις ισάριθμες 
λέξεις πρέπει να αναζητήσουμε και τα ισάριθμα μέρη που θα μας επιτρέπουν αντίστοιχες μετατροπές και σε άλλες λέξεις, χωρίς να αλλάζει η αριθμητική ισορροπία ή η σχέση των εννοιών τους;  

          1636 = ΑΣΤΡΟΠΟΙΕΩ = ΑΣΤΡΟΝΟΜΕΩ 
        1080 = ΔΙΚΑΙΟΠΟΙΕΩ = ΔΙΚΑΙΟΝΟΜΕΩ 
        1410 = ΤΕΚΝΟΠΟΙΕΩ = ΤΕΚΝΟΝΟΜΕΩ

          1130 = ΠΑΙΔΟΠΟΙΕΩ = ΠΑΙΔΟΝΟΜΕΩ 

        1135 = ΟΙΚΟΠΟΙΕΩ = ΟΙΚΟΝΟΜΕΩ 

          1150 = ΙΕΡΟΠΟΙΕΩ = ΙΕΡΟΝΟΜΕΩ 

          1750 = ΧΕΙΡΟΠΟΙΕΩ = ΧΕΙΡΟΝΟΜΕΩ 
          980 = ΔΙΑΠΟΙΕΩ = ΔΙΑΝΟΜΕΩ 
        1147 = ΠΑΡΑΠΟΙΕΩ = ΠΑΡΑΝΟΜΕΩ 
        1326 = ΑΝΤΙΠΟΙΕΩ = ΑΝΤΙΝΟΜΕΩ

         Το Χ = ΠΟΙΕΩ = 965 γίνεται Χ = ΝΟΜΕΩ = 965, που σημαίνει σε ότι φτιάχνω ορίζω 
τον νόμο.  Ας προσέξουμε εδώ την αριθμητική ισορροπία ακόμα και στα ασυναίρετα. 
        Αν όμως αντιστραφούν οι ρόλοι, μέσα στην σύνθεση της λέξης, βλέπουμε: 1049 = ΘΕΟΠΟΙΕΩ = ΑΓΙΟΠΟΙΕΩ = ΑΓΑΘΟΠΟΙΕΩ, όπου το ΠΟΙΕΩ από άγνωστος Χ έγινε κοινός παράγων.  

        Να προσθέσουμε τώρα και την σχέση της ισορροπίας με την ισοτιμία στον Άγνωστο Χ = 361. 
        541 = ΟΜΟΡΡΟΠΙΑ = ΟΜΟΤΙΜΙΑ

          641 = ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ = ΙΣΟΤΙΜΙΑ

          692 = ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΙΑ = ΑΝΙΣΟΤΙΜΙΑ
        800 = ΟΜΟΡΡΟΠΟΣ = ΟΜΟΤΙΜΟΣ

          900 = ΙΣΟΡΡΟΠΟΣ = ΙΣΟΤΙΜΟΣ

          951 = ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΟΣ = ΑΝΙΣΟΤΙΜΟΣ

         Δηλαδή ισορροπεί αυτός που έχει ίση τιμή.  Η ισορροπία βέβαια δεν αφορά μόνο το βάρος, αλλά όλα τα μετρήσιμα με αριθμούς.  Άρα γιατί όχι και τις λέξεις;

        Ας πάρουμε τώρα μία γεύση από την σχέση μεταξύ δένδρων και χυμών:

         201 = ΛΕΜΟΝΕΑ = ΛΕΜΟΝΑΔΑ

         Εδώ έχουμε μία ισότητα με κοινό μέρος (κοινό παράγοντα) τα γράμματα ΛΕΜΟΝ.
Αφαιρώντας και από τα δύο μέρη της εξίσωσης τον κοινό προσθετέο παράγοντα θα έχουμε μία μικρότερη ισότητα: ΕΑ = ΑΔΑ = 6 = Χ που είναι το μετατρεπόμενο μέρος της λέξης, δηλαδή ο Άγνωστος Χ της ισότητας.  

         Με τον ίδιο τρόπο θα έχουμε και:
          45 = ΑΓΕΛΕΑ = ΑΓΕΛΑΔΑ
          84 = ΜΗΛΕΑ = ΜΗΛΑΔΑ
        101 = ΜΕΝΕΑ = ΜΕΝΑΔΑ
        136 = ΟΞΕΑ = ΟΞΑΔΑ
        180 = ΡΟΔΕΑ = ΡΟΔΑΔΑ
          201 = ΛΕΜΟΝΕΑ = ΛΕΜΟΝΑΔΑ
        220 = ΔΡΟΜΕΑ = ΔΡΟΜΑΔΑ
        261 = ΡΟΔΑΚΙΝΕΑ = ΡΟΔΑΚΙΝΑΔΑ
        262 = ΜΑΝΔΑΡΙΝΕΑ = ΜΑΝΔΑΡΙΝΑΔΑ
        264 = ΗΜΙΣΕΑ = ΗΜΙΣΑΔΑ
        417 = ΠΛΑΤΕΑ = ΠΛΑΤΑΔΑ
        436 = ΚΙΤΡΕΑ = ΚΙΤΡΑΔΑ 
         485 = ΑΜΥΓΔΑΛΕΑ = ΑΜΥΓΔΑΛΑΔΑ
         558 = ΜΑΝΤΑΡΙΝΕΑ = ΜΑΝΤΑΡΙΝΑΔΑ  
        642 = ΑΧΛΑΔΕΑ = ΑΧΛΑΔΑΔΑ
        676 = ΦΟΡΕΑ = ΦΟΡΑΔΑ
        677 = ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΑ = ΠΟΡΤΟΚΑΛΑΔΑ
        696 = ΑΘΡΟΙΣΤΕΑ = ΑΘΡΟΙΣΤΑΔΑ
        761 = ΑΠΟΓΡΑΦΕΑ = ΑΠΟΓΡΑΦΑΔΑ
        807 = ΦΑΣΟΛΕΑ = ΦΑΣΟΛΑΔΑ

         868 = ΒΥΣΣΙΝΕΑ = ΒΥΣΣΙΝΑΔΑ    
         Μήπως εδώ έχουμε και έναν κανόνα δημιουργίας των λέξεων που αποδίδουν τον χυμό διαφόρων δένδρων;

        Ας συνεχίσουμε τώρα με παραδείγματα δημιουργίας συνθέτων λέξεων:

          506 = ΑΦΑΓΙΑ = ΑΜΕΡΙΜΝΟΣ

        1095 = ΠΟΛΥΦΑΓΙΑ = ΠΟΛΥΜΕΡΙΜΝΟΣ = ΠΟΛΥΥΔΡΙΑ

          531 = ΑΕΙΦΑΓΙΑ = ΑΕΙΜΕΡΙΜΝΟΣ   

        1618 = ΒΡΑΧΥΦΑΓΙΑ = ΒΡΑΧΥΜΕΡΙΜΝΟΣ

        1286 = ΑΥΤΟΦΑΓΙΑ = ΑΥΤΟΜΕΡΙΜΝΟΣ

        1206 = ΠΑΥΣΙΦΑΓΙΑ = ΠΑΥΣΙΜΕΡΙΜΝΟΣ

         Οι σύνθετες αυτές λέξεις ισούνται ανά ζεύγος, επειδή τα δεύτερά συνθετικά είναι ίσα και συγκεκριμένα το ΦΑΓΙΑ = ΜΕΡΙΜΝΟΣ = 515.  Για να φας πρέπει να μεριμνήσεις.  Εδώ φαίνεται να υπάρχει και άμεση σχέση νοήματος, αφού ανάλογα με τον τρόπο που τρώει κάποιος πρέπει και να μεριμνά.

        Να εξετάσουμε τώρα και ένα παράδειγμα με πολλά δεύτερα συνθετικά. 

         1167 = ΠΡΟΒΛΕΠΩ = ΠΡΟΜΑΝΤΕΥΟΜΑΙ = ΠΡΟΕΜΒΟΩ = ΠΡΟΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΑ
                = ΠΡΟΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΙΣ = ΠΡΟΜΕΤΑΤΑΞΙΣ = ΠΡΟΠΑΡΕΚΤΑΣΙΣ = ΠΡΟΟΙΚΙΖΩ

         Εδώ βλέπουμε ότι σε όλες τις περιπτώσεις παρουσιάζεται κάποια πρόβλεψη και αυτό έχει σχέση με το κοινό πρώτο συνθετικό ΠΡΟ = 250, δηλαδή τον κοινό παράγοντα στην εξίσωση. Τα δεύτερα συνθετικά δίνουν όλα τον αριθμό 917 και αυτός είναι ο άγνωστος "Χ".

         Άγνωστος "Χ" = 917 = ΒΛΕΠΩ = ΜΑΝΤΕΥΟΜΑΙ = ΕΜΒΟΩ = ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΑ 

= ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΙΣ = ΜΕΤΑΤΑΞΙΣ = ΠΑΡΕΚΤΑΣΙΣ κ.α.

        Αν τώρα τοποθετήσουμε μία άλλη πρόθεση ή ρίζα (από, υπό, υπέρ κ.α.) μπροστά από 
τις λέξεις του γνωστού πλέον παράγοντα "Χ" θα πάρουμε ισάριθμες και σωστές νέες λέξεις 
που το νόημά τους θα επηρεαστεί από το νόημα της νέας πρόθεσης.  
        Αλλάζοντας τον άγνωστο Χ (εδώ ρίζα λέξεως) θα έχουμε όμοια αποτελέσματα: 
       1367 = ΠΡΟΣΒΛΕΠΩ = ΠΡΟΣΜΑΝΤΕΥΟΜΑΙ = ΠΡΟΣΕΜΒΟΩ = ΠΡΟΣΟΙΚΙΖΩ 
       1013 = ΕΠΙΒΛΕΠΩ = ΕΠΙΜΑΝΤΕΥΟΜΑΙ = ΕΠΙΕΜΒΟΩ = ΕΠΙΟΙΚΙΖΩ 

       1068 = ΑΠΟΒΛΕΠΩ = ΑΠΟΜΑΝΤΕΥΟΜΑΙ = ΑΠΟΕΜΒΟΩ = ΑΠΟΟΙΚΙΖΩ 

        1467 = ΥΠΟΒΛΕΠΩ = ΥΠΟΜΑΝΤΕΥΟΜΑΙ = ΥΠΟΕΜΒΟΩ = ΥΠΟΟΙΚΙΖΩ 

        1502 = ΥΠΕΡΒΛΕΠΩ = ΥΠΕΡΜΑΝΤΕΥΟΜΑΙ = ΥΠΕΡΕΜΒΟΩ = ΥΠΕΡΟΙΚΙΖΩ 
         969 = ΑΝΑΒΛΕΠΩ = ΑΝΑΜΑΝΤΕΥΟΜΑΙ = ΑΝΑΕΜΒΟΩ = ΑΝΑΟΙΚΙΖΩ 
       1054 = ΕΠΑΝΑΒΛΕΠΩ = ΕΠΑΝΑΜΑΝΤΕΥΟΜΑΙ = ΕΠΑΝΑΕΜΒΟΩ = ΕΠΑΝΑΟΙΚΙΖΩ 
       1038 = ΚΑΛΟΒΛΕΠΩ = ΚΑΛΟΜΑΝΤΕΥΟΜΑΙ = ΚΑΛΟΕΜΒΟΩ = ΚΑΛΟΟΙΚΙΖΩ 
       1036 = ΕΘΕΛΟΒΛΕΠΩ = ΕΘΕΛΟΜΑΝΤΕΥΟΜΑΙ = ΕΘΕΛΟΕΜΒΟΩ = ΕΘΕΛΟΟΙΚΙΖΩ

        Αν πάλι κάποιες από τις λέξεις που θα δημιουργήσουμε δεν υπάρχουν στα λεξικά, δεν 
πρέπει να στεναχωριόμαστε αλλά αντίθετα να χαιρόμαστε, αφού βρήκαμε τον τρόπο να 
φτιάχνουμε νέες λέξεις.
        Που είσαι Πυθαγόρα να μας καμαρώσεις, αφού καταλάβαμε κάποιες από τις αριθμητικές 
σχέσεις των λέξεων που μας κρατούσες κρυφές.  

        Τώρα ας δοκιμάσουμε τις βαφές:

          1395 = ΕΡΥΘΡΟΒΑΦΗΣ = ΕΡΥΘΡΗΒΑΦΟΣ = ΕΡΥΘΡΟΛΟΥΣΙΑ = ΕΡΥΘΡΟΨΙΑ =  ΕΡΥΘΡΟΨΑΙ = ΕΡΥΘΡΟΜΟΡΦΑ = ΕΡΥΘΡΟΚΑΥΚΟΣ = ΕΡΥΘΡΙΑΣΤΟΣ = 
ΕΡΥΘΡΑΦΙΟΣ = ΕΡΥΘΡΟΠΡΑΣΙΝΟΣ = ΕΡΥΘΡΟΧΟΛΙΑ = ΕΡΥΘΡΑΙΧΜΙΟΝ

          Εδώ κοινός παράγων είναι το ΕΡΥΘΡ = 614 και άγνωστος "Χ" είναι: 
          781 = ΟΒΑΦΗΣ = ΗΒΑΦΟΣ = ΟΛΟΥΣΙΑ = ΟΨΙΑ = ΟΨΑΙ = ΟΜΟΡΦΑ = ΟΚΑΥΚΟΣ 
= ΙΑΣΤΟΣ = ΑΦΙΟΣ = ΟΠΡΑΣΙΝΟΣ = ΟΧΟΛΙΑ = ΑΙΧΜΙΟΝ.

          Αν θελήσουμε να αλλάξουμε τον κοινό παράγοντα ΕΡΥΘΡ = 614 θα διατηρήσουμε κάποιον από τους αγνώστους "Χ" και θα έχουμε νέες λέξεις σχετικές με το δεύτερο συνθετικό που χρησιμοποιήσαμε. 
        Αν κρατήσουμε το ΟΒΑΦΗΣ θα πάρουμε λέξεις όπως ΑΙΜΟΒΑΦΗΣ, ΑΙΜΑΤΟΒΑΦΗΣ, ΚΟΚΚΙΝΟΒΑΦΗΣ, ΛΕΥΚΟΒΑΦΗΣ, ΚΥΑΝΟΒΑΦΗΣ, ΧΑΛΚΟΒΑΦΗΣ, ΠΟΡΦΥΡΟΒΑΦΗΣ, ΧΡΥΣΟΒΑΦΗΣ κ.λ.π.  
        Κάθε μία από τις νέες λέξεις θα έχει και το δικό της αριθμό, όμως σε συνδυασμό με τα δεύτερα συνθετικά του παραδείγματος, θα δίνει πάντα σταθερό αριθμό.  Για παράδειγμα το ΑΙΜΑΤΟΒΑΦΗΣ είναι ίσον με 1133 = ΑΙΜΑΤΗΒΑΦΟΣ = ΑΙΜΑΤΟΛΟΥΣΙΑ = ΑΙΜΑΤΟΨΙΑ κ.λ.π.  Το αντίθετο θα κάνουμε αν αλλάξουμε το δεύτερο συνθετικό.

         Κάτι ακόμα για τις βαφές:

         1425 = ΕΡΥΘΡΙΑΩ = ΕΡΥΘΡΙΑΣΤΙΚΟΣ = ΕΡΥΘΡΟΒΛΑΣΤΗΣ = ΕΡΥΘΡΟΚΑΣΤΡΟΝ
= ΕΡΥΘΡΙΕΚΠΟΡΕΥΟΜΑΙ

         Εδώ κοινός παράγων είναι πάλι το ΕΡΥΘΡ = 614 αλλά άγνωστος "Χ" είναι ο 811 = 
        ΙΑΩ = ΙΑΣΤΙΚΟΣ = ΟΒΛΑΣΤΗΣ = ΟΚΑΣΤΡΟΝ = ΙΕΚΠΟΡΕΥΟΜΑΙ.  
       Με τον ίδιο τρόπο το πρώτο συνθετικό, που αφορά το χρώμα, μπορεί να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο δίνοντας νέες ισάριθμες λέξεις.

        Ας ασχοληθούμε τώρα και με τα άρθρα, δηλαδή τα αθροιζόμενα - πρόσθετα στον εκάστοτε αριθμό των λέξεων: 

         70 = ΑΓΝΕΙΑ = Η ΑΓΝΗ 

       100 = ΛΑΓΝΕΙΑ = Η ΛΑΓΝΗ 

        131 = ΙΕΡΕΙΑ = Η ΙΕΡΗ

       145 = ΝΟΘΕΙΑ = Η ΝΟΘΗ 

       149 = ΑΚΡΙΒΕΙΑ = Η ΑΚΡΙΒΗ

       179 = ΕΝΕΡΓΕΙΑ = Η ΕΝΕΡΓΗ

       217 = ΚΑΚΟΠΑΘΕΙΑ = Η ΚΑΚΟΠΑΘΗ

       294 = ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑ = H ΡΑΔΙΕΝΕΡΓH

       316 = ΠΟΡΝΕΙΑ = Η ΠΟΡΝΗ

       319 = ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ = Η ΠΕΡΙΕΡΓΗ

       353 = ΘΡΗΣΚΕΙΑ = Η ΘΡΗΣΚΗ

       438 = ΑΚΡΑΤΕΙΑ = Η ΑΚΡΑΤΗ

       471 = ΕΥΜΑΘΕΙΑ = Η ΕΥΜΑΘΗ

       479 = ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑ = Η ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΗ

       517 = ΑΣΤΕΙΑ = Η ΑΣΤΗ

       520 = ΔΟΥΛΕΙΑ = Η ΔΟΥΛΗ

       531 = ΕΦΗΒΕΙΑ = Η ΕΦΗΒΗ

       582 = ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ = Η ΔΙΑΦΑΝΗ

       607 = ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ = Η ΚΑΛΛΙΣΤΗ

       611 = ΜΝΗΣΤΕΙΑ = Η ΜΝΗΣΤΗ

       651 = ΥΠΑΝΔΡΕΙΑ = Η ΥΠΑΝΔΡΗ

       661 = ΕΠΙΤΡΟΠΕΙΑ = Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ

       720 = ΠΑΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΕΙΑ = Η ΠΑΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΗ

       880 = ΑΥΤΕΝΕΡΓΕΙΑ = Η ΑΥΤΕΝΕΡΓΗ

     1043 = ΑΥΤΑΡΕΣΚΕΙΑ = Η ΑΥΤΑΡΕΣΚΗ

     1068 = ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΙΑ = Η ΑΠΟΣΤΡΑΤΗ

     1075 = ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ = Η ΕΧΕΜΥΘΗ 

     1160 = ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ = H ΥΠΕΡΗΦΑΝH

     1296 = ΠΡΩΤΕΙΑ = H ΠΡΩΤH

     1745 = ΔΕΝΤΡΟΦΥΤΕΙΑ = H ΔΕΝΤΡΟΦΥΤH

     2216 = ΦΤΩΧΕΙΑ = H ΦΤΩΧH

         Εδώ βλέπουμε την επίδραση του θηλυκού άρθρου στην ισορροπία των λέξεων.

Η Άγνωστος Χ = κατάληξη ΕΙΑ = 16 μετατρέπεται σε άρθρο Η και κατάληξη Η τα οποία αθροιζόμενα δίνουν και πάλι 16, διατηρώντας έτσι τους ίδιους αριθμούς μετά την μετατροπή.

         607 = Ο ΔΙΑΘΕΤΗΣ = Η ΔΙΑΘΕΤΟΣ

         743 = Ο ΑΠΟΘΕΤΗΣ = Η ΑΠΟΘΕΤΟΣ 
        1242 = Ο ΣΥΝΘΕΤΗΣ = Η ΣΥΝΘΕΤΟΣ

        1113 = Ο ΑΙΜΟΔΙΨΗΣ = Η ΑΙΜΟΔΙΨΟΣ

        1572 = Ο ΠΟΛΥΔΙΨΗΣ = Η ΠΟΛΥΔΙΨΟΣ

        1577 = Ο ΥΠΕΡΔΙΨΗΣ = Η ΥΠΕΡΔΙΨΟΣ

         Εδώ έχουμε τον κλασσικό ρόλο του άρθρου στην μετατροπή του αρσενικού σε θηλυκό και αντίστροφα. Άγνωστος Χ = Ο ….ΗΣ = 278 σε Η ….ΟΣ = 278

        643 = ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ = ΕΛΛΗΝΙΣΤΙ = ΕΛΛΗΝΙΣΕΤΕ = ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ 
        726 = ΒΑΡΒΑΡΙΣΜΟΣ = ΒΑΡΒΑΡΙΣΤΙ = ΒΑΡΒΑΡΙΣΕΤΕ = ΤΟ ΒΑΡΒΑΡΙΚΟΝ 
         911 = ΛΑΤΙΝΙΣΜΟΣ = ΛΑΤΙΝΙΣΤΙ = ΛΑΤΙΝΙΣΕΤΕ = ΤΟ ΛΑΤΙΝΙΚΟΝ

         628 = ΕΒΡΑΪΣΜΟΣ = ΕΒΡΑΪΣΤΙ = ΕΒΡΑΪΣΕΤΕ = ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟΝ

       1410 = ΤΟΥΡΚΙΣΜΟΣ = ΤΟΥΡΚΙΣΤΙ = ΤΟΥΡΚΙΣΕΤΕ = ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟΝ

       1000 = ΤΟΠΙΚΙΣΜΟΣ = ΤΟΠΙΚΙΣΤΙ = ΤΟΠΙΚΙΣΕΤΕ = ΤΟ ΤΟΠΙΚΙΚΟΝ
       1783 = ΤΡΙΓΩΝΙΣΜΟΣ = ΤΡΙΓΩΝΙΣΤΙ = ΤΡΙΓΩΝΙΣΕΤΕ = ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΙΚΟΝ
      1262 = ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ = ΣΥΜΒΟΛΙΣΤΙ = ΣΥΜΒΟΛΙΣΕΤΕ = ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΝ 

        Εδώ βλέπουμε παρόμοιες έννοιες, αλλά η μία λέξη χρειάζεται και το ουδέτερο άρθρο της προκειμένου να συμπληρώσει τον απαιτούμενο αριθμό.  Άγνωστος Χ = ΙΣΜΟΣ = ΙΣΤΙ 
= ΙΣΕΤΕ = ΤΟ ….ΙΚΟΝ = 520. 

         Ας πάρουμε τώρα ένα παράδειγμα με αμοιβαία αλλαγή των άρθρων χωρίς αλλοίωση του αθροίσματος των λέξεων:

        1605 = Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ = ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ

         Άρα κάθε έναρθρο ζεύγος αρσενικού ουσιαστικού και επιθέτου με κατάληξη –ος, εφ’ όσον μετατραπεί σε ουδέτερο με κατάληξη –ον, θα έχει και πάλι το ίδιο άθροισμα.

         Αυτό συμβαίνει γιατί ως Άγνωστος Χ το άρθρο Ο = 70 και η κατάληξη ΟΣ = 270 δύο φορές δίνουν 70+270+270 = 610.  Επίσης το άρθρο ΤΟ = 370 και η κατάληξη ΟΝ = 120 δύο φορές δίνουν 370+120+120 = 610.

         Τόσο με αυτό όσο και με το προηγούμενο παράδειγμα αντιλαμβανόμαστε ότι τα άρθρα μπορούν να αποτελούν μέρος του μεταβλητού παράγοντα Χ και με την άθροισή τους έχουν το ρόλο τους στην αριθμητική ισορροπία των λέξεων.  Κάτι ανάλογο με τα άρθρα - μέλη του σώματος που, εκτός της κύριας χρήσης τους, είναι και τα βασικά όργανα ισορροπίας του.

        Ας εξετάσουμε όμως και λίγα παραδείγματα λέξεων με διπλά σύμφωνα , που νομίζω ότι τεκμηριώνουν την διαχρονικότητα της Ελληνικής γλώσσας, αφού αυτή εμφανίζεται να ακολουθεί αριθμητικούς κανόνες ανεξάρτητα από την εποχή και τη μορφή της.

                   όταν το Ξ ήταν ΚΣ       

           439 = ΔΕΚΣΙΣ = ΔΕΚΤΙΚΟΙ        

           465 = ΛΕΚΣΙΣ = ΛΕΚΤΙΚΟΙ

           465 = ΕΛΚΣΙΣ = ΕΛΚΤΙΚΟΙ

           563 = ΕΚΡΗΚΣΙΣ = ΕΚΡΗΚΤΙΚΟΙ

           573 = ΕΚΠΛΗΚΣΙΣ = ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ

           573 = ΑΠΑΛΛΑΚΣΙΣ = ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ

           600 = ΑΠΟΔΕΙΚΣΙΣ = ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΙ

           605 = ΟΡΕΚΣΙΣ = ΟΡΕΚΤΙΚΟΙ

           611 = ΠΡΑΚΣΙΣ = ΠΡΑΚΤΙΚΟΙ

           882 = ΑΠΟΤΑΚΣΙΣ = ΑΠΟΤΑΚΤΙΚΟΙ

           842 = ΖΕΥΚΣΙΣ = ΖΕΥΚΤΙΚΟΙ  
                  όταν το Ψ ήταν ΠΣ

           560 = ΟΠΣΙΣ = ΟΠΤΙΚΟΙ
           564 = ΕΚΘΛΙΠΣΙΣ = ΕΚΘΛΙΠΤΙΚΟΙ
           570 = ΕΛΛΕΙΠΣΙΣ = ΕΛΛΕΙΠΤΙΚΟΙ
         575 = ΠΕΠΣΙΣ = ΠΕΠΤΙΚΟΙ 
           580 = ΑΝΑΛΗΠΣΙΣ = ΑΝΑΛΛΗΠΤΙΚΟΙ
           604 = ΘΡΕΠΣΙΣ = ΘΡΕΠΤΙΚΟΙ
         636 = ΕΚΚΟΛΑΠΣΙΣ = ΕΚΚΟΛΑΠΤΙΚΟΙ
         665 = ΕΠΑΝΑΛΗΠΣΙΣ = ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΟΙ
         723 = ΠΕΡΙΛΗΠΣΙΣ = ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΟΙ
         715 = ΣΚΕΠΣΙΣ = ΣΚΕΠΤΙΚΟΙ 
         777 = ΠΡΟΒΛΕΠΣΙΣ = ΠΡΟΒΛΕΠΤΙΚΟΙ
        1010 = ΚΡΥΠΣΙΣ = ΚΡΥΠΤΙΚΟΙ
       1046 = ΑΠΟΤΡΕΠΣΙΣ = ΑΠΟΤΡΕΠΤΙΚΟΙ 
       1210 = ΣΥΝΟΠΣΙΣ = ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΙ 
       1544 = ΣΥΓΚΑΛΥΠΣΙΣ = ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΙΚΟΙ 

         Στα παραδείγματα αυτά οι λέξεις μπορούν να μετατραπούν σε ισοδύναμες συγγενείς,  στη αρχική μορφή τους και όχι στην σημερινή, όπου πλέον τα δύο σύμφωνα έχουν ενωθεί σε ένα αλλά με διαφορετικό αριθμό.  

        Ο ίδιος κανόνας ισχύει και για λέξεις που δεν περιέχουν διπλά σύμφωνα:  
         424 = ΘΕΣΙΣ = ΘΕTIKOI
         427 = ΔΕΗΣΙΣ = ΔΕΗΤΙΚΟΙ

         428 = ΔΙΑΒΑΣΙΣ = ΔΙΑΒΑΤΙΚΟΙ

           458 = ΑΘΛΗΣΙΣ = ΑΘΛΗΤΙΚΟΙ

         507 = ΒΟΗΘΗΣΙΣ = ΒΟΗΘΗΤΙΚΟΙ

         578 = ΑΡΙΘΜΗΣΙΣ = ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟΙ
         604 = ΑΚΡΟΒΑΣΙΣ, ΑΚΡΟΒΑΤΙΚΟΊ

           856 = ΑΛΙΕΥΣΙΣ = ΑΛΙΕΥΤΙΚΟΙ
       1305 = ΞΥΛΕΥΣΙΣ = ΞΥΛΕΥTIKOI
       2042 = ΑΠΟΧΑΛΙΝΩΣΙΣ = ΑΠΟΧΑΛΙΝΩΤΙΚΟΙ

       2191 = ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ = ΑΠΟΛΥΤΡΩΤΙΚΟΙ
       2361 = ΑΝΥΨΩΣΙΣ = ΑΝΥΨΩΤΙΚΟΙ
       2506 = ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΙΣ = ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟΙ

         Εδώ ο άγνωστος Χ είναι 410 = ΣΙΣ = ΤΙΚΟΙ.
         Μετά τα παραδείγματα των διπλών συμφώνων, αλλά και την στήλη της Σπάρτης,  εξακριβώσαμε ότι η γλώσσα μας είχε αριθμητική δομή από αρχαιοτάτων χρόνων. 

         Ας έρθουμε πλέον τώρα και σε παραδείγματα της σημερινής δημοτικής.

         1718 = ΓΕΝΕΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ = ΓΕΝΕΤΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ 
       2653 = ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΟΣ ΣΩΛΗΝΑΣ = ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΟΥ ΣΩΛΗΝΑ

         Εδώ βλέπουμε την μετατροπή της ονομαστικής σε γενική ενικού, ενός ζεύγους επιθέτου με ουσιαστικό. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με πολλά ονοματεπώνυμα. 

         2081 = ΜΙΛΤΟΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΑΣ = ΜΙΛΤΟΥ ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΑ

         Αυτό συμβαίνει γιατί η πρώτη λέξη μετατρέπει το Σ σε Υ, ενώ η δεύτερη χάνει το δικό της Σ.  Με τον τρόπο αυτό τα δύο Σ = 200 Χ 2 = 400 της ονομαστικής, ισοδυναμούν με το
Υ = 400 της γενικής και διατηρείται έτσι το ισοδύναμο των δύο πτώσεων. 

         Να μη νομίσουμε όμως ότι αυτή είναι μία ανακάλυψη της σύγχρονης δημοτικής αφού υπήρχε ήδη και προ 2000 ετών. 
         645 = ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ = ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ

         2368 = ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ = ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 
       Μήπως αυτοί είναι οι αριθμητικοί κανόνες που δίνουν την ισορροπία στις λέξεις; 
       Μήπως αυτοί είναι οι κανόνες χωρίς εξαιρέσεις;  

        Ας ερευνήσουμε τώρα την σχέση νοημάτων που παρουσιάζουν μεταξύ τους διάφορες λέξεις ή φράσεις, με ίδιο άθροισμα των γραμμάτων που τις αποτελούν.   
        360 = ΑΝΔΡΕΣ = ΑΝΗΜΠΟΡΙΑ = ΑΝΑΠΗΔΗΣΗ = ΑΝΑΒΟΛΕΑΣ = ΑΝΕΒΑΤΆ = ΑΝΟΔΙΚΕΣ 
        140 = Η ΚΑΘΑΡΑ = ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ = ΒΕΒΑΙΟΝ 
        629 = ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΑΥΜΑ = Η ΥΓΙΗΣ = ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΣΤΙΝ = Η ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΝ = Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΛΟΣ = ΑΛΗΘΗΣ ΛΟΓΟΣ = ΤΟ ΕΝΔΟΞΟ 
       1263 = ΓΝΩΣΙΣ = ΙΣΟΘΡΟΝΟΣ ΘΕΟΥ = Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ = Η ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ 
Ο ΛΟΓΟΣ = ΚΡΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ = ΟΡΘΟΔΡΟΜΩ = ΥΠΟ ΕΛΕΓΧΟ = ΥΠΕΡΟΧΉ = ΥΠΈΡΟΧΗ = ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ = ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ 
       1500 = ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΣΙΣ ΕΙΝΑΙ = Η ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ = ΙΕΡΗ ΡΑΒΔΟΣ ΚΥΡΙΟΥ 
= Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΕΚ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ = ΤΟ ΙΟΝ (βέλος) ΚΥΡΙΟΥ = ΤΟ ΕΞΩΓΗΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ 
= ΤΟ ΚΟΣΜΩ = ΦΙΛΟΣΟΦΟΝ = ΦΩΣ = ΟΦΘΑΛΜΩΝ = ΩΨ (οφθαλμός, όψη) = ΩΔΗ ΙΗΣΟΥ = ΧΡΥΣΗ ΓΡΑΜΜΗ = ΔΥΝΑΜΕΩΣ = ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ = Ο ΝΟΜΟΣ ΚΥΡΙΟΥ = 
ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ = ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΚΥΡΙΟΥ = ΤΟ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΑΠΟ 
ΣΕΝΑ Ο ΘΕΟΣ = ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ = ΑΝΘΡΩΠΟΝΟΟΣ = ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΙΣ = 
Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ = ΚΥΚΛΙΚΩΣ = ΕΥΜΕΝΩΣ = ΕΞΙΣΩΤΕΟΝ 
= ΜΥΡΙΟΣΤΟΜΟΣ = ΤΥΦΛΟΣ = ΠΡΟΒΛΕΠΤΙΚΟΣ ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΣ = Η ΛΟΓΙΚΗ Η ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ = Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ = ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ = ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ 
= ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ = ΑΙΘΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ 
        911 = ΜΑΘΑΙΝΩ = ΤΟ ΜΥΑΛΟ = ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΝ = ΧΑΡΙΣ = ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΗ = ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ = ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΗ = Η ΕΓΓΡΑΦΟΣ ΑΔΕΙΑ = ΕΠΕΡΧΟΜΑΙ = ΠΟΛΥΛΑΛΟΣ = ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ = ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ
        Μήπως λοιπόν η χάρις είναι η δυνατότητα της μάθησης;  

        Ο Γερμανός Μax Von Laye (βραβείο Νόμπελ Φυσικής) γράφει: «Οφείλω χάριτας στη Θεία Πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που με βοήθησαν να διεισδύσω βαθύτερα στο νόημα των θετικών επιστημών». 
        Τη δήλωση αυτή την έκαμε, όταν κατάλαβε ότι η ελληνική γλώσσα είναι μια τέλεια μαθηματική δημιουργία και διαπίστωσε τη μαθηματική δομή της.

       Ας πάρουμε τώρα μερικά παραδείγματα έντονης σχέσης των λέξεων με ίσο άθροισμα γραμμάτων.
       132 = Η ΘΕΑ ΗΡΑ = ΑΠΑΝ = ΒΛΕΠΕΙ = ΚΑΘΑΡΑ = Η ΘΕΑ ΑΗΡ = Η ΗΕΡΙΑ (η ισταμένη εις τον αέρα) = ΑΙΘΡΑΙΑ = ΑΝΕΜΕΛΑ = ΑΚΟΜΑ = ΕΛΗΛΕΓΜΑΙ (ελέγχω)

            Μήπως εδώ μας εξηγεί πως η θεά Ήρα μάθαινε αμέσως τις απιστίες του Δία, ακόμα 
    και όταν αυτός τις έκανε στα πιο κρυφά μέρη;

        Φαίνεται λοιπόν μία διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας που οφείλεται ίσως σε κάποιο είδος γενετικού κώδικα της ίδιας της γλώσσας.  Πως αλλιώς θα μπορούσε μία γλώσσα, που ξεκίνησε από απλές μονοσύλλαβες λέξεις, να διατηρήσει την αριθμητική δομή της, όταν εξελίχθηκε σε τέτοιο βαθμό πλούτου και πολυπλοκότητας.

        Υπάρχουν λοιπόν και αριθμητικοί κανόνες της γλώσσας μας, που δεν παρουσιάζουν εξαιρέσεις.  Αν όμως δεν παρουσιάζουν εξαιρέσεις, μήπως αυτοί είναι και οι τέλειοι κανόνες της ελληνικής γλώσσας;

       Τί γινόταν όμως με τις πέτρες που πετούσε πίσω του ο Δευκαλίων;

       1966 = ΤΕΚΝΑ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ = ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ = ΠΛΕΥΡΟΠΑΤΩΡ 
= ΣΧΗΜΑΤΙΖΩ = ΕΚΣΠΕΡΜΑΤΩΣΕΙΣ = ΑΝΥΜΦΕΥΤΟΣ = ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΕΧΕΙ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ θΕΟ = ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ = Η ΝΙΚΗ ΦΩΤΟΣ = ΤΟ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟΝ = ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ = Η ΓΝΩΣΙΣ Η ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΗ = Η ΧΡΗΣΜΟΦΟΡΟΣ = Η ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΙΣ = Η ΣΥΜΦΥΗΣΙΣ (ίδια φύση) = Η ΣΥΝΟΙΚΗΤΩΡ 
= ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ = Ο ΣΤΕΜΜΑΤΟΦΟΡΟΣ = ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΩΝ = ΣΥΣΠΕΙΡΩΝΟΜΑΙ = ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΩ = ΦΑΝΕΡΩΣΕΤΕ = ΕΝΑΣ ΜΟΝΟ ΘΕΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ = ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΩ = ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΤΕ = ΤΡΑΝΩΣΟΥΜΕ = ΠΡΟΧΩΡΗΣΗ 
= ΤΟ ΕΜΦΑΝΩΣ = ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟΝ ΕΣΤΙΝ = Η ΥΠΕΡΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ = ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΓΝΩΣΗ = ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟ = ΕΥΜΕΝΗΣ ΕΣΤΑΘΗΣ ΚΥΡΙΕ 

       Ακόμα πιο συγκεκριμένα τα αναλύει η γλώσσα με την αριθμητική της ισορροπία στον αριθμό 2620:

       2620 = ΑΕΙ ΘΕΟΣ Ο ΩΝ ΚΑΙ Ο ΗΝ ΚΑΙ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ = Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΚΥΡΙΟΥ 
= Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ = Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ = ΕΜΠΝΕΥΣΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΘΕΟΥ = ΕΜΠΝΕΥΣΙΣ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ = ΕΜΠΝΕΥΣΙΣ ΑΓΑΘΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ = ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΩ = ΓΕΝΝΗΘΕΙΤΩ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ = ΤΟ ΠΟΛΥΦΩΤΟ = ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΙΣ ΕΝΑΝ ΘΕΟΝ = ΤΟ ΕΥΡΥ ΜΕΤΩΠΟΝ = ΩΡΑΙΑ ΨΥΧΗ = Ο ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΦΥΛΑΚΑΣ = ΕΙΣ ΕΚ ΤΩΝ ΕΚΛΕΚΤΩΝ = ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΙΘΜΟΣΟΦΙΑΣ = ΙΣΧΥΡΙΣΤΩ = ΠΡΟΣΚΥΡΩΝΩ = Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ = ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ = ΛΕΞΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ 

       Δηλαδή η Φωνή του Θεού είναι η έμπνευσις Αγίου Πνεύματος που υπάρχει και εκφράζεται στις λέξεις της Ελληνικής γλώσσας. 

       3023 = Ο ΙΗΣΟΥΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΣΤΙ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ Ο ΑΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΟΣ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ Ο ΑΡΧΗ ΑΡΙΘΜΩΝ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ Ο ΑΡΧΗ ΝΟΜΩΝ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ Η ΣΟΦΙΑ ΚΥΡΙΟΥ = Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΘΕΟΥ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ ΑΦΟΣΙΩΣΗ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ ΜΕΓΙΣΤΗ ΕΛΠΙΣ ΗΜΩΝ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ 
ΤΟ ΔΙΑΓΡΑΦΩ = Ο ΣΥΓΧΩΡΩΝ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΑ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ = Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ = Ο Η ΑΝΟΔΟΣ ΨΥΧΩΝ = Ο ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ = Ο ΤΑ ΙΣΧΥΡΑ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ = ΕΠΙΦΟΙΤΗΣΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΘΕΟΥ = ΕΠΙΦΟΙΤΗΣΙΣ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ = ΕΠΙΦΟΙΤΗΣΙΣ ΑΓΑΘΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ = Η ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΥΠΕΡΣΥΧΝΟΤΗΣ = Ή ΤΟ ΑΓΗΡΑΤΟΝ ΣΤΟΜΑ ΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ = Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ = ΣΥΝΤΑΞΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ = Ο ΘΕΟΣ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ = Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ = Η ΓΝΩΣΗ Η ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ = ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ = ΤΩ ΒΙΩ ΜΑΧΟΥ = Η ΠΙΣΤΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ = ΚΑΙ Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΕΤΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ ΠΟΙΗΣΑΤΩ
       Εδώ βλέπουμε κάποια ακριβή στοιχεία του Ιησού Χριστού.  Ο ΙΗΣΟΥΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΣΤΙ = Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ = Ο ΣΥΓΧΩΡΩΝ.  

       Ξεκάθαρα πράγματα.  

       Δεν είναι όμως μόνο οι ισοδύναμες λέξεις και φράσεις που δίνουν νόημα.  Τώρα θα πάρουμε ένα τρομερό παράδειγμα δεκαπλασιασμού των ηχοκυμμάτων του αρχικού αριθμού.  

       Όταν ο Χριστός στάθηκε μπροστά στον τάφο του Λαζάρου είπε "ΛΑΖΑΡΕ" και φώναξε "ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ".   
       Οι λέξεις αυτές έχουν κάποιες ισοδύναμες:  
       144  = ΛΑΖΑΡΕ = ΘΕΙΟΝ = ΜΑΓΙΚΟ 
       1444 = ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ = ΑΔΙΑΝΟΗΤΩΣ = ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ = Ο ΕΣΤΙ ΑΝΔΡΕΙΑ ΙΗΣΟΥ = ΑΙ ΘΕΙΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΙΗΣΟΥ = ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΙΗΣΟΥ = ΡΟΜΦΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ = Η ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ = ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ ΙΗΣΟΥ = Η ΔΑΜΟΚΛΕΙΟΣ ΣΠΑΘΗ ΙΗΣΟΥ = Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ  ΙΗΣΟΥ = Η ΘΕΙΚΗ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ = ΙΗΣΟΥ ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΕΙΣ ΓΗΝ = Ο ΘΕΟΣ ΙΗΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΑΣ 
       Όμως πέραν της ακρίβειας των λόγων του Ιησού, το ακριβές δεκαπλάσιον του 144 δίνει:          1440 = ΘΑΥΜΑΤΑ ΙΗΣΟΥ = ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ = ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ 
= ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑ = ΤΟ ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΝ ΕΣΤΙ = Ο ΟΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΥ = 
Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΣ = Ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΣΠΟΡΟΣ = Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ = ΦΡΟΥΡΟΣ = ΦΙΛΟΣ ΝΟΜΟΥ = ΦΡΟΝΤΙΣΙΣ = ΧΡΥΣΗ ΠΛΑΚΑ = ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΠΑΓΩΜΕΝΑ = 
Ο ΕΥΛΟΓΗΤΟΣ ΘΕΟΣ = ΕΥΧΟΜΕΝΟΣ = ΕΓΕΡΘΗΤΙ ΚΥΡΙΟΥ = ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ = ΜΥΣΤΙΚΟΥ = ΗΧΟΚΥΜΑΤΑ = ΚΥΡΙΟΣ ΣΚΟΠΟΣ = ΣΤΟΧΟΣ = Η ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΗ 
ΛΟΓΙΚΗ = ΝΟΜΟΣ ΑΡΙΘΜΩΝ 
       Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέει: <Ὅτε γέγονεν ἡ προσευχὴ, οὐκ ἀνέστη ὁ νεκρός· ἀλλ' ὅτε εἶπε, Λάζαρε, δεῦρο ἔξω, τότε ἀνέστη ὁ νεκρός>.  Κάπου αλλού λέει: <Καὶ ταῦτα εἰπὼν, ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ, λέγων, Λάζαρε, δεῦρο ἔξω>.  
       Αν μεταξύ του "Λάζαρε" και του "δεῦρο ἔξω" ο Χριστός δεκαπλασίασε την ένταση της φωνής ή των ηχοκυμμάτων, τότε οι λέξεις με άθροισμα 144,1440 και 1444 μαρτυρούν τώρα την ύπαρξη ενός εξακριβωμένου πλέον γεγονότος.  
       Μοιάζει σαν να έδωσε στον φρουρό πρώτα το σύνθημα αναγνώρισης ΛΑΖΑΡΕ = ΘΕΙΟΝ και μετά εξήγησε ως τι ήρθε με την εντολή ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ = ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ.  Έτσι το ΘΕΙΟΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ εξετέλεσε ένα από τα ΘΑΥΜΑΤΑ ΙΗΣΟΥ, στην δεκαπλάσια από 
το ΘΕΙΟΝ συχνότητα.  

       Στους επόμενους αριθμούς έβαλα τις λέξεις με την σειρά που νομίζω ότι υπάρχει κάποια λογική σχέση. 

       3258 = ΦΩΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ = ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΩΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΝ = Η ΕΛΕΥΣΙΣ 

ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΘΕΟΥ = Η ΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ = Η ΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ = ΤΟ ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ Η ΛΟΓΙΚΗ ΛΟΓΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ 
= Η ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΙΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΩΝ ΜΕΡΩΝ = ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ = ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ = Ο ΕΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΟΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ = ΣΥΓΧΩΝΕΥΩ = ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ = ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ 

       Μάλιστα εδώ μας εξηγεί ότι η έμπνευσις η επιφοίτησις και η έλευσις του Αγίου - Αγαθού Πνεύματος σχετίζονται με την Ελληνική Γλώσσα.  

       Επίσης: 
       2547 = Ο ΘΕΟΣ Ο ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ = Η ΕΠΙΦΟΙΤΗΣΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ = ΥΨΗΛΩΤΑΤΗ = Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΓΛΩΣΣΗΣ ΕΛΛΗΝΟΣ = ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΛΑΟΣ ΚΥΡΙΟΥ = ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΦΩΤΟΣ = ΑΤΑΠΕΙΝΏΤΩΣ = ΕΝΘΟΥΣΙΩΔΩΣ = ΜΥΣΤΑΓΩΓΩ = Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΠΡΟΣ 
= ΜΕΓΙΣΤΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟΝ = ΑΙ ΓΝΩΣΕΙΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ = ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΟΥΜΕ = ΤΟ ΚΥΡΙΟΝ ΤΟ ΖΩΟΠΟΙΟΝ = ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ = Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ Ο ΥΠΟΧΘΟΝΙΟΣ
       Δηλαδή ότι η δύναμις γλώσσης Έλληνος και η επιφοίτησις πνεύματος ταυτίζονται με ένα μέγιστον θησαυροφυλάκιον που περιέχει τις γνώσεις γενέσεως; 

       Επίσης: 
       2539 = ΔΥΝΑΜΙΣ ΓΛΩΣΣΗΣ ΕΛΛΗΝΟΣ = ΕΠΙΦΟΙΤΗΣΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ = ΤΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ = ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ ΔΥΝΑΜΗ = ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΑΣ ΤΟ 
ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟ = ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΡΗΣΜΟΣ = Η ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΑΘΡΟΙΣΜΑ 
= ΣΦΙΧΤΟΔΕΝΩ = ΤΟ ΠΡΟΣΘΕΩΡΕΩ (εξετάζω, παρατηρώ) = ΤΟ ΕΥΘΥΤΕΝΩΣ = 
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΕΩ = ΤΟ ΕΠΙΣΤΟΛΟΓΡΑΦΩ = ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΠΡΟΣ = ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ = ΤΟ ΨΕΥΔΟΟΡΚΩ = Ο ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ =
ΤΟ ΑΝΤΡΟΝ ΠΟΛΥΦΗΜΟΥ 
    
       Στο ίδιο θέμα: 

       3285 = Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ = ΑΓΑΘΗ ΕΜΠΝΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ = ΑΓΙΑ ΕΜΠΝΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ = ΕΝΣΤΙΚΤΟΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ = ΟΡΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ = ΧΡΥΣΩΡΥΧΕΙΟ = ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ = 
Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ = ΕΠΟΜΕΝΟΝ ΣΤΑΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ = 
Ο ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ Ο ΡΗΤΩΡ = Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ = ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ 
ΤΟ ΠΡΩΤΕΥΟΝ ΕΙΔΟΣ

       Διαβάστε τώρα προσεκτικά: 
       1286 = Ω ΠΑΤΕΡ = ΕΝ ΤΩ ΠΑΝ = ΕΣΤΙ ΦΑΟΣ (φως)  = ΑΠΑΥΓΑΣΤΙΚΟΣ (ακτινοβολών) = ΑΘΕΣΦΑΤΟΣ (ανείπωτος, απερίγραπτος) = ΑΥΤΟΠΑΡΘΕΝΟΣ = ΑΥΤΟΜΕΡΙΜΝΟΣ = ΕΧΕΓΓΥΟΣ = ΦΕΡΕΓΓΥΟΣ = ΠΡΟΝΟΗΤΙΚΟΤΗΣ = ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ = Ο ΕΥΑΝΤΥΞ (έχει ωραίο θόλο, καλόν άξονα) = ΥΠΕΡΟΥΡΑΝΙΟ 
= ΤΟ ΑΕΙΧΡΟΝΙΟ (αιώνιο, διαρκές) = ΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ = ΤΟ ΧΙΛΙΑΡΜΕΝΟ = ΤΟ ΠΕΡΙΑΣΤΡΟΝ (ελάχιστη απόσταση μεταξύ αστέρων) = ΟΡΘΟΔΙΑΓΡΑΦΗΣΙΣ (ορθογώνια προβολή) = ΚΑΤΑΡΙΘΜΕΩ = ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ = ΑΣΤΡΟΓΡΑΦΙΑ = Η ΟΞΥΒΛΕΨΙΑ = Η ΑΠΕΙΡΟΒΙΩΣ = ΘΕΟΒΛΥΣΤΟΣ (εκ Θεού εκβλήζουσα) = Η ΑΓΙΑ ΓΝΩΣΙΣ = ΘΕΪΚΗ ΓΛΩΣΣΑ = Η ΑΞΙΟΘΡΙΑΜΒΕΥΤΟΣ = Η ΤΡΙΣ ΕΥΚΛΕΗΣ (τρισένδοξη, ονομαστή, περίφημη) = Η ΑΝΘΡΩΠΟΚΟΜΙΚΗ (φροντίδα για διακυβέρνηση των ανθρώπων) = 
Η ΟΝΗΣΙΦΟΡΟΣ (χρήσιμη, ωφέλιμη, ευεργετική) = ΑΝΤΙΦΕΡΝΟΣ (αντί για προίκα) = ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗ = Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΛΟΓΟΥ = ΠΙΚΡΟΚΑΚΟΠΑΘΕΩ = ΠΟΝΗΡΟΛΟΓΕΩ = ΠΡΟΗΓΟΡΕΩΝ (προασπίζων) = ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΙΣ = ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΟΝ = ΠΕΡΑΤΩ 
= ΘΕΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ = ΝΕΚΡΟ ΣΩΜΑ = ΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟΝ  = Ο ΑΥΤΟΝΕΚΡΟΣ = Ο ΔΕΣΠΟΖΩΝ = Ο ΗΜΕΡΟΠΕΥΤΗΣ (απατεών) = Ο ΛΟΓΟΛΕΣΧΗΣ (πολυλογάς) = Ο ΤΑΝΥΠΕΠΛΟΣ (φορεί μακρύ πέπλο) = Ο ΔΥΣΑΥΓΗΣ (σκοτεινός) = Ο ΔΥΣΑΛΓΗΤΟΣ (αναίσθητος, σκληρόκαρδος) = ΑΜΕΤΟΧΟΣ = ΚΑΚΟΣ ΔΡΑΚΩΝ = ΕΥΠΛΑΣΤΟΣ = Η ΓΛΩΣΣΑΛΓΙΑ = Η ΜΝΗΣΙΛΟΧΟΣ (μνησίκακος) = Η ΕΜΠΟΔΟΣΤΑΤΗΣ (εμπόδιο) = Η ΦΥΞΗΛΙΟΣ (αποφεύγει τον ήλιο) = ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΕΙΑ = ΕΓΚΑΘΗΛΩΣΙΣ = Η ΚΗΜΩΣΙΣ (φίμωση) = Η ΑΠΡΕΠΩΔΗΣ = Η ΕΓΚΑΤΑΛΗΨΙΣ = Η ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΙΣ = ΤΟ ΕΥΚΑΜΠΤΟ = ΣΕΛΑΣ ΠΥΡΟΣ = Ο ΑΘΕΣΜΟΘΕΤΗΤΟΣ = Ο ΕΠΙΦΑΝΤΟΣ (ζων, φανερός, ορατός) = ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΑΣ = ΜΝΗΣΙΠΗΜΩΝ (υπενθυμίζων παθήματα) = ΑΜΕΜΨΙΜΟΙΡΟΣ (δεν μέμφεται τη μοίρα του) = ΑΜΕΤΟΧΟΣ = ΠΟΛΥΚΑΙΡΙΣΜΕΝΟΣ = ΤΣΑΛΑΠΑΤΗΜΕΝΟΣ = ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ = ΑΞΕΔΙΑΛΕΧΤΟΣ = ΑΞΕΘΥΜΑΣΤΟΣ = ΠΙΣΤΟΛΗΠΤΗΣ = ΑΠΑΥΔΩ (δεν μπορώ πια να μιλήσω) = ΝΟΗΜΑΤΙΖΩ (σχηματίζω νοήματα, σκέπτομαι, διαλογίζομαι) = 
Ο ΕΚΟΥΣΙΑΣΜΟΣ (εθελοντική προσφορά) = Ο ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ = Ο ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΟΣ = 
Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ = Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ = Ο ΠΟΛΥΑΙΝΕΤΟΣ (πολύ υμνούμενος) = Ο ΑΜΟΛΕΦΤΟΣ (αμόλυντος) = Ο ΑΡΙΣΤΕΥΣ (άριστος) = ΠΝΕΥΜΑ ΕΛΕΟΥΣ = Ο ΟΥΡΙΟΣ ΑΝΕΜΟΣ = Η ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΤΑ = Η ΟΙΚΤΙΡΜΟΣΥΝΗ (οίκτος, ευσπλαγχνία) = ΣΥΜΠΕΡΑΝΣΙΣ = Η ΚΟΣΜΟΣΥΡΡΟΗ = ΤΟ ΔΙΑΦΕΝΤΕΜΑ = ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ = ΕΛΑΥΝΩ (κινώ, οδηγώ, κατευθύνω) = ΑΜΑΛΘΕΥΩ (τρέφω) = ΕΞΥΓΙΑΖΩ = ΑΞΙΩΣΕΙΣ = ΑΠΟΤΕΛΩ = ΑΠΩΤΕΡΑ = ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗ = ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΡ = ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ = ΜΑΚΡΟΠΟΡΕΩ = ΠΥΛΗ ΕΝ ΤΟ ΤΕΛΗ

       Επίσης:

       2550 = ΤΟ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ ΑΡΧΗ = Ο ΘΕΟΣ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ = Ο ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ ΘΕΟΣ ΑΦΘΑΡΤΗ ΣΟΦΙΑ = ΩΣ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ ΘΕΟΣ = ΠΡΩΤΟΣ 
ΚΥΡΙΟΥ = Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ = Ο ΑΝΑΞ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ = Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΕΝΣΑΡΚΟΣ ΘΕΟΣ = Ο ΘΕΟΣ Η ΔΟΝΗΣΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ =  ΙΗΣΟΥΣ ΑΙΕΝ ΥΨΙΚΡΑΤΕΙΝ (πάντα κυβερνά ψηλά) = ΙΗΣΟΥΣ Η ΕΣΧΑΤΗ ΚΡΙΣΙΣ = Ο ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ = Ο ΙΗΣΟΥΣ ΤΟ ΣΠΕΡΜΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ = Ο ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ ΘΕΟΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΓΝΩΣΙΣ = Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΕΙΚΗ ΔΙΑΘΗΚΗ = ΙΗΣΟΥΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ = ΚΑΙ ΑΠΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ = Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ 
= Η ΑΡΧΗ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΕΣΤΙΝ = Η ΕΥΧΗ Η ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ = ΓΙΑΤΙ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ = ΓΕΝΝΗΘΕΙΤΩ ΑΝΘΡΩΠΟΣ = ΑΝΥΨΩΤΙΚΟΣ = ΤΟΥΡΛΩΝΩ = ΤΟ ΣΥΓΚΑΤΑΝΕΥΩ = Η ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΗ = ΟΙ ΠΡΩΤΟΑΝΘΡΩΠΟΙ = Ο ΑΦΙΕΝΑΙ ΛΑΑΣ ΕΙΣ ΑΕΡΑ ΥΠΕΡ ΚΕΦΑΛΗΣ = Ο ΘΩΡΑΞ ΑΝΘΡΩΠΟΥ = Η ΕΠΙΣΤΟΦΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ = Η ΓΝΩΣΙΣ Η ΓΛΩΣΣΙΚΗ = ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ = Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΣ = Η ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΙΣ ΟΡΑΜΑΤΟΣ = ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΩ = ΤΟ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ = ΨΥΧΩΝ = ΠΙΣΤΕΥΕ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ = ΑΝΑΞ ΙΗΣΟΥΣ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙΟΝ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ = ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΕΞΗ ΚΛΕΙΔΙ = ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΠΟΙΜΗΝ Ο ΚΑΛΟΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ  

        Επίσης:    

        3008 = ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ = ΥΠΕΡΟΠΛΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ =
ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ = Η ΑΝΘΡΩΠΟΝΟΟΣ ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΙΣ = ΣΥΓΓΝΩΜΗ 
ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ = Η ΠΟΛΥΟΦΘΑΛΜΟΣ ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑ = Η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ Η ΔΙΔΑΧΗ 
ΤΟΥ ΘΕΟΥ = Η ΙΣΧΥΡΟΦΩΝΟΣ = Η ΜΕΛΕΤΗ Η ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ = Η ΧΡΥΣΗ ΓΡΑΜΜΗ ΔΥΝΑΜΕΩΣ = ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΚΥΡΙΟΥ = Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΥΜΑΜΙΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ = 
Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΚΟΣΜΟΥ = ΑΡΝΙΟΝ ΕΣΤΗΚΟΣ ΩΣ ΕΣΦΑΓΜΕΝΟΝ = Η ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΝΥΝ 
Ο ΝΟΜΟΣ ΚΥΡΙΟΥ

        Επίσης:
        1259 = ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟ ΘΕΟ = Η ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ = ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΠΑΡΘΕΝΟΣ 
= ΘΕΙΑ ΓΛΩΣΣΑ = ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ = Ο ΘΕΟΣ ΔΑΙΜΩΝ = Ο ΑΓΙΟΣ ΔΑΙΜΩΝ 
= Ο ΑΓΑΘΟΣ ΔΑΙΜΩΝ = Ο ΑΝΕΡΕΥΝΗΤΟΣ = ΠΑΤΗΡ ΤΟΥ = ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ = Η ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ = Η ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ = Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ = Η ΣΠΡΩΞΙΑ = Η ΚΑΚΩΣΙΣ = ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΣ = ΑΝΩΣΗΣ = ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ = Η ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΣΑ = ΑΝΤΑΜΕΙΒΩΝ 
= Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΗ = ΥΠΟΣΤΑΣΗ = Η ΞΥΠΟΛΥΣΙΑ = ΑΝΘΡΩΠΙΔΕΣ = Ο ΣΠΕΡΜΑΤΟΓΟΝΟΣ = Ο ΑΝΤΙΑΙΣΘΗΤΙΚΟΣ = Ο ΦΑΣΑΡΙΟΖΙΚΟΣ = Ο ΑΠΡΟΣΠΟΙΗΤΟΣ = Ο ΑΔΙΔΑΧΤΟΣ = ΔΥΣΛΕΚΤΙΚΟΣ = ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ = ΗΜΙΑΥΤΟΝΟΜΟΣ = ΣΥΜΠΑΙΚΤΗΣ = ΤΟ ΑΝΘΟΔΟΧΕΙΟ = ΤΟ ΩΔΕΙΟ = ΑΓΝΕΥΩ = ΕΝΔΥΩ = Η ΠΟΡΦΥΡΑ = ΑΚΡΙΒΟΠΛΗΡΩΘΗΚΑ = ΑΝΑΤΟΚΙΖΩ = ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΤΙΚΑ = ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ = 
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ = ΑΠΟΣΥΡΣΗΣ = ΤΕΛΕΥΤΗΣΑΙ = Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
      

        Επίσης:

        3131 = ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ = ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ = Η ΙΣΧΥΡΟΓΝΩΜΩΝ = ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ = ΤΟ 
ΙΛΑΡΟΝ ΦΩΣ ΚΥΡΙΟΥ = Ο ΨΥΧΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟΣ = Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΞ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ = ΜΥΣΤΙΚΟΝ ΟΠΛΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ = Η ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ = Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ = ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ = ΗΝΙΟΧΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ = ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

        Επίσης:

        1318 = ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΘΕΟΥ = ΘΕΟΣΥΝΘΕΤΟΣ = ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ = ΑΨΕΥΔΗΣ 

= ΗΘΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ = Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ = ΠΙΣΤΟΣΥΝΗ (πίστη) = ΑΓΡΙΕΥΩ = ΑΠΟΣΒΟΛΩΝΕΙ = ΤΟ ΒΟΥΛΕΥΜΑ = Ο ΚΩΔΙΞ Ο ΑΓΙΟΣ = ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ ΜΗΝΥΜΑ 
= Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ = ΑΝΑΘΥΜΙΖΩ = Η ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΞ = Η ΟΜΟΙΟΤΥΠΟΣ = Η
ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΗΚΗ = ΦΙΛΟΛΟΓΕΥΣ = Η ΜΕΣΟΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΣ ΛΟΓΟΣ = Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ 
Η ΖΩΣΑ = ΕΙΝΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ = Η ΑΣΤΡΑΦΗΣ (αμετακίνητη) = ΙΣΧΥΡΗ = ΜΗΤΡΑ ΙΔΕΩΝ = 
ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ = ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΗ = ΟΜΟΙΟΓΕΝΩΣ = ΚΑΘΟΣΙΩΣΗ = ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ = 
Ο ΕΚΤΟΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ = ΥΠΟΜΟΝΗΤΙΚΟΣ = ΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ = ΠΡΟΣΚΕΚΥΝΗΜΕΝΟΣ = ΠΑΝΤΟΔΕΧΗΣ = ΠΡΟΟΙΩΝΙΖΟΜΑΙ = ΒΕΛΤΙΩΝΟΜΑΙ = ΠΡΟΣΔΙΔΩΝ = ΤΟ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΜΑ = Η ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ = Η ΕΥΤΡΕΠΙΣΙΣ (νοικοκύρεμα) = Η ΝΤΡΟΠΑΛΟΤΗΤΑ = Η ΣΤΥΣΙΣ = ΤΟ ΑΝΕΜΟΒΡΟΧΙ = ΤΟ ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟ = ΕΥΕΡΓΕΩ = ΕΥΛΟΓΙΣΤΙΚΟΣ = ΗΛΙΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟΣ = ΣΤΟΛΙΣΤΗΣ = ΕΥΧΕΡΗΣ = ΛΗΠΤΩΡ = Η ΕΥΔΑΙΜΩΝ = Η ΕΥΔΩΡΑ = Η ΕΥΕΙΜΩΝ (καλοντυμένη) = ΛΟΥΛΟΥΔΙΑΣΜΕΝΗ = ΕΥΡΥΤΕΡΗ = ΥΛΟΖΩΙΑ = 
Ο ΑΝΘΟΠΩΛΗΣ = Η ΚΛΙΜΑΤΑΡΧΗΣ = Η ΦΥΣΙΣ = Η ΟΛΩΣΙΣ (ολοκλήρωση) = ΣΥΜΠΗΚΤΟΣ

        Επίσης:
        1310 = ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ = ΑΝΘΡΩΠΟΣ = Ο ΠΙΘΗΚΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΕ = Ο ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΟΣ = ΟΜΟΙΟΤΥΠΟΣ = ΖΩΪΟΝ ΛΟΓΟΣ (ποιητ.τύπος τού ζῷον) =  Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ = ΜΕΣΟΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΣ ΛΟΓΟΣ = Η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΘΕΙΑ ΑΝΑΛΟΓΙΑ = 
ΜΑΘΗΜΑ ΑΡΙΘΜΟΣΟΦΙΑΣ = Η ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ = ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ = ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ = ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ = ΕΛΙΞΙΡΙΟ ΖΩΗΣ = Η ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΑΛΥΣΟΣ = ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ = ΕΥΔΑΙΜΩΝ = ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΟΣ = ΦΥΣΙΣ = ΣΤΥΣΙΣ = ΤΟ ΠΕΟΣ ΤΟ ΑΙΔΟΙΟΝ = ΤΣΙΜΠΟΥΣΙ = ΜΥΧΟΣ (το εσώτατο μέρος κόλπου) = ΧΥΜΟΣ = ΣΥΖΥΓΙΚΟΣ 
= ΓΕΝΝΗΤΙΚΟΝ ΟΡΓΑΝΟΝ ΠΟΙΕΙ ΠΑΙΔΙΟΝ = ΤΙ ΕΣΤΙ ΓΥΝΑΙΚΑ = ΚΥΟΦΟΡΙΚΟΝ = ΤΟ ΝΤΙ ΕΝ ΕΙ ΜΟΥ = ΑΡΔΕΥΩ = ΑΝΘΟΣΤΟΛΙΣΤΟ = ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΣΩΜΑ = ΜΟΝΟΤΥΠΙΚΟΣ (μονοτυπική τυπογρ.μηχανή) = ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΗΚΗ (θήκη όπου τοποθετούνται τα τυπογραφικά στοιχεία) = ΕΤΥΧΕ = ΛΥΠΩ = ΘΡΑΥΩ = ΑΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΑ = ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟΣ = ΠΑΛΑΙΟΠΩΛΗΣ = ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΞ = ΕΚΚΕΝΩΣΙΣ = ΕΥΤΡΕΠΤΟΝ = ΕΚΤΡΕΠΩ = ΚΑΤΑΚΟΠΙΑΖΩ = ΚΑΤΑΜΕΤΡΗΤΙΚΕΣ = ΕΞΕΛΙΣΣΩ = ΥΠΕΡΕΧΟΝ = ΒΡΑΒΕΥΩ = ΗΡΕΜΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ = ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΟΣ = ΚΑΘΥΠΟΔΕΧΟΜΑΙ (δέχομαι με ευχαρίστηση) = ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ = ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ = ΛΥΤΡΟΣΙΣ = ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ = ΜΟΝΩΠΟΣ (μονόφθαλμος) = ΥΠΕΡΛΕΥΚΟΣ = ΑΣΤΡΟΛΑΤΡΗΣ = ΑΣΤΡΑΡΧΗ = ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ

       Εδώ όμως η γλώσσα δείχνει να μας περιγράφει ακριβώς τι είναι ο άνθρωπος σαν σύνολο και τι οι άνθρωποι. 

       1456 = Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΛΕΓΕΙ = ΑΝΑΓΡΑΦΩ = ΑΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ = ΑΥΤΟΓΕΝΝΗΘΕΝΤΕΣ = ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΣΟΧΗ = ΥΠΟΠΤΕΥΟΜΑΙ = ΦΙΛΟΦΡΟΝΕΟΜΑΙ = Ο ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΣ = Ο ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ = Ο ΥΠΑΙΝΙΣΣΟΜΕΝΟΣ = ΜΕΣΣΙΑΣ ΚΟΣΜΟΥ = ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ = ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΣΧΕΣΗ = ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ = ΑΕΡΙΟΥΧΟΣ 
= ΠΟΛΥΑΣΤΕΡΟΣ = ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΣΤΙΝ = ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΔΑΣΟΣ = ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ = ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΚΟΝ ΣΥΝ ΠΑΝ = ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ = ΤΟ ΕΧΕΓΓΥΟ = ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΙΟ = ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗ = ΥΑΛΟΚΑΤΑΣΚΕΥΗ = ΤΟ ΦΥΛΑΚΕΙΟΝ = ΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟΝ = 
Ο ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ = Ο ΒΙΔΩΤΟΣ = Ο ΓΑΒΑΘΩΤΟΣ (βαθουλός) = Ο ΦΟΡΜΑΡΙΣΜΕΝΟΣ (διαμορφωμένος) = ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟΣ = ΑΛΩΝΙΣΜΕΝΟΣ = ΚΥΚΛΟΣ ΕΣΤΙΑΣ = ΠΕΡΙΤΥΛΙΣΣΟΜΑΙ = Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ = ΕΠΙΚΑΛΥΨΙΣ = ΤΟ ΕΠΙΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ = ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ ΤΗΛΕΣΚΟΠΙΟ = ΤΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ = ΤΟ ΑΣΤΕΡΙΟΥ = ΕΞΟΜΑΛΥΝΩ 
= ΥΠΟΦΕΡΤΑ = ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙΣ = ΜΕΤΑΣΤΡΕΠΤΕΟΝ = Η ΥΠΕΡΧΕΙΛΙΣΗ = Η ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΟΣ = ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΗ = ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΝΤΑΣΗ = ΕΠΙΦΑΙΝΩ (φανερώνω) = Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ = Ο ΕΥΑΡΜΟΣΤΟΣ = Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΚΡΙΚΟΣ = ΑΣΤΕΡΩΝ = ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ = ΑΕΙΦΡΟΥΡΟΣ = ΠΟΛΥΕΡΑΣΤΟΣ = ΟΥΡΑΝΟΔΥΝΑΜΟΣ = ΠΤΕΡΑΡΧΟΣ = Ο ΠΡΟΣΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ = Ο ΑΝΑΣΚΕΥΑΣΤΗΣ = Ο ΜΕΤΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ = Ο ΠΕΡΙΦΡΑΚΤΟΣ = Ο ΑΛΕΞΙΘΡΑΥΣΤΟΣ = ΠΑΡΟΧΕΥΣ = ΣΩΜΑΤΟΘΗΚΗ = ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ = ΤΟ ΑΣΤΡΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ 

       Ας θυμηθούμε πάλι τον Γρηγόριο Νύσσης και ας ορίσουμε ένα σημείο ως αρχή μίας γραμμής. Θεωρητικά, μπορούμε να ορίσουμε επάνω σε μία ευθεία όσα σημεία θέλουμε, 
που να απέχουν ίση απόσταση μεταξύ τους.  Όταν λοιπόν έχουμε δεδομένο τον αριθμό 
μίας λέξης ή ενός συνόλου λέξεων, τότε μπορούμε και να τοποθετήσουμε τις λέξεις μας στην ακριβή τους θέση που θα απέχει απ’ την αρχή της ευθείας (σημείο 0) τόσα σημεία όσα και ο αριθμός τους.  Με τον τρόπο αυτό θα έχουμε για κάθε αριθμό και μία αποθήκη λέξεων μέσα στην οποία και θα μελετάμε τις λέξεις που παρουσιάζουν σαν άθροισμα τον ίδιο αριθμό.     

       Στην συνέχεια μπορούμε, από το σημείο 0, να σύρουμε μία ευθεία κάθετο προς την αρχική μας ευθεία και να ονομάσουμε την αρχική Χ και την δεύτερη ευθεία Ψ.  Με τον τρόπο αυτό δημιουργούμε ένα σύστημα δύο αξόνων μέσα στο οποίο μπορούμε να ορίσουμε συντεταγμένες και να τοποθετήσουμε τις λέξεις μας στον ακριβή τους χώρο, στις δύο διαστάσεις.  Με άλλα λόγια να τις τοποθετήσουμε επάνω σε ένα επίπεδο και να ενώσουμε μεταξύ τους τα σημεία εκείνα που τηρούν ορισμένες προϋποθέσεις, ώστε να έχουμε ορατά σχήματα.  Κάτι ανάλογο 
με τον υποθετικό αλλά πάντα επίπεδο, σχεδιασμό των αστερισμών στον ουρανό.  

       Αν όμως το άθροισμα των αριθμών που δίνουν μία ή περισσότερες λέξεις παρέχει την δυνατότητα να μελετήσουμε τις σχέσεις των λέξεων εντός του ίδιου αριθμού μονοδιάστατα, η μελέτη των αριθμητικών και γεωμετρικών σχέσεων των λέξεων, διαφορετικών αριθμών, μας παρέχει την δυνατότητα του σχεδιασμού τους σε ένα επίπεδο δύο διαστάσεων και ακόμα πιο πέρα η σύνδεση των αριθμημένων λέξεων σε ένα σύστημα τριών αξόνων Χ, Ψ και Ζ, μας παρέχει την δυνατότητα της μελέτης τους ως όγκων - όντων στις τρεις διαστάσεις.  
       Παράδειγμα στις δύο διαστάσεις:  
       901 = ΟΥΡΑΝΙΟΣ = Ο ΘΕΟΣ ΔΑΚΡΥΖΕΙ = ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ = ΥΙΟΥ ΒΕΒΑΙΑ = 
ΤΑΦΗ ΚΛΑΜΑ = ΠΑΝΤΟΥ = ΣΦΑΣ (σ'εμάς) = ΕΚΑΣΤΟΤΕ (κάθε)
       902 = ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ = ΑΝΑΤΥΠΟ = ΠΑΥΣΑΣΘΑΙ (παύω αόρ.απαρ.) = ΥΙΟΥ ΖΕΙ = ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ = ΤΑΦΗ ΑΓΑΠΗ = ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ = ΑΓΡΙΟΒΙΟΛΕΤΤΑ  

       Μήπως λοιπόν θα πρέπει να καταλήξουμε σε ένα σύστημα ισορροπίας των λέξεων 

στον χώρο των τριών διαστάσεων;  Μήπως μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί η απίστευτη σοφία αυτής της γλώσσας; Μήπως τελικά η ελληνική γλώσσα είναι θείας προέλευσης, όπως περίπου υπέθεταν ο Σωκράτης με τον Πλάτωνα και όπως συμφωνεί ο Πυθαγόρας όταν θεωρεί ότι 
το δεύτερο σοφότερο ον είναι «ο τά ονόματα τοίς πράγμασι θέμενος», αλλά και ο Λατίνος Κικέρων, που λέει ότι "όταν οι Θεοί συνομιλούν, την ελληνική γλώσσα μάλλον χρησιμοποιούν".

       Αν υπάρχει πράγματι μια τέτοια πιθανότητα, τότε λοιπόν γιατί να μην τηρεί και η γλώσσα τους νόμους της φύσης όπως αυτοί ορίζονται απ’ τον Δημιουργό της;  Γιατί και αυτή να μην ισορροπεί στον χώρο, όπως γίνεται στον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο;  Γιατί να μην κινείται ακόμα και στον χρονοχώρο των τεσσάρων διαστάσεων;  Γιατί να μην είναι ζωντανή;

       Η γενική παρατήρηση είναι ότι ολόκληρη η ελληνική γλώσσα είναι δομημένη και λειτουργεί με έναν απίστευτο μαθηματικό τρόπο.  Οι λέξεις και οι φράσεις μοιάζουν να είναι δομημένες στον χώρο των τεσσάρων διαστάσεων, όπως ακριβώς δομήθηκε ο μικρόκοσμος και ο μακρόκοσμος, δηλαδή βάσει ενός θείου σχεδίου.  

      Αν τελικά τοποθετήσουμε τις λέξεις σε ένα χώρο τριών διαστάσεων δεν μένει παρά να δώσουμε και ως τέταρτη διάσταση τον χρόνο, ώστε οι συνδυασμοί των λέξεων να αποκτήσουν κίνηση.  Όμως ο συνδυασμός τυχαίων λέξεων πολύ σπάνια θα δώσει νόημα.  Πρέπει λοιπόν να διαλέξουμε τις κατάλληλες λέξεις και να τις εκφωνήσουμε με την σωστή σειρά για να έχουμε το αποτέλεσμα - νόημα που θέλουμε.  Εδώ εισέρχεται και η έννοια του χρόνου που μεσολαβεί για την εκφορά κάθε λέξης, ακόμα και κάθε γράμματος αυτής.  Αυτός που μας ακούει καταλαβαίνει τι λέμε όταν γνωρίζει την έννοια αυτών των λέξεων.  
      Τι θα γινόταν όμως αν εκτός της ακοής λειτουργούσε και η όραση, σε ένα σύστημα Καρτεσιανών συντεταγμένων που θα απέδιδε το ολόγραμμα της εκφοράς του λόγου;  
Πολύ περισσότερο, τι θα γινόταν αν, αντί για το άθροισμα των λέξεων, χρησιμοποιούσαμε αναλυτικά τους αριθμούς και τις επί μέρους αθροίσεις των γραμμάτων που τις αποτελούν;  
       

      Μήπως αυτό θέλει να μας δείξει στον αριθμό 1242, όπου ανάμεσα σε εκατοντάδες λέξεις και φράσεις που έχουν σχετικό νόημα βρίσκουμε και:
      1242 = Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΕΓΕΙ = Ο ΘΕΟΣ ΛΟΓΟΣ ΕΣΤΙ = Ο ΛΟΓΟΣ ΣΑΡΞ ΕΓΕΝΕΤΟ 
= Ο ΑΓΕΝΕΘΛΟΣ ΘΕΟΣ ΕΣΤΙ = Ο ΘΕΟΣ ΙΗΣΟΥΣ = ΣΥΝΘΕΟΤΗΣ = Ο ΘΕΟΣ 
ΛΟΓΟΣ ΝΟΜΟΔΟΣΙΑ = ΘΕΕΙΚΕΛΟΣ (όμοιος με Θεόν) ΙΗΣΟΥΣ = Ο ΚΛΗΡΟΔΟΧΟΣ 
= ΑΝΤΙΠΛΑΣΤΟΣ (πλασμένος απ' το ίδιο υλικό, όμοιος) = Ο ΜΕΣΕΓΓΥΗΤΗΣ = ΤΟ ΜΕΣΕΓΓΥΗΣΗ = Ο ΚΗΡΥΓΜΑΤΙΚΟΣ = Ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ = Ο ΣΥΝΘΕΤΗΣ = Ο ΕΓΕΝΟΜΗΝ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ = ΤΟ ΑΓΓΕΛΛΩ = ΤΟ ΑΙΩΝΙΑ = ΤΟ ΒΟΩ = ΤΟ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ = ΑΚΟΥΣΕ ΛΑΕ ΜΟΥ = Η ΘΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΠΑΓΙΔΑ = ΤΟ ΓΝΩΘΙ = ΤΟ ΕΥΘΥΝΗ = 
ΤΟ ΟΡΘΟΝ ΕΣΤΙΝ = ΤΟ ΑΝΔΡΑΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ = Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ = Ο ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ = ΑΝΕΓΓΙΧΤΟΣ = ΑΠΟΣΤΑΚΤΟΣ = ΑΙΜΟΪΣΤΟΒΛΑΣΤΗ (το αρχέγονο κύτταρο του μυελού των οστών που παράγει όλα τα κυτταρικά στοιχεία του αίματος) = ΑΛΛΟΒΛΑΣΤΗΤΟΣ (αλλού γεννήθηκε, βλάστησε) = ΑΜΑΤΩΡ (αμήτωρ) = Η ΘΕΙΑ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ = Η ΥΨΟΘΕΝ = Η ΦΑΝΕΡΟΤΗΣ = Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΝΔΟΜΥΧΑ = Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΠΙΜΕΛΩΣ = ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗ ΘΕΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ = ΑΔΙΕΡΕΥΝΗΤΟΣ ΘΕΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ = ΘΕΪΚΗ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ = Η ΖΩΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ = ΣΥΓΚΑΛΥΜΜΕΝΑ ΘΕΪΚΗ = ΘΕΪΚΗ ΠΑΤΡΙΚΟΤΗΤΑ = Η ΓΛΩΣΣΑ = ΤΑ ΜΩΡΑ = ΤΑ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ = ΤΑ ΕΤΕΡΟΣΠΟΡΙΑ = ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ = ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ = ΤΟ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ = ΑΠΟΠΙΜΠΛΑΝΩ (επαληθεύω, εκπληρώνω, συμληρώνω αριθμόν) 
= ΚΑΤΑΛΟΓΙΖΩ (υπολογίζω) = ΚΑΤΑΝΟΩ = ΑΦΥΣΙΚΗ ΕΛΞΗ = ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ = ΑΛΗΘΙΝΟΓΩΣΙΑ = ΘΕΙΑ ΔΟΥΛΕΨΗ = ΘΕΙΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ = ΘΕΙΑ ΕΠΑΝΑΣΥΖΕΥΞΗ = ΘΕΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ = Η ΥΠΕΡΑΦΘΟΝΙΑ = Η ΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ = ΑΚΡΟΑΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ 
= ΑΥΤΟΚΑΡΠΟΣ = ΑΝΑΒΡΥΤΗΡΙΟΣ = ΑΠΡΟΣΕΓΓΙΣΤΟΣ = ΑΣΥΝΑΚΤΟΣ = ΑΦΡΟΝΤΙΣΙΑ 
= Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ = Η ΘΕΙΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΗ = ΑΝΤΕΞΕΡΧΟΜΑΙ = ΑΝΤΩΠΙΑ (πρόσβλεψις) = ΑΠΟΡΡΟΙΒΔΕΩ (βγάζω, εκπέμπω φωνή) = ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ = ΑΝΤΙΜΩΛΙΑ (αντιπαράσταση διαδίκων) = ΑΝΤΙΝΙΚΑΩ (νικώ αυτόν που με νίκησε)

      Εδώ τα λόγια είναι περιττά.  Διαβάστε μόνο πως αρχίζει το ευαγγέλιο του Ιωάννη. 
  
      Όμως Η ΓΛΩΣΣΑ = 1242, που εξετάζουμε εδώ, χωρίς το άρθρο της μας δίνει: 
      1234 = ΓΛΩΣΣΑ = ΣΥΝΘΕΤΟΣ = ΠΡΟΪΟΝ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ = Η ΜΟΝΗ ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ
ΑΛΗΘΕΙΑ = Η ΜΟΝΗ ΚΑΤ' ΟΥΣΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ = Η ΜΟΝΗ ΑΞΕΤΙΜΗΤΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑ = 
Η ΜΟΝΗ ΑΔΙΑΤΡΗΤΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑ = Η ΜΟΝΗ ΑΣΚΙΑΣΤΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑ = ΚΑΤΗΧΗΣΗ
ΘΕΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ = ΔΙΑΚΟΣΜΩ ΘΕΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ = ΖΩΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ = ΘΕΙΑ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ = ΥΨΟΘΕΝ = ΦΑΝΕΡΟΤΗΣ = ΘΕΙΩΣΙΣ = ΘΕΟΦΟΙΤΟΣ = ΨΕΥΔΟΓΑΜΙΑ (παρθενογένεση) = ΓΟΝΟΣΩΜΑ (χρωμόσωμα) = ΣΥΝΔΕΤΕΟΣ = ΠΗΛΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΛΕΥΚΟΦΑΗΣ (λευκός, λαμπρός) = ΘΕΟΠΛΟΥΤΟΣ = Ο ΕΡΓΑΛΕΙΟΦΟΡΟΣ = ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟΣ ΘΕΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ = Ο ΙΕΡΟΘΥΤΟΣ = ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΙ (αφιερωμένο σφάγιο) = ΤΟ ΠΕΡΙΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΝ (ἐξαγνιστική θυσία) = Ο ΘΕΟΒΟΥΛΗΤΟΣ = Ο ΘΕΟΒΡΑΒΕΥΤΟΣ = Ο ΟΥΡΑΝΟΠΡΕΠΗΣ = Ο ΑΥΤΟΓΟΝΟΣ = ΥΠΑΠΡΟΣΘΙΔΙΟΣ (πρώτος, αρχικός. προγενέστερος) = ΑΜΝΗΜΟΝΕΥΤΟΣ = Ο ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗΣ = Ο ΥΠΟΘΕΤΙΚΟΣ = Ο ΦΙΛΟΠΑΡΑΒΟΛΟΣ = Ο ΦΙΛΟΛΟΙΔΟΡΟΣ = Ο ΠΑΜΨΟΓΟΣ (κατηγορεί τους πάντες) = ΕΙΡΗΝΟΦΥΛΑΞ = Ο ΔΙΑΓΡΥΠΝΗΤΗΣ (άγρυπνος) = Ο ΒΟΙΗΔΡΟΜΙΩΝ (τρέχων προς επικαλούμενον βοήθεια) = Ο ΘΕΤΩΝ = ΘΕΪΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ = Ο ΥΠΟΔΕΙΚΤΕΟΣ (προς υπόδειγμα) = ΝΟΜΩΔΟΣ (εξηγητής τού νόμου) = ΠΑΓΚΟΙΝΩΣ = ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΑΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ = ΘΕΙΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΗ = ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟΝ ΘΕΟΥ = ΤΟ ΑΥΤΟΘΕΛΗΜΑ = ΤΟ ΕΝΔΟΧΕΙΟΝ (δεξαμενή) = ΤΟ ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΕΙΟΝ (ἀμπελών)
       Μήπως στην λέξη ΓΛΩΣΣΑ = 1234 μας περιγράφει τον Υιό του Θεού και με την πρόσθεση τού άρθρου, βρίσκουμε το όνομά του;  Μήπως εδώ επαληθεύεται ότι ο Ιησούς 
είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού;  Τι άλλο μπορούν να λένε αυτές οι ισότητες;
       1234 = ΘΕΟΣ ΟΛΩΝ = Ο ΥΙΟΣ ΘΕΟΥ = ΓΛΩΣΣΑ και:  
       1242 = Ο ΘΕΟΣ ΙΗΣΟΥΣ = Η ΓΛΩΣΣΑ = Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΕΓΕΙ = Ο ΘΕΟΣ ΛΟΓΟΣ ΕΣΤΙ 
               = Ο ΛΟΓΟΣ ΣΑΡΞ ΕΓΕΝΕΤΟ  
      Αν πάλι η γλώσσα μας ήταν αριθμητική, όπως γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες, πως μπόρεσε να προβλέψει την εξέλιξή της στις λέξεις ανήρ, γυνή, πατήρ και μήτηρ;  Πως γνώριζε ότι στο μέλλον ΤΟ (ζεύγος) ΑΝΔΡΑΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ = Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ;  Πως είναι δυνατόν να είναι ανθρώπινη κατασκευή αυτή η μαθηματική γλώσσα που προβλέπει εξ αρχής την διαχρονική της εξέλιξη;  
      Μήπως την απάντηση δίνει η ισότητα Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ = ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ = 430;  
      Επειδή όμως εδώ υπάρχουν πολλά στοιχεία και στους συνεργάτες μου, θα αναρτήσω σύντομα ανάρτηση με θέμα <Η ΓΛΩΣΣΑ>. 

      Τι θέλει όμως να μας δείξει ηγλώσσα μας με τις λέξεις που βρίσκουμε στον αριθμό 161.

     161 = ΑΕΙ ΑΪΔΙΟΝ (αιώνιο, ακατάλυτο, αδιάκοπο, συνεχές) = ΠΟΙΑ = Η ΚΑΙΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ = ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΔΗ (δεσμός τών ποδιών) = ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ = ΟΜΙΛΙΑ = ΚΛΙΜΑΞ = ΕΛΛΗΝΙΚΗ = Η ΘΑΛΕΡΗ = ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΜΑΛΘΕΙΑ = ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΜΝΑΔΑ = ΑΕΙ ΑΚΕΡΑΙΗ = ΑΕΙ ΔΕΛΕΑΡ = ΑΕΙ ΔΙΑΜΟΙΒΗ = ΑΕΙ ΘΕΙΚΗ ΑΓΑΠΗ = ΚΕΡΔΙΖΕΙ = ΞΕΚΙΝΑΕΙ = ΚΑΛΛΙΟ = ΗΡΕΜΗ = ΚΑΘΟΛΙΚΑ = ΜΗΔΑΜΙΝΗ = ΑΕΙ ΜΗΔΕΝΙΚΗ = Η ΑΠΑΞΙΑ = Η ΟΜΑΔΙΚΗ = 
Η ΑΔΟΚΙΜΗ (μη παραδεδεγμένη, μη εγκεκριμένη, μη καθιερωμένη) = ΑΕΙ ΔΟΜΙΚΑ = ΑΠΑΓΓΕΛΘΗΚΑ

       Γιατί έχουν τον ίδιο αριθμό οι λέξεις ομιλία και Ελληνική; Μήπως εδώ μας δείχνει ότι η ομιλία είναι Ελληνική;  Μήπως μας λέει ότι τα Ελληνικά χρησιμοποιήθηκαν στην έναρξη της ομιλίας των ανθρώπων;  Είναι όμως και κλίμαξ η Ελληνική ομιλία;  Αν όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε ίσως πρόκειται για μία αριθμητική κλίμακα την οποία σχηματίζει η Ελληνική γλώσσα.  Μήπως πρόκειται για ένα αριθμητικό λεξικό που αντί να κατατάσσει τις λέξεις κατά γράμματα, θα τις κατατάσσει κατά τον αριθμό τους; 

       Αν τώρα προσθέσουμε στις λέξεις του 161 και τα άρθρα τους, θα έχουμε:

       169 = ΠΑΝΑΓΙΕ ΘΕΕ = Η ΑΕΙ ΑΪΔΙΟΝ = ΑΕΙ ΚΑΙΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ = Η ΚΑΙΝΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ 
= Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΔΗ = Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ = ΑΕΙ ΘΑΛΕΡΗ = ΑΕΙ ΑΙΘΡΙΑΖΕΙ = Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΜΑΛΘΕΙΑ = Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΜΝΑΔΑ = Η ΗΡΕΜΗ = Η ΟΜΙΛΙΑ = Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ = Η ΚΛΙΜΑΞ = ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ = ΑΝΟΜΗ = Η ΛΟΓΙΚΗ ΙΔΕΑ = Η ΑΕΙ ΑΚΕΡΑΙΗ = Η ΑΕΙ ΔΕΛΕΑΡ = Η ΑΕΙ ΔΙΑΜΟΙΒΗ = ΑΕΙ ΑΠΑΞΙΑ = Η ΑΕΙ ΘΕΙΚΗ ΑΓΑΠΗ = ΑΕΙ ΚΗΔΟΜΑΙ (ενδιαφέρομαι φροντίζω, νοιάζομαι για κάποιον) = ΑΕΙ ΝΟΙΑΖΕΙ = ΑΕΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ = Η ΑΕΙ ΔΟΜΙΚΑ = ΘΕΜΕΛΙΟ = ΝΟΗΜΑ = ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ = ΑΕΙ ΟΜΑΔΙΚΗ

        Μήπως αυτές οι λέξεις που έχουν άθροισμα 169 θέλουν να μας δείξουν ότι το νόημα της ελληνικής ομιλίας είναι ότι εδώ λειτουργεί ήδη η κλίμαξ = βιβλιοθήκη;  Αν όμως ή Ελληνική ομιλία έχει νόημα κλιμακωτής βιβλιοθήκης, τότε οι πληροφορίες που διαθέτει είναι ιλιγγιωδώς πέραν ενός λεξικού, αφού πλέον υπάρχουν σε όλη την Ελληνική Ομιλία και αφορούν τους πάντες και τα πάντα, σε όλους τους χρόνους των ρημάτων.

        Πως όμως έφτιαξαν οι άνθρωποι μία τόσο σοφή γλώσσα, που οι λέξεις της όχι μόνο περιγράφουν τέλεια αυτό που θέλουν, αλλά συγχρόνως παρουσιάζουν και μία απίστευτη αριθμητική ισορροπία και μάλιστα διαχρονικά σε εποχές που οι διαφορές είναι τόσο μεγάλες, ώστε να φαντάζουν ακόμα και ως διαφορετικές γλώσσες; 
        Είναι η γλώσσα της αγάπης, από τον Θεό της αγάπης. 

       Ποιός έφτιαξε την λέξη περικεφαλαία με τέτοιο τρόπο ώστε και να περιγράφει την ακριβή θέση της, αλλά και το άθροισμα των αριθμών των γραμμάτων της να συμπίπτει με το άθροισμα της λέξης βούκρανον, που ήταν η προηγούμενη ονομασία για την θωράκιση της κεφαλής και η οποία επίσης περιγράφει ωραιότατα την παλαιότερη μορφή της, αλλά και στην πανάρχαια περιγραφική ονομασία της περικεφαλαίας-καλύπτρας της κεφαλής του Άδη.  Απλώς δηλώνει την αλλαγή της εποχής.

       763 = ΕΠΟΧΗ = ΔΥΝΑΤΗ = ΙΣΟΜΕΤΡΙΚΗ = ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ = ΞΟΔΕΥΘΕΙΣ 
= ΝΥΓΜΟΣ = ΜΑΧΑΙΡΙΑ = ΠΕΡΙΙΣΤΗΜΙ (τοποθετώ γύρω) = ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟΝ = ΤΟ ΕΠΙΚΡΗΝΟΝ (επίκρανον, κάλυμμα κεφαλής) = ΒΟΥΚΡΑΝΟΝ = ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ = ΚΥΝΗ ΑΪΔΟΣ = ΠΡΟΓΟΥΛΙ = ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΗ = ΣΥΜΜΕΙΞΗ (συνένωση, ανάμιξη 
κινητών πραγμάτων) = ΘΕΡΜΗΛΑΤΟΣ (σφυρηλατημένος εν θερμώ) = ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΙΣ 
= Ο ΚΟΥΒΑΣ = ΑΝΑΚΑΜΠΤΟΣ (αυτός που επιφέρει ή επαναφέρει κάμψη) 
       Ποιός έφτιαξε την λέξη της σημερινής δημοτικής σφραγίδα να έχει τον ίδιο αριθμό με την λέξη σήμαντρον που σημαίνει το ίδιο αντικείμενο σε άλλη εποχή για την κατακύρωση του εμπροθέσμου.

       819 = ΕΧΘΕΣ = ΓΡΑΦΕΙΣ = ΣΗΜΑΝΤΡΟΝ = ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ = ΠΛΑΣΤΗΣ = ΣΓΟΥΡΕΜΑ = ΣΗΜΑΤΟΣ = ΔΙΑΔΩ (περιδένω ταινία) = ΣΥΓΚΟΛΛΙΕΜΑΙ = ΒΑΦΕΤΑΙ = ΕΜΠΡΟΘΕΣΜΟΣ = ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ = ΣΦΡΑΓΙΔΑ = ΟΠΤΙΚΟΝ ΠΕΔΙΟΝ 

       Πως γνωρίζει η γλώσσα ότι:  
46 = ΑΘΕΛΑ = ΑΒΛΑΒΙ = ΕΒΓΑΛΕ = ΕΛΙΑ = ΕΜΑ = ΛΑΔΙΑ = ΛΕΙΑ
48 = ΗΘΙΚΑ = ΗΛΘΑ = ΙΘΑΚΗ = ΑΚΗΔΕΙ = ΛΑΒΕΙ = ΘΗΚΙΑ = ΚΗΔΕΙΑ
53 = ΑΓΑΜΗ = ΛΑΙΔΗ = ΛΕΓΕΙ = ΑΓΓΕΛΙΑ = ΗΘΕΛΑ = ΘΕΑΘΗΚΑ = ΔΙΚΑΙΗ = ΑΓΛΑΪΗ 
        = ΑΓΗΛΑΙ = ΑΚΑΚΙΑ = ΑΔΙΚΙΗ = ΑΙΚΙΖΕ = ΘΗΛΕΑ
63 = ΑΓΚΑΛΗ = ΑΛΑΛΑ = ΔΙΑΒΑΛΕΙ = ΔΙΑΘΗΚΑΙ = ΔΙΑΛΑΒΕΙ = ΓΕΜΕΙ = ΔΕΙΓΜΑ                       = ΔΙΔΑΓΜΑ
73 = ΑΛΛΑΓΗ = ΕΓΙΝΕ = ΑΓΓΕΛΙΚΑ = ΑΓΓΕΛΑΚΙ = ΑΝΕΒΕΙ = ΔΙΕΛΘΕΙ = ΕΞΗ = ΑΚΜΑΙΑ           = ΗΜΙΘΕΑ = ΓΕΝΕΙ
75 = ΑΓΓΛΙΚΗ = ΑΓΕΝΕΙΑ = ΑΛΑΛΑΖΕ = ΜΑΓΚΙΑ = ΑΓΑΛΙΚΙ = 
        ΓΑΛΛΙΑ = ΓΑΛΙΚΙΑ = ΔΙΗΓΗΘΗΚΕ = ΚΙΒΔΗΛΑ = ΜΑΓΙΚΑ = ΓΑΜΙΚΑ = 
        ΙΝΔΙΑ = ΙΔΙΑΝ = ΑΝΘΕΙ = ΕΝΔΕΙΑ = ΑΓΓΙΖΑΝ = ΑΓΕΛΑΔΑΚΙ
80 = ΚΛΕΙΔΙΑ = Η ΑΞΙΑ = Η ΔΙΝΗ = Η ΔΑΓΚΑΝΑ = ΔΕΞΙΑ = ΚΛΕΙΕΙ = ΒΟΗ = ΚΛΙΚ 

       Πως γνώριζε η Ελληνική Γλώσσα λεπτομέρειες για την θεραπεία του καρκίνου, πολύ πριν αρχίσει να την καταλαβαίνει ο άνθρωπος;  Δεν είμαι βέβαια γιατρός, αλλά οι λέξεις στο 1782 κάτι τέτοιο δείχνουν.  Ένας ειδικός θα μπορούσε να αφαιρέσει αυτές που δεν ταιριάζουν.  
       1782 = ΣΟΦΩΔΗΣ (ο σοφός) = ΕΡΕΥΝΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ = ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ 
ΜΕΓΑΛΗ Η ΡΟΗ ΚΑΡΚΙΝΟΥ = Η ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΚΑΡΚΙΝΟΥ = ΘΕΡΙΕΜΑ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΟΣ = Η ΔΥΣΘΕΡΑΠΕΥΤΟΣ = ΙΑΣΙΣ ΚΑΚΟΗΘΟΥΣ ΟΓΚΟΥ = Η ΑΥΞΗΣΙΣ 
Η ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ = Ο ΝΟΜΟΣ Ο ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ = Ο Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ = ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ = ΙΟΝΙΖΟΥΣΑΣ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑΣ = ΕΡΕΘΙΣΜΑ ΤΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ = ΚΑΡΥΟΜΙΤΩΜΑ (δυκτιωτό πλέγμα πυρήνα κυττάρων) = ΚΑΤΑΣΚΟΤΟΩ (κατασκοτίζω, σκοτίζω εντελώς) = ΦΑΣΜΑΤΟΣΚΟΠΙΚΟΣ = ΕΥΚΑΤΑΤΡΕΠΤΟΣ (αυτός που ανατρέπεται εύκολα) = ΥΠΟΚΑΤΑΚΛΙΝΩ = ΚΑΚΟΣΥΣΤΑΤΟΣ = ΧΕΛΩΝΟΕΙΔΗΣ = ΥΔΡΟΣΥΡΤΗΣ = ΥΔΑΤΑΓΩΓΟΣ = ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΩ = ΣΥΜΠΕΡΙΚΟΜΙΖΩ (περιφέρω κάτι συγχρόνως με κάτι άλλο) = ΥΠΟΒΡΥΧΙΟΝ = ΥΠΑΡΑΣΣΩ (πλήττω, χτυπώ από κάτω) = ΑΚΡΟΠΟΡΟΥΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ = ΣΠΑΡΑΤΤΩ  (σπαράσσω) = ΠΡΟΑΝΑΣΤΟΜΟΩ (ανοίγω για πρώτη φορά) = ΕΚΜΥΣΤΙΖΩ (πίνω χωρίς ανάσα) = ΑΡΡΥΠΑΡΩΣ (χωρίς ρύπους) = 
ΤΟ ΚΟΡΦΟΒΟΥΝΙΟΝ = ΑΔΥΝΑΜΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΡΚΙΝΟΥ = ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΖΟΜΕΝΟΣ = ΣΤΑΜΑΤΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ = ΕΚΦΥΓΓΑΝΩ (ξεφεύγω, αναρρώνω, αναλαμβάνω μετά από ασθένεια, ανακτώ τις δυνάμεις μου) = ΑΝΑΣΤΥΛΩ (ξαναστέκομαι όρθιος) = ΗΔΥΧΡΟΥΣ 
(με ωραίο χρώμα) = ΑΝΑΦΛΥΩ (ανακοχλάζω, αναβράζω) = ΑΞΙΟΜΑΧΩΣ 

       Οι λέξεις της παρούσης εργασίας δεν είναι όλες οι υπάρχουσες στον κάθε αριθμό.  Μπορούν όμως να δώσουν το ερέθισμα για περισσότερη έρευνα, όταν θα κυκλοφορήσει και 
το αριθμητικό λεξικό της ελληνικής γλώσσας.  Προσωπικά θα είμαι ικανοποιημένος αν προσφέρω κάποια γνωστικά εργαλεία στους συνέλληνες που θα θελήσουν να ασχοληθούν πάρα πέρα.  Εγώ σας παρουσιάζω τις μερικές ισοδύναμες λέξεις σε κάποιους αριθμούς και 
τις βάζω σε μία λογική σειρά κατά την δική μου αρχική αντίληψη.  Δοκιμάστε και σεις σε διαφορετική σειρά.   
       Ερευνάτε τας γραφάς.  Η αλήθεια είναι πολύ μακριά, αλλά δεν θα την βρούμε ποτέ αν 
δεν την αναζητήσουμε βήμα με βήμα. Δεν μπορεί να μην υπάρχει σκοπός σε αυτή τη ζωή.  Αλλιώς πως θα διαφέραμε από τα ζώα που δεν έχουν τις δικές μας δυνατότητες;    

       Μήπως λοιπόν, εκτός της ετοιμολογίας, είναι απαραίτητη και η αριθμητική ισορροποία 
των λέξεων σε όλες τις εποχές και μορφές της γλώσσας μας;  Ακόμα και αν δεχτούμε ότι οι Έλληνες είχαν κάποτε την απίστευτη δυνατότητα να κατασκευάζουν τις λέξεις τους με τόση σοφία, δεν είναι δυνατόν να εννοήσουμε πως με την ίδια τεχνολογία κατασκευάσθηκαν και οι λέξεις της σύγχρονης εποχής.  Κατόπιν αυτού δεν μένει παρά να υποθέσουμε ότι ο αρχικός σχηματισμός των λέξεων γνώριζε εξ αρχής για την μελλοντική εξέλιξή τους.  Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι στις δυνατότητες της σημερινής τεχνολογίας και ίσως ούτε και της μελλοντικής.  

       Ένα άλλο μεγάλο ερώτημα είναι γιατί όλα αυτά;  Σε τι χρειάζεται τόση μεγάλη σοφία αν 
η γλώσσα είναι μόνο ένα μέσο συνεννόησης.  Μήπως τελικά είναι κάτι πολύ περισσότερο;  Μήπως είναι μία αστείρευτη και ανεκμετάλλευτη βιβλιοθήκη που περιέχει όλες τις γνώσεις 
και για όλες τις εποχές;  
       1018 = ΕΚ ΘΕΟΥ ΕΚΔΟΣΙΣ = ΝΟΗΜΩΝ = ΑΝΟΙΓΜΕΝΗ ΣΟΦΙΑ = ΣΟΦΙΑ ΠΕΙΡΑΜΑ = ΣΟΦΙΑ ΑΝΑΓΡΑΜΜΑ (αναγραμματισμός) = ΣΟΦΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ = ΣΟΦΙΑ ΠΑΡΑΘΕΜΑ (παράρτημα) = ΑΛΥΣΟΔΕΤΗ = ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ = ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ = ΑΙΩΝΙΑ ΜΝΗΜΗ = Η ΑΥΡΑ ΤΗΣ = Η ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΗ = ΑΔΙΑΖΕΥΚΤΟΣ = ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΣ = ΠΛΩΡΗ = Ο ΝΟΙΚΟΚΥΡΗΣ = Ο ΜΕΓΑΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ = Ο ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ = Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ = ΚΕΡΑΥΝΟΒΟΛΟΣ = ΑΠΑΘΑΝΑΤΙΣΜΕΝΟΣ = ΕΥΡΕΤΗΣ = ΓΕΝΟΜΕΝΟΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ = ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ ΚΛΕΙΔΑ = ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ ΠΡΟΣΗΚΕΙ = ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ ΑΝΑΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΗ = ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΑΡΤΙΑ = ΠΛΗΡΩ = ΣΙΑΖΩ (ευθειάζω, ισιώνω) = ΙΣΑΖΩ (ισιάζω, σιάζω) = ΑΡΜΟΖΩ = ΚΑΡΠΙΖΩ = ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ = ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ = ΤΟ ΑΠΕΙΡΟΝ ΜΕΓΕΘΟΣ = ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ 
       
       Αλλάξτε την σειρά των ισαρίθμων λέξεων και θα προκύψουν επί πλέον συμπεράσματα.  
       Τα θέματα αυτά, καθώς και πολλά ακόμα, θα εξετασθούν αναλυτικά σε ανεξάρτητες 
καταχωρήσεις.  Βλέπε εδώ και εδώ.  

         Συνεχίζεται ...                                                                      

                                                                                                                 Άγνωστος Χ