ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην δεύτερη ισότητα όπου η κατάληξη -ΕΛΙΑ μετατρέπεται σε -ΕΙΛΑ χωρίς να μεταβληθεί το άθροισμα.
Για καλύτερη κατανόηση του παράγοντα Χ στην αριθμητική ισορροπία των λέξεων διαβάστε την ανάρτηση <Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ Χ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ> ή δείτε στο YouTube τις εκπομπές μου για την γλώσσα (9 εκπομπές).
Η ισοδυναμία των λέξεων δίνει καταπληκτικά συμπεράσματα:
1605 = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΘΕΟΝ = ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΝΝΑ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΙΕΡΗ ΓΗ
= ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙΡΙΑ = ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΛΓΕΒΡΑ = ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΑΙΑΝ = Η ΛΑΒΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΑΓΓΕΙΛΑ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΝΑΓΓΕΛΜΑ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΘΙΜΟ = ΘΕΟΣ Ο ΝΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ = ΘΕΟΣ
ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟΝ = ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΠΡΟΠΑΤΟΡΑΣ = ΟΜΟΦΥΛΙΑ (συγγένεια) ΘΕΟΥ = ΘΕΟΥ ΓΟΝΙΔΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ = ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΘΕΟΥ = ΘΕΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ =
Ο ΘΕΟΣ ΜΕΣΙΤΗ ΙΗΣΟΥ = ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟΝ ΘΕΟΥ = ΕΠΛΑΣΕΝ ΓΛΩΣΣΑ = ΓΛΩΣΣΑ ΓΕΝΕΤΗ = ΘΕΙΑ ΔΙΑΝΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑΣ = ΓΛΩΣΣΑ ΑΙΘΕΡΙΚΗ ΠΝΟΗ = Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΘΗΜΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ = Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΕΜΝΗΣΘΑΙ = ΓΛΩΣΣΑΣ ΙΕΡΑ ΒΙΒΛΙΑ =
ΓΛΩΣΣΑΣ ΑΝΔΡΕΙΑ = ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ = Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ = ΟΥΤΟΣ ΕΣΤΙΝ = ΘΕΟΫΦΑΝΤΟΣ = ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ = ΘΕΟΣ ΦΥΛΑΚΤΟ = ΘΕΟΥ ΗΧΕΤΗΣ (αυτός που παράγει καθαρό ισχυρό ήχο, ηχών, βροντερός) = ΘΕΟΣ ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟΝ = Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΑΠΡΟΣΙΤΟΝ = Ο ΘΕΟΣ ΑΦΥΣΙΚΟΝ = Ο ΘΕΟΣ ΕΝΤΟΣ
ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ = Ο ΘΕΟΣ ΑΡΧΙΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ = ΚΑΘΑΡΟΣ ΝΟΥΣ ΘΕΟΥ = Ο ΘΕΟΣ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ = Η ΑΡΧΕΓΟΝΟΣ ΚΙΝΗΣΙΣ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΑ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ = Ο ΘΕΟΣ ΨΙΘΥΡΙΖΕΙ = ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ = ΘΕΟΣ ΕΣΤΙ ΑΣΠΙΔΑ ΜΟΥ = ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΔΡΩΝ = ΝΩΘΡΟ ΠΝΕΥΜΑ = ΣΕ ΘΕΡΑΠΕΥΩ = ΠΕΙΘΑΡΧΩ = ΔΕΣΜΟΩ ΓΡΑΜΜΑΤΑ = ΚΑΘΑΡΟΓΡΑΦΩ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ Η ΔΙΔΑΧΗ ΘΕΟΥ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΝΗΜΗ ΕΛΛΗΝΩΝ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΑΝΤΟΣΥΝΗ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΛΟΓΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΛΟΓΟΥ ΡΕΥΜΑ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΛΟΓΟΣ ΛΟΓΟΣ ΛΟΓΟΣ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΛΑΒΡΗΓΟΡΕΩ (φλυαρώ με θρασύτητα) = ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ
Ας ερευνήσουμε τώρα τι σημαίνουν αυτές οι περίεργες λέξεις που ονομάζουν τα
24 γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου.
Ο Ήλιος στην Λακωνία ερχόταν πάντα πίσω από τον Πάρνωνα και έφευγε πίσω
από τον Ταϋγετο.
Πρόσεξαν λοιπόν ότι κατά τις ώρες που ο ήλιος ερχόταν σιγά - σιγά να νικήσει το σκοτάδι, αρχικά έβλεπαν τις ακτίνες του να χάνονται στον ουρανό. Οι πρώτες ακτίνες
πάνω στην γη της Λακωνίας έπεφταν (και πέφτουν) πάντα στην ψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου και ξεκινώντας από ψηλά κατηφόριζαν το βουνό για να απλωθούν στον κάμπο. Είναι γνωστή η ιστορία των αρχαίων Σπαρτιατών που, σε συναγωνισμό με τους νεαρούς απογόνους τους, δεν περίμεναν να δουν τον Ήλιο να βγαίνει απ’ τον Πάρνωνα αλλά τον εντόπισαν πρώτοι στην κορυφή του Ταϋγέτου.
Παρατηρώντας πλέον την πρώτη εμφάνιση του ηλιακού φωτός, στο επάνω τριγωνικό μέρος της μεγάλης κορυφής και την ακολουθούσα επέκτασή του, την παρέστησαν με το σχήμα Α, όταν φώτιζε την μισή κορυφή προς τα άνω. Έτσι σχεδίασαν το τριγωνικό σχήμα της κορυφής και το πρώτο φως που την φωτίζει από πάνω και μέχρι την μέση. Το πρώτο αυτό επίσημο σχήμα το ταύτισαν με την ανατολή του Ηλίου και με αυτό συμβόλισαν το κέντρο του γεωγραφικού - γεωμετρικού τους κύκλου καθώς και το πρώτο γράμμα - αριθμό στον κώδικα (αλφάβητο - αρίθμηση) που τότε άρχιζαν να δημιουργούν. Το πρώτο τους αυτό σύμβολο θα συμβόλιζε το κέντρο του κύκλου, στις μετρήσεις επάνω στην επιφάνεια της
γης. Το ίδιο όμως θα συμβόλιζε και το πρώτο γράμμα (άλφα), αλλά και τον πρώτο αριθμό (εν) και δεν μπορούσε παρά να ήταν αφιερωμένο στην καθημερινή γέννηση - ανατολή του ζωοδότη Ήλιου. Αλλά και ο ήχος που δόθηκε στο πρώτο τους γράμμα απέδωσε τον πρώτο ήχο που βγάζει ο άνθρωπος όταν γεννιέται. Η δύναμη του Α μπορεί να φανεί και εκ του ότι είναι το γράμμα με την μεγαλύτερη ένταση ήχου αλλά και αυτό που εκφωνείται με το στόμα εντελώς ανοικτό. Συμβόλιζε ακόμα και το επιφώνημα του θαυμασμού κατά την πρώτη εμφάνιση του Ηλίου στην κορυφή της πυραμίδας του Ταϋγέτου. Έτσι λοιπόν το πρώτο γράμμα, ο πρώτος αριθμός και το κέντρο του κύκλου ταυτίστηκαν με το ίδιο σύμβολο «Α», που θα συμβόλιζε πλέον την αρχή όλων των μετρήσεών τους.
Τι θα ήταν άραγε σπουδαιότερο από την γέννηση του Ηλίου, για τους προϊστορικούς Λάκωνες; Μήπως το Άλεφ - βόδι των Φοινίκων - Βορειοσιμητών; Μα οι Έλληνες ουδέποτε λάτρεψαν τα ζώα και πολύ περισσότερο τα γελάδια που τα χρησιμοποιούσαν για την διατροφή και τις βαριές εργασίες τους. Τι γίνεται λοιπόν εδώ; Γιατί προσπαθούν να μας πείσουν ότι το ΑΛΦΑ είναι ξενόφερτο και σημαίνει βόδι; Μήπως περνούν εμάς για βόδια;
Τι φυσικότερο για τους προϊστορικούς Λάκωνες απ’ το να τιμήσουν πρώτο τον Ήλιο, τον μεγαλύτερο Θεό τους (εκ του θέω = λάμπω, αστράπτω, τρέχω, πετώ, ίπταμαι και θεώμαι = θεωρώ, παρατηρώ, παρακολουθώ, κοιτάζω, θαυμάζω).
Αν όμως το Α απεικόνιζε την όψη της τριγωνικής κορυφής κατά την ανατολή του Ηλίου, γιατί ακολούθησε το Λ; Εδώ θα ανατρέξουμε στον Σωκράτη που μας λέει στον Κρατύλο
του Πλάτωνος (427β) «ότι δε ολισθαίνει μάλιστα εν τω λάβδα η γλώττα κατιδών, αφομοιών ωνόμασε τα τε λεία και αυτό το ολισθάνειν και το λιπαρόν και το κολλώδες και πάντα τα τοιαύτα». Δηλαδή “παρατηρώντας το γλίστρημα της γλώσσας στο λάμδα, το χρησιμοποίησε για να ονομάσει το λείον και το ίδιο το ολισθαίνειν και το λιπαρόν και το κολλώδες και όλα τα παρόμοια". Αν είναι έτσι, τότε και εδώ το Λ σημαίνει την ομαλή και λεία ολίσθηση των ηλιακών ακτίνων επάνω στην επιφάνεια της πυραμοειδούς κορυφής του Ταϋγέτου.
Έχουμε λοιπόν το Α να παριστάνει την πυραμίδα που μισοφωτίζεται εκ των άνω (η γραμμή στο μέσον της πυραμίδας διαχωρίζει το φωτισμένο άνω μέρος) και το Λ (το ίδιο σχήμα χωρίς την οριζόντια γραμμή) να παριστάνει το πλήρες και ομαλό λούσιμο της πυραμίδας στο φως του Ηλίου. Τι είναι όμως αυτό που λούζει με φως, πρώτα τις κορυφές και ύστερα όλη την Λακωνία. Μήπως αυτό είναι ο ιός του Ηλίου (ιός = πάν ότι ρίπτεται, βαλλόμενον, βέλος). Αν τώρα προσθέσουμε στα κεφαλαία Α και Λ την λέξη ΙΟΣ θα έχουμε την λέξη ΑΛΙΟΣ = ΗΛΙΟΣ (δεν υπάρχουν πεζά - μικρά γράμματα προ Μεγ. Αλεξάνδρου).
Οι Δωριείς τον Ήλιο τον έλεγαν Άλιο. Ο Σωκράτης πάλι στον Κρατύλο του Πλάτωνος (409α) μας λέει: «άλιον γαρ καλούσιν οι Δωριής άλιος ουν είη μεν αν κατά το αλίζειν». Αλίζω = (ενεργ.) συνάγω, συναθροίζω, περισυλλέγω τμήματα ενός συνόλου || (παθ.) συγκεντρώνομαι στο ίδιο σημείο, γίνομαι ένα σύνολο, συσσωματώνομαι, μαζεύομαι, συμπυκνώνομαι, συσσωρεύομαι. Αλλά η πέτρα - πυραμίδα της κορυφής δεν είναι αυτή που αλίζει = συναθροίζει τα φωτεινά βέλη = ιά κατά την ανατολή του Ηλίου;
Τα Άλια ή Άλεια ή Αλίεια ή Ηλίεια ήταν σπουδαιότατη αρχαία γιορτή που γινόταν στην Ρόδο (το νησί του Ηλίου), με αγώνες προς τιμή του θεού Ηλίου. Υπήρχαν μικρά και μεγάλα Αλίεια, που γίνονταν κάθε ένα ή τέσσερα χρόνια. Στα Αλίεια στέλνονταν θεωροί (προσκυνητές) από πάρα πολλές πόλεις. Στις πόλεις Τράλλεις και Φιλαδέλφεια της Μικράς Ασίας γιόρταζαν με το όνομα Άλ(ε)ια. Άλιον ή Άλειον ονομαζόταν και ο πανάρχαιος ναός του Ηλίου που υπήρχε στην θέση όπου ιδρύθηκε η πόλη της Ρόδου το 408 π.Χ. Προς τιμή του Ηλίου θυσίαζαν άλογα στην κορυφή του Ταϋγέτου (Ταλετόν ή άκρα Ηλίου ιερά), στην ακρόπολη της Κορίνθου (λεγόταν Ηλίου πόλις), καθώς και σε ψηλές κορυφές τις οποίες πρωτοθίγουν οι λάμποντες τροχοί του άρματος του Ηλίου. Με άλλα λόγια στις κορυφές που βλέπουν την ανατολή και τις φωτίζει πρώτες ο ΑΛΙΟΣ - ΗΛΙΟΣ. Αλαίος καλείται αργότερα και ο Απόλλων (μεταγενέστερος του Διός) θεός του Ηλίου. Αλλά και τα γράμματα ΑΛ μέσα σε λέξεις φαίνονται να έχουν σχέση με τον Ήλιο.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι οι προϊστορικοί Λάκωνες, που όρισαν ως κέντρο του γεωγραφικού τους κύκλου την ψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου, σχεδίασαν τον κύκλο αυτό
και ονόμασαν το κέντρο του Α. Αυτό θα το έκαναν γιατί το βασικό σημείο ενός κύκλου είναι το κέντρο του και είναι λογικό να ονομάσθηκε έτσι από το πρώτο γράμμα του αλφαβήτου που ταυτίζεται και με τον πρώτο αριθμό (Α = 1). Πολύ περισσότερο θα το έκαναν αν το γράμμα ΑΛΦΑ είχε ονομασθεί έτσι προς τιμή του Ηλίου (ΑΛ = ΑΛΙΟΣ = ΗΛΙΟΣ και ΦΑ = ΦΑΟΣ = ΦΩΣ = ΦΑΝΗ = ΦΑΝΗΣ). Δηλαδή ΑΛ ΦΑ = ΑΛΙΟΣ Φ(Α)ΟΣ ή ΑΛΙΟΥ Φ(Α)ΟΣ
ή ΑΛΙΟΣ ΦΑΝΗΣ ή ΑΛΙΟΥ ΦΑΝΗ (φανός-πυρσός) κλπ.
Ας εξετάσουμε τώρα μερικές λέξεις που αρχίζουν με τις ρίζες ΑΛ και ΦΑ που σχετίζονται με τον ήλιο, την θερμότητα και το φως.
Ο Παυσανίας μας πληροφορεί ότι η κορυφή Ταλετόν καλείται και ¨άκρα ηλίου ιερά¨, δηλαδή είναι η ιερά άκρα (κορυφή) του ΑΛΙΟΥ - ΗΛΙΟΥ. Άρα και το πρώτο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία απλή ένωση δύο συνηθισμένων και συνάμα σπουδαίων δωρικών λέξεων που δείχνουν τέλεια αυτό που θέλουν, δηλαδή την εμφάνιση του νεογέννητου ηλιακού φωτός, στην μεγάλη κορυφή,. Άρα και το κέντρο του γεωγραφικού τους κύκλου δεν έπρεπε να έχει άλλον συμβολισμό εκτός του Α - ΑΛ ΦΑ (ΑΛίου - ΦΑός ή ΦΑνή), αφού αυτό θα ήταν το σταθερό κέντρο επί της γης που θα μετρούσε ακριβώς τις κινήσεις του ηλιακού φωτός από την γέννηση μέχρι τον θάνατό του. Δηλαδή έπρεπε ο κάθε κύκλος, που έφτιαχναν να δίνει τόσο τις σταθερές μετρήσεις πάνω στη γη όσο και τις μεταβλητές μετρήσεις στον ουρανό.
Εδώ έπρεπε να πρωτοεμφανίζεται κάθε ημέρα ο μυστηριώδης αρχέγονος Φάνης του ορφικού συστήματος, "ότι πρώτος γαρ εφάνθη". Πέριξ αυτού έπρεπε να περιφέρεται
κάθε ημερονύκτιο ολόκληρος ο ουρανός και να αντιστοιχεί με το ακίνητο κέντρο του ουράνιου θόλου, του οποίου να αποτελεί προέκταση. Όμως τόσον ο σταθερός κύκλος επί της γης
όσο και η σφαίρα παρατηρήσεων στον ουρανό, έπρεπε να δίνουν όχι μόνο τις σταθερές αλλά και τις μεταβλητές μετρήσεις και ακόμα περισσότερο να έχουν μόνιμα σταθερή σχέση μεταξύ τους. Ποιος θα τολμούσε να χωρίσει το αιώνιο πρώτο ζεύγος (ζεύξη - ένωση) Ουρανού και Γαίας;
Άποψή μου, από εικοσαετίας και πλέον, είναι ότι ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ
είναι μία δωρική προσευχή της εποχής του μεγάλου κατακλυσμού. Ήταν η εποχή που είχαν πλημμυρίσει τα πάντα εκτός κάποιων υψηλών κορυφών. Εκεί είχαν καταφύγει όσοι γλύτωσαν όπου, χωρίς γραπτά κείμενα, προσπαθούσαν να διατηρήσουν κάποιες γνώσεις του παρελθόντος. Η προσευχή αυτή διαδόθηκε εύκολα αφού η δωρική διάλεκτος ήταν η πλέον εκτεταμένη από τις αρχαιοελληνικές διαλέκτους.
Ο ευκολότερος τρόπος ήταν η δημιουργία ύμνων, προσευχών και μύθων που θα μπορούσαν εύκολα και με την επανάληψη να απομνημονευθούν.
Τρόποι αποστήθισης υπήρξαν πολλοί και δεν χρειάζεται να τους εξηγήσω εδώ.
Διαβάστε όμως στους Ορφικούς Ύμνους πως περιγράφονται τα χρώματα των Θεών - Πλανητών του ηλιακού συστήματος. Είναι πραγματικά απίστευτο πως γνώριζαν τότε αυτά τα χρώματα που νομίζουμε ότι ο άνθρωπος τα έμαθε μετά το 1990 μ.Χ, με το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.
Εδώ θα προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ως μία Δωρική Προσευχή της εποχής του Μεγάλου Κατακλυσμού:
ΑΛ ΦΑ (ΑΛΙΕ ΦΑΟΣ) = ΗΛΙΕ ΦΩΣ
ΒΗ ΤΑ (ΒΑΔΙΖΕ ΤΑ) = ΒΑΔΙΖΕ ΤΗ βῇ = βαίνω αόρ.β' υποτ.
ΓΑΜ ΜΑ (ΓΑΜΕΤΡΙΑ ΜΑΝΑ) = ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΜΑΝΙΑ γαμετρία = γεωμετρία F1
Δ' ΕΛ ΤΑ = (ΔΑ ΕΛΙΟΥ ΤΑ) = ΓΗ ΗΛΙΟΥ ΤΑ δα = γη Δωρ.
ΕΨ ΙΛΩΝ (ΕΨΗΜΕΝΑ ΙΛΩΝ) = ΨΗΜΕΝΑ ΛΑΣΠΩΝ ιλύς = λάσπη
ΖΗ ΤΑ (ΖΗΣΕ ΤΑ) = ΔΙΑΤΗΡΗΣΕ ΤΑ ζῇ = ζω, ενεστ.προστ.
Η ΤΑ (ΗΛΙΟΥ ΤΑ) = ΗΛΙΟΥ ΤΑ
ΘΗΤΑ (ΘΗΤΆ) = ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΑ. θητά τ'άοικον ποιήσθαι, Ησίοδ. ΙΩ ΤΑ (ΕΙΝΑΙ ΤΑ) = ΕΙΝΑΙ ΤΑ ιώ = ειμί, ενεστ.ονομ. F2 ΚΑ ΠΑ (ΚΑΤΩ ΠΑΝΩ) = ΚΑΤΩ ΕΠΑΝΩ
ΛΑ Μ' ΔΑ (ΛΑ ΜΑΤΗΡ ΔΑ) = ΠΕΤΡΑ. ΜΑΝΑ ΓΗ λα=πέτρα, μάτηρ=μήτηρ Δωρ.
ΜΥ (ΜΥ) = ΜΗ F3
ΝΥ- (ΝΥ- Ξ) = ΝΥΧΤΑ νυξ = νύχτα
Ξ Υ (Ξ Υ) = ΕΙ εἶ = υπάρχει F3
Ο ΜΙΚΡΟΝ (Ο ΜΙΚΡΟΝ) = ΟΠΟΙΟ ΜΙΚΡΟΝ
ΠΙ
ΡΩ
Σ ΙΓΜΑ (ΠΥΡΩΣ ΟΙΓΜΑ) = ΠΥΡΟΣ ΑΝΟΙΓΜΑ οίγω & οίγνυμι = ανοίγω F4
ΤΑΦ Υ (ΤΑΦ Υ) = ΤΑΦΕΙ
ΨΙΛΟΝ (ΨΙΛΟΝ) = ΨΗΛΟΝ
ΦΙ (ΦΥ) = ΦΥΕΙ
ΧΙ
ΨΕΙ (ΧΙΨΕΙ) = (στα) ΥΨΗ
Ω ΜΕΓΑ (ΩΜΕΓΑ) = Ο ΜΕΓΑ = ΩΜΕΓΑ
Η ορθογραφία των γραμμάτων ήταν πάντα αμφίβολη, αφού δεν υπήρξε ποτέ γραπτό κείμενο της εποχής που συντάχθηκε ο Ελληνικός Αλφάβητος. Εγώ εδώ θα προτείνω μία ορθογραφία που ταιριάζει με την ιδέα της δωρικής προσευχής. Υπογραμμίζω τα γράμματα όταν τονίζονται.
Τώρα πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν δημιουργήθηκε αυτή η προσευχή ο Έλληνας ζούσε στα ψηλά βουνά, όπως προκύπτει από τα θαλασσινά όστρακα που βρίσκουμε σε σημαντικό υψόμετρο από την θάλασσα. Λογικό είναι η προσευχή αυτή αρχικά απλώς να εκφωνήθηκε και να διαδόθηκε μόνο προφορικά. Ήταν ίσως η εποχή που τα 27 γράμματα έγιναν 24. Ίσως μάλιστα σε κάποιες περιοχές πέρασαν απ' ευθείας από την γραμμική γραφή στα 24 γράμματα. Με τις συνθήκες αυτές είναι μάταιο να αναζητούμε την αρχική ορθογραφία της προφορικής ονομασίας του κάθε γράμματος. Αν είχε ίσως βρεθεί κάποια
σχετική βραχογραφία θα υπήρχε και η σταθερή βάση της κάθε σκέψης μας. Η σημερινή ορθογραφία αυτών των λέξεων διαμορφώθηκε κυρίως στα χρόνια του Βυζαντίου.
Ο μοναδικά έξυπνος τρόπος αποστήθισης ήταν η εκφώνηση με μέτρο πέντε βημάτων, που διασπούσε ακόμη και την συνοχή των λέξεων για να διατηρήσει το μέτρο. Το μέτρο πλέον καθιερώθηκε σε τέτοιο βαθμό που ο Όμηρος έγραψε τεράστια κείμενα, σε μέτρο
τριών βημάτων, που μπορούσαν να απαγγελθούν από στήθους. Την εποχή εκείνη σημασία είχε το μέτρο και όχι η ορθογραφία.
Με τις σκέψεις αυτές θα εξετάσουμε τώρα κάποιες σημειώσεις (F), που αφορούν διφορούμενες ερμηνείες:
F1: Αν το <Γ> γράφεται με ένα Μ, τότε ταιριάζει καλύτερα το ΓΑ = Γη και ΜΑ = μάτηρ = μήτηρ στα δωρικά.
F2: Η λέξη ΙΏ μπορεί να αναφέρεται και στην Ιώ αγελάδα που στον Αισχύλο συμβολίζει τον μεγάλο κατακλυσμό (βλέπε στο Google AGNOSTOS-KOSMOS την ανάρτησή μου <ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ> και στο YouTube τις εκπομπές <ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ 01-11>).
F3: Αν η σωστή γραφή είναι ΜΗ και ΞΕΙ, τότε όλα ερμηνεύονται εύκολα.
F4: Εδώ το <Ρ> ζητάει όμικρον και το <Σ> οι. Υπάρχει όμως και η πιθανότητα
του Σίγμα με ιώτα, αν το ίγμα σημαίνει απόσταγμα - κατακάθι.
Βλέπουμε τώρα σε οκτώ στίχους - έπη τριών φωνητικών βημάτων, όπως αποδίδει τον Ελληνικό Αλφάβητο :
ΑΛ ΦΑ ΒΗ ΤΑ ΓΑ ΜΑ = ΗΛΙΕ ΦΩΣ ΒΑΔΙΖΕ ΤΗΝ ΓΗ ΜΑΝΊΑ (μανιασμένη)
Δ(Α) ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ = ΓΗ ΗΛΙΟΥ ΤΑ ΕΨΗΜΕΝΑ ΛΑΣΠΩΝ
ΖΗ ΤΑ Η ΤΑ ΘΗ ΤΑ = ΖΗΣΕ (διατήρησε) ΤΑ ΗΛΙΟΥ ΤΑ ΘΗΤΑ (τα υπόδουλα
ΙΩ ΤΑ ΚΑ ΠΑ ΛΑ = στην) ΙΩ (κατακλυσμό) ΤΑ ΚΑΤΩ ΠΑΝΩ (σε) ΒΡΑΧΟ
Μ(Α) ΔΑ ΜΥ ΝΥ Ξ Υ = ΜΑΝΑ ΓΗ ΜΗ ΝΥΞ ΕΙ (να μην υπάρχει νύχτα)
Ο ΜΙΚΡΟΝ ΠΙ ΡΩ Σ ΙΓΜΑ = Ο(ποιο) ΜΙΚΡΟ ΠΥΡΟΣ ΑΝΟΙΓΜΑ
ΤΑΦ Υ ΨΙΛΟΝ ΦΙ = ΤΑΦΕΙ (στα νερά) ΥΨΗΛΟ ΦΥΕΙ (να φυτρώσει
ΧΙ ΨΕΙ Ω ΜΕΓΑ = στα) ΥΨΗ (ένα) Ο ΜΕΓΑ.
Αυτή η εκφώνηση έγινε γνωστή σε όλους και βοήθησε στην αποστήθιση ακόμα και πολύ μεγάλων κειμένων όπως αυτά του Ομήρου και άλλων.
Όταν όμως ήθελαν να να αποδώσουν την προσευχή, χρησιμοποιούσαν τα ίδια λόγια σε επτά στίχους των πέντε φωνητικών βημάτων.
ΑΛ ΦΑ ΒΗ ΤΑ ΓΑ = ΗΛΙΕ ΦΩΣ ΒΑΔΙΖΕ ΤΗΝ ΓΗ
ΜΑ Δ(Α) ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ = ΜΑΝΑ ΓΗ ΗΛΙΟΥ ΤΑ ΕΨΗΜΕΝΑ ΛΑΣΠΩΝ
ΖΗ ΤΑ Η ΤΑ ΘΗΤΑ = ΖΗΣΕ (διατήρησε) ΤΑ ΗΛΙΟΥ ΤΑ ΘΗΤΑ (δούλια)
ΙΩ ΤΑ ΚΑ ΠΑ ΛΑ = στην ΙΩ (πλημμύρα) ΤΑ ΚΑΤΩ ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΡΑΧΟ φέρε
Μ(Α) ΔΑ ΜΥ ΝΥΞ ΕΙ = ΜΑΝΑ ΓΗ ΜΗ ΝΥΞ ΕΙ (να μην υπάρχει νύχτα)
Ο ΜΙΚΡΟΝ ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΕΙ = Ο(ποιο) ΜΙΚΡΟ ΠΥΡΟΣ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΑΦΕΙ
ΨΙΛΟΝ ΦΥ(ΕΙ) (Χ)'ΥΨΗ Ω ΜΕΓΑ = ΥΨΗΛΟ ΦΥΕΙ (να φυτρώσει) στα ΥΨΗ ένα Ο ΜΕΓΑ.
Κύριο μέτρο του παιάνος ήταν, όπως και εδώ, ο πεντάχρονος ρυθμός.
Αυτή η μορφή ίσως να παρέμεινε μυστική αν χρησιμοποιήθηκε από τους μύστες - ιερείς.
Όμως ο παιάνας εξελίχθηκε περισσότερο σε εμβατήριο και για να δίνει ρυθμό στο βήμα έπρεπε να να ακούγετε όπως σήμερα το ένα - δύο. Ως εμβατήριο θα είχε πλέον την μορφή:
Ζητάει από την Μάνα (μάτερ) Γη τις Ψημένες από τον Ήλιο Λάσπες να τις Διατηρήσει.
Ζητάει τα πρώην Ηλιόλουστα που τώρα βρίσκονται Υπόδουλα Κάτω από την Ιώ - κατακλυσμό - αγελάδα να βγουν Πάνω σε Λά (πέτρα -στεριά).
Ζητάει από την Μάνα Γη να Μην Υπάρχει Νύχτα. Το ζητάει από την Γη γιατί ήδη γνωρίζει ότι αυτή γυρίζει γύρω από τον Ήλιο και μπορεί να κρατήσει σταθερά στραμμένο
το ίδιο της πρόσωπο προς αυτόν, χωρίς να αλλάξει τις ισορροπίες. Μήπως δεν κάνει το
ίδιο και η Σελήνη προς την Γη;
Καταλαβαίνει ότι είναι αδύνατο να αποσυρθούν όλα τα νερά από τα βαθουλώματα
της Γης (Οποιο Μικρό Πυρος Ανοιγμα Ταφεί στα νερά) και ζητάει σε αντάλλαγμα να Φυτρώσει μόνιμα στα Ύψη ένα Μέγα Ο, δηλαδή ο Ήλιος που θα στεγνώσει την Γη.
Εκτός των άλλων ο Έλληνας αυτής της εποχής πρέπει να είχε και απίστευτες γνώσεις αστρονομίας. Οι μεγάλες γνώσεις πρέπει να προϋπήρχαν και να χάθηκαν σταδιακά με
τους κατακλυσμούς, αλλά και κάποιοι μύστες να πήραν μαζί τους, με ναδίρ στην εποχή της τουρκοκρατίας.
Ας πάρουμε τώρα και την βοήθεια των ισαρίθμων ελληνικών λέξεων.
1413 = ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ ΝΑΥΠΛΙΟΥ = ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ = ΦΩΝΗΕΝ = ΗΧΕΩ (φωνάζω, κραυγάζω, ηχώ, αντηχώ, αντιλαλώ) = ΕΜΦΑΝΙΖΩ = ΑΝΑΣΤΑΙΝΩ = ΑΝΑΦΑΙΝΩ = (φέρνω στο φως, γεννώ, παράγω, ορίζω, ιδρύω) = ΦΡΑΔΑΖΩ (φανερώνω, γνωστοποιώ) = ΠΡΟΠΟΡΕΥΤΗΣ = ΣΥΜΒΟΛΟΜΑΝΤΙΣ (ερμηνευτής τών συμβόλων) = ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ = ΗΡΕΥΝΩΝ (ερευνούσα) = ΑΤΟΠΟΘΕΤΗΤΟΣ = ΑΔΗΛΩΤΟΣ = ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ = ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ = ΑΚΡΟΑΜΑΤΙΚΩΝ = ΑΝΑΝΕΩΣΑΤΕ = ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΣΑΤΕ = ΑΥΤΟΓΡΑΦΙΚH = ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΣΑ = ΕΠΙΜΗΚΥΝΩ = ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΤΙΚΑ = ΧΕΙΡΙΣΤΗΡΙΟ = ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ = ΕΓΧΕΩ (χύνω μέσα, ενσταλάζω) = ΔΙΠΛΟΨΗΦΙΑ = ΥΠΟΒΑΛΛΩ = ΥΓΙΩΣ = ΡΩΤΗΣΕ = ΠΡΟΣΜΕΤΡΗΣΕΤΕ = ΣΦΥΓΜΟΣ = ΙΣΟΓΩΝΙΟΣ
= ΦΛΟΓΙΣΤΙΚΟΣ = ΜΠΟΥΡΛΟΤΙΕΡΗΣ = ΠΡΟΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕΙ = ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΕΙ = ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕΣ = ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΣ = ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΕΣ = ΖΩΟΓΟΝΗΣΕΣ = ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΣ = ΤΟΙΧΟΚΟΛΛΗΣΕ = ΤΡΙΓΛΥΦΟ = ΤΟΡΝΕΥΤΗΡΙΟ = ΣΥΛΛΟΓΙΣΟΥ = ΛΟΓΙΣΤΩ = ΕΞΑΚΡΙΒΩΣΕΙΣ = ΠΑΡΩΘΗΣΕΙΣ = ΠΡΑΓΜΑΤΩΘΗΚΑΝ = ΕΠΙΒΙΩΣΑΤΕ
= ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ = ΕΠΙΚΟΥΡΗΣΟΥΝ
2253 = ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΗΛΙΟΣ = ΑΙΜΑΤΗΡΟΣ ΕΦΕΥΡΕΤΗΣ = ΕΦΗΥΡΕΝ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ = ΕΦΗΥΡΕΝ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ = ΕΦΗΥΡΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ = ΕΦΗΥΡΕΝ ΚΟΦΤΕΡΗ ΚΑΡΙΝΑ = Ο ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ = ΦΩΝΗΕΝΤΑ ΔΕΙΚΝΥΜΙ (δείχνω) = ΦΩΝΗΕΝΤΑ Η ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ = ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΠΑΛΑΜΗΔΗ = ΘΑΥΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ = ΕΣΤΙ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΝ ΑΙΤΙΟΝ ΠΑΛΑΜΗΔΗ = ΑΡΙΣΤΟΣ ΟΙΩΝΟΣ ΠΑΛΑΜΗΔΗ
= ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΕΙΤΕ = ΦΛΟΓΩΝΩ = ΓΟΥΡΛΩΝΩ = ΣΤΡΑΒΩΝΩ = ΚΑΤΑΠΛΑΚΩΣΩ
= ΑΠΟΣΒΟΛΩΣΩ = ΑΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΤΟΣ = ΦΩΤΟΦΟΒΙΑ = ΜΕΙΟΝΟΨΗΦΩ = ΠΛΕΙΟΨΗΦΩΝ = ΑΔΙΧΟΤΟΜΗΤΩΝ = ΜΙΚΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ
1714 = Ο ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ = ΖΩΝ ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΥ = ΟΙ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ = ΤΑ ΣΟΦΟΣ ΛΟΓΟΣ = ΤΑ ΥΓΙΩΣ = ΤΑ ΦΩΝΗ ΕΝ = ΦΩΝΗΕΝΤΑ = ΤΟ ΝΟΜΟΘΕΤΩ = ΘΕΩΡΩ = ΑΠΟΝΕΥΡΩΣΗ = ΧΑΛΙΝΑΓΩΓΗΣΗ = ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΩΝ = ΔΟΡΥΦΟΡΟΥ = ΤΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ = ΤΑ ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ ΝΑΥΠΛΙΟΥ = ΤΑ ΕΜΦΑΝΙΖΩ
= ΑΝΑΒΙΩΝΩ = ΑΝΑΓΝΏΘΩ (αναγινώσκω, διαβάζω) = Η ΥΠΕΡΠΡΟΣΦΟΡΑ =
ΣΩΣΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ = ΒΛΑΣΤΟΛΟΓΗΣΩ = ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΞΩ = ΑΝΑΨΗΛΑΦΗΣΕΙΣ = ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΟΥΝ = ΡΩΤΗΣΑΤΕ = ΤΟΙΧΟΚΟΛΛΗΣΑΤΕ = ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΟΥΝ = ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΟΥΜΕ = ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΩ = Η ΓΛΩΣΣΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΛΕΓΕΙ = Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ = ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΘΕΝ (από τον Χριστό) = ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΑΛΗΘΕΙΑΣ = ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ = Ο ΤΑ ΦΟΒΕΡΑ ΟΠΛΑ ΘΕΟΥ = Ο ΠΑΝΕΥΦΥΗΣ = Ο ΛΟΓΟΣ Ο ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ = ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟΝ ΣΥΜΒΟΛΟΝ = ΤΟ ΟΔΟΣ ΚΥΡΙΟΥ = ΕΚΛΕΚΤΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ = ΟΜΟΠΑΤΡΟΙ ΕΛΛΗΝΩΝ = ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΧΩΜΑ = ΕΘΝΙΚΟΝ ΦΩΣ = Ο ΘΕΙΟΝ ΦΩΣ = Ο ΙΕΡΟΧΘΩΝ (από ιερή γη) = Ο ΑΝΘΡΩΠΟΘΕΪΣΜΟΣ (θεοποίηση της ανθρωπότητας) = Ο ΤΟ ΕΛΙΞΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ
Ο Παλαμήδης ήταν υιός του Ναυπλίου και της Κλυμένης, άρα το ακριβές όνομά του
ήταν τότε Παλαμήδης Ναυπλίου. Οι αρχαίοι απέδιδαν σαυτόν την εφεύρεση του Ελληνικού αλφάβητου, όταν πήρε τα πολυάριθμα φοινικικά σύμβολα και με μερικά από αυτά απέδωσε τα φωνήεντα, που πριν δεν μπορούσαν να διαβαστούν.
Η μυθολογία μας λέει ότι αυτός ανακάλυψε τα φωνήεντα και ο Κάδμος είχε φέρει από τους Φοίνικες τα σύμφωνα. Ο Κάδμος ήταν γιος του Αγήνορα, βασιλιά της Φοινίκης και εγγονός του Ποσειδώνα. Στην Φοινίκη είχε άλλοτε μεταναστεύσει από την Ελλάδα ο Αγήνορας και νυμφεύθηκε την Τηλεφάεσσα, που του έδωσε, εκτός από τον Κάδμο και τον Φοίνικα, τον Κίλικα και την Ευρώπη. Όταν ο Ζευς άρπαξε την Ευρώπη, ο πατέρας του Κάδμου τον έστειλε να την αναζητήσει. Κατά παράδοση, ο Κάδμος έφερε στην Ελλάδα
από τη Φοινίκη τα γράμματα, που οι Φοίνικες τα είχαν πάρει από τους Κρήτες. Όμως τα Φοινικικά γράμματα ήταν συλαβογράμματα και δεν είχαν φωνήεντα.
Αφού λοιπόν τόσον ο Κάδμος που έφερε τα σύμφωνα, όσον και ο Παλαμήδης που βρήκε τα φωνήεντα είναι Έλληνες, γιατί διδάσκουμε στα σχολεία ότι τα Ελληνικά γράμματα είναι Φοινικικά; Είμαστε ξενομανείς ή τρελοί;
Η πρόταση αυτή δεν διεκδικεί το αλάθητο. Είναι μια πρόταση που διατύπωσα δημόσια από εικοσαετίας και πλέον, αλλά δεν την είχα ανεβάσει στο Internet μέχρι τώρα. Αντίθετα κάποιοι ακροατές ή αναγνώστες μου την ανέβασαν χωρίς να γράψουν την πηγή τους και κυρίως χωρίς τεκμηρίωση. Παρ' όλα αυτά, βλέπω με χαρά μου, ότι η άποψή μου έλαβε μεγάλη έκταση και προφανώς γίνεται αποδεκτή χωρίς αντιρρήσεις. Ελπίζω τώρα ότι και
με τα επί πλέον στοιχεία που παραθέτω, θα πείσω και τους κάποιους αμφιβάλλοντες.
Θα χαρώ πολύ αν η πρότασή μου αποτελέσει αφετηρία για περαιτέρω προβληματισμό και βελτιώσεις επάνω στο θέμα αυτό.
Όλες μου οι αναρτήσεις παραμένουν ανοιχτές σε όποιες βελτιώσεις προταθούν.
Συνεχίζεται ...
Άγνωστος Χ
1605 =
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ
= Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ =
= Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ =
ΟΥΤΟΣ ΕΣΤΙΝ = ΘΕΟΫΦΑΝΤΟΣ =
ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ
Ας πάρουμε τώρα ένα παράδειγμα με αμοιβαία αλλαγή των άρθρων χωρίς αλλοίωση
του αθροίσματος των λέξεων:
του αθροίσματος των λέξεων:
1605 = Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ = ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ =
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΑΓΓΕΙΛΑ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΘΕΟΝ =
ΚΑΙΡΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΑΓΓΕΙΛΑ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΘΕΟΝ =
ΚΑΙΡΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Άρα υπάρχει
κανόνας που λέει ότι: «κάθε έναρθρο
ζεύγος αρσενικού ουσιαστικού και επιθέτου με κατάληξη –ος, εφ’ όσον μετατραπεί
σε ουδέτερο με κατάληξη –ον,
θα έχει το ίδιο άθροισμα».
θα έχει το ίδιο άθροισμα».
Με αυτό το παράδειγμα αντιλαμβανόμαστε ότι τα άρθρα μπορούν να αποτελούν
μέρος του μεταβλητού παράγοντα Χ και με την άθροισή τους έχουν το ρόλο τους στην αριθμητική ισορροπία των λέξεων. Κάτι ανάλογο με τα άρθρα - μέλη του σώματος που, εκτός της κύριας χρήσης τους, είναι και τα όργανα ισορροπίας του. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην δεύτερη ισότητα όπου η κατάληξη -ΕΛΙΑ μετατρέπεται σε -ΕΙΛΑ χωρίς να μεταβληθεί το άθροισμα.
Για καλύτερη κατανόηση του παράγοντα Χ στην αριθμητική ισορροπία των λέξεων διαβάστε την ανάρτηση <Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ Χ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ> ή δείτε στο YouTube τις εκπομπές μου για την γλώσσα (9 εκπομπές).
Η ισοδυναμία των λέξεων δίνει καταπληκτικά συμπεράσματα:
1605 = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΘΕΟΝ = ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΝΝΑ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΙΕΡΗ ΓΗ
= ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙΡΙΑ = ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΛΓΕΒΡΑ = ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΑΙΑΝ = Η ΛΑΒΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΑΓΓΕΙΛΑ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΝΑΓΓΕΛΜΑ = Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΘΙΜΟ = ΘΕΟΣ Ο ΝΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ = ΘΕΟΣ
ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟΝ = ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΠΡΟΠΑΤΟΡΑΣ = ΟΜΟΦΥΛΙΑ (συγγένεια) ΘΕΟΥ = ΘΕΟΥ ΓΟΝΙΔΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ = ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΘΕΟΥ = ΘΕΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ =
Ο ΘΕΟΣ ΜΕΣΙΤΗ ΙΗΣΟΥ = ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟΝ ΘΕΟΥ = ΕΠΛΑΣΕΝ ΓΛΩΣΣΑ = ΓΛΩΣΣΑ ΓΕΝΕΤΗ = ΘΕΙΑ ΔΙΑΝΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑΣ = ΓΛΩΣΣΑ ΑΙΘΕΡΙΚΗ ΠΝΟΗ = Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΘΗΜΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ = Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΕΜΝΗΣΘΑΙ = ΓΛΩΣΣΑΣ ΙΕΡΑ ΒΙΒΛΙΑ =
ΓΛΩΣΣΑΣ ΑΝΔΡΕΙΑ = ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ = Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ = ΟΥΤΟΣ ΕΣΤΙΝ = ΘΕΟΫΦΑΝΤΟΣ = ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ = ΘΕΟΣ ΦΥΛΑΚΤΟ = ΘΕΟΥ ΗΧΕΤΗΣ (αυτός που παράγει καθαρό ισχυρό ήχο, ηχών, βροντερός) = ΘΕΟΣ ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟΝ = Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΑΠΡΟΣΙΤΟΝ = Ο ΘΕΟΣ ΑΦΥΣΙΚΟΝ = Ο ΘΕΟΣ ΕΝΤΟΣ
ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ = Ο ΘΕΟΣ ΑΡΧΙΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ = ΚΑΘΑΡΟΣ ΝΟΥΣ ΘΕΟΥ = Ο ΘΕΟΣ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ = Η ΑΡΧΕΓΟΝΟΣ ΚΙΝΗΣΙΣ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΑ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ = Ο ΘΕΟΣ ΨΙΘΥΡΙΖΕΙ = ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ = ΘΕΟΣ ΕΣΤΙ ΑΣΠΙΔΑ ΜΟΥ = ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΔΡΩΝ = ΝΩΘΡΟ ΠΝΕΥΜΑ = ΣΕ ΘΕΡΑΠΕΥΩ = ΠΕΙΘΑΡΧΩ = ΔΕΣΜΟΩ ΓΡΑΜΜΑΤΑ = ΚΑΘΑΡΟΓΡΑΦΩ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ Η ΔΙΔΑΧΗ ΘΕΟΥ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΝΗΜΗ ΕΛΛΗΝΩΝ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΑΝΤΟΣΥΝΗ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΛΟΓΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΛΟΓΟΥ ΡΕΥΜΑ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΛΟΓΟΣ ΛΟΓΟΣ ΛΟΓΟΣ = ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΛΑΒΡΗΓΟΡΕΩ (φλυαρώ με θρασύτητα) = ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ
Ας ερευνήσουμε τώρα τι σημαίνουν αυτές οι περίεργες λέξεις που ονομάζουν τα
24 γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου.
Ο Ήλιος στην Λακωνία ερχόταν πάντα πίσω από τον Πάρνωνα και έφευγε πίσω
από τον Ταϋγετο.
Πρόσεξαν λοιπόν ότι κατά τις ώρες που ο ήλιος ερχόταν σιγά - σιγά να νικήσει το σκοτάδι, αρχικά έβλεπαν τις ακτίνες του να χάνονται στον ουρανό. Οι πρώτες ακτίνες
πάνω στην γη της Λακωνίας έπεφταν (και πέφτουν) πάντα στην ψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου και ξεκινώντας από ψηλά κατηφόριζαν το βουνό για να απλωθούν στον κάμπο. Είναι γνωστή η ιστορία των αρχαίων Σπαρτιατών που, σε συναγωνισμό με τους νεαρούς απογόνους τους, δεν περίμεναν να δουν τον Ήλιο να βγαίνει απ’ τον Πάρνωνα αλλά τον εντόπισαν πρώτοι στην κορυφή του Ταϋγέτου.
Παρατηρώντας πλέον την πρώτη εμφάνιση του ηλιακού φωτός, στο επάνω τριγωνικό μέρος της μεγάλης κορυφής και την ακολουθούσα επέκτασή του, την παρέστησαν με το σχήμα Α, όταν φώτιζε την μισή κορυφή προς τα άνω. Έτσι σχεδίασαν το τριγωνικό σχήμα της κορυφής και το πρώτο φως που την φωτίζει από πάνω και μέχρι την μέση. Το πρώτο αυτό επίσημο σχήμα το ταύτισαν με την ανατολή του Ηλίου και με αυτό συμβόλισαν το κέντρο του γεωγραφικού - γεωμετρικού τους κύκλου καθώς και το πρώτο γράμμα - αριθμό στον κώδικα (αλφάβητο - αρίθμηση) που τότε άρχιζαν να δημιουργούν. Το πρώτο τους αυτό σύμβολο θα συμβόλιζε το κέντρο του κύκλου, στις μετρήσεις επάνω στην επιφάνεια της
γης. Το ίδιο όμως θα συμβόλιζε και το πρώτο γράμμα (άλφα), αλλά και τον πρώτο αριθμό (εν) και δεν μπορούσε παρά να ήταν αφιερωμένο στην καθημερινή γέννηση - ανατολή του ζωοδότη Ήλιου. Αλλά και ο ήχος που δόθηκε στο πρώτο τους γράμμα απέδωσε τον πρώτο ήχο που βγάζει ο άνθρωπος όταν γεννιέται. Η δύναμη του Α μπορεί να φανεί και εκ του ότι είναι το γράμμα με την μεγαλύτερη ένταση ήχου αλλά και αυτό που εκφωνείται με το στόμα εντελώς ανοικτό. Συμβόλιζε ακόμα και το επιφώνημα του θαυμασμού κατά την πρώτη εμφάνιση του Ηλίου στην κορυφή της πυραμίδας του Ταϋγέτου. Έτσι λοιπόν το πρώτο γράμμα, ο πρώτος αριθμός και το κέντρο του κύκλου ταυτίστηκαν με το ίδιο σύμβολο «Α», που θα συμβόλιζε πλέον την αρχή όλων των μετρήσεών τους.
Τι θα ήταν άραγε σπουδαιότερο από την γέννηση του Ηλίου, για τους προϊστορικούς Λάκωνες; Μήπως το Άλεφ - βόδι των Φοινίκων - Βορειοσιμητών; Μα οι Έλληνες ουδέποτε λάτρεψαν τα ζώα και πολύ περισσότερο τα γελάδια που τα χρησιμοποιούσαν για την διατροφή και τις βαριές εργασίες τους. Τι γίνεται λοιπόν εδώ; Γιατί προσπαθούν να μας πείσουν ότι το ΑΛΦΑ είναι ξενόφερτο και σημαίνει βόδι; Μήπως περνούν εμάς για βόδια;
Τι φυσικότερο για τους προϊστορικούς Λάκωνες απ’ το να τιμήσουν πρώτο τον Ήλιο, τον μεγαλύτερο Θεό τους (εκ του θέω = λάμπω, αστράπτω, τρέχω, πετώ, ίπταμαι και θεώμαι = θεωρώ, παρατηρώ, παρακολουθώ, κοιτάζω, θαυμάζω).
Αν όμως το Α απεικόνιζε την όψη της τριγωνικής κορυφής κατά την ανατολή του Ηλίου, γιατί ακολούθησε το Λ; Εδώ θα ανατρέξουμε στον Σωκράτη που μας λέει στον Κρατύλο
του Πλάτωνος (427β) «ότι δε ολισθαίνει μάλιστα εν τω λάβδα η γλώττα κατιδών, αφομοιών ωνόμασε τα τε λεία και αυτό το ολισθάνειν και το λιπαρόν και το κολλώδες και πάντα τα τοιαύτα». Δηλαδή “παρατηρώντας το γλίστρημα της γλώσσας στο λάμδα, το χρησιμοποίησε για να ονομάσει το λείον και το ίδιο το ολισθαίνειν και το λιπαρόν και το κολλώδες και όλα τα παρόμοια". Αν είναι έτσι, τότε και εδώ το Λ σημαίνει την ομαλή και λεία ολίσθηση των ηλιακών ακτίνων επάνω στην επιφάνεια της πυραμοειδούς κορυφής του Ταϋγέτου.
Έχουμε λοιπόν το Α να παριστάνει την πυραμίδα που μισοφωτίζεται εκ των άνω (η γραμμή στο μέσον της πυραμίδας διαχωρίζει το φωτισμένο άνω μέρος) και το Λ (το ίδιο σχήμα χωρίς την οριζόντια γραμμή) να παριστάνει το πλήρες και ομαλό λούσιμο της πυραμίδας στο φως του Ηλίου. Τι είναι όμως αυτό που λούζει με φως, πρώτα τις κορυφές και ύστερα όλη την Λακωνία. Μήπως αυτό είναι ο ιός του Ηλίου (ιός = πάν ότι ρίπτεται, βαλλόμενον, βέλος). Αν τώρα προσθέσουμε στα κεφαλαία Α και Λ την λέξη ΙΟΣ θα έχουμε την λέξη ΑΛΙΟΣ = ΗΛΙΟΣ (δεν υπάρχουν πεζά - μικρά γράμματα προ Μεγ. Αλεξάνδρου).
Οι Δωριείς τον Ήλιο τον έλεγαν Άλιο. Ο Σωκράτης πάλι στον Κρατύλο του Πλάτωνος (409α) μας λέει: «άλιον γαρ καλούσιν οι Δωριής άλιος ουν είη μεν αν κατά το αλίζειν». Αλίζω = (ενεργ.) συνάγω, συναθροίζω, περισυλλέγω τμήματα ενός συνόλου || (παθ.) συγκεντρώνομαι στο ίδιο σημείο, γίνομαι ένα σύνολο, συσσωματώνομαι, μαζεύομαι, συμπυκνώνομαι, συσσωρεύομαι. Αλλά η πέτρα - πυραμίδα της κορυφής δεν είναι αυτή που αλίζει = συναθροίζει τα φωτεινά βέλη = ιά κατά την ανατολή του Ηλίου;
Τα Άλια ή Άλεια ή Αλίεια ή Ηλίεια ήταν σπουδαιότατη αρχαία γιορτή που γινόταν στην Ρόδο (το νησί του Ηλίου), με αγώνες προς τιμή του θεού Ηλίου. Υπήρχαν μικρά και μεγάλα Αλίεια, που γίνονταν κάθε ένα ή τέσσερα χρόνια. Στα Αλίεια στέλνονταν θεωροί (προσκυνητές) από πάρα πολλές πόλεις. Στις πόλεις Τράλλεις και Φιλαδέλφεια της Μικράς Ασίας γιόρταζαν με το όνομα Άλ(ε)ια. Άλιον ή Άλειον ονομαζόταν και ο πανάρχαιος ναός του Ηλίου που υπήρχε στην θέση όπου ιδρύθηκε η πόλη της Ρόδου το 408 π.Χ. Προς τιμή του Ηλίου θυσίαζαν άλογα στην κορυφή του Ταϋγέτου (Ταλετόν ή άκρα Ηλίου ιερά), στην ακρόπολη της Κορίνθου (λεγόταν Ηλίου πόλις), καθώς και σε ψηλές κορυφές τις οποίες πρωτοθίγουν οι λάμποντες τροχοί του άρματος του Ηλίου. Με άλλα λόγια στις κορυφές που βλέπουν την ανατολή και τις φωτίζει πρώτες ο ΑΛΙΟΣ - ΗΛΙΟΣ. Αλαίος καλείται αργότερα και ο Απόλλων (μεταγενέστερος του Διός) θεός του Ηλίου. Αλλά και τα γράμματα ΑΛ μέσα σε λέξεις φαίνονται να έχουν σχέση με τον Ήλιο.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι οι προϊστορικοί Λάκωνες, που όρισαν ως κέντρο του γεωγραφικού τους κύκλου την ψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου, σχεδίασαν τον κύκλο αυτό
και ονόμασαν το κέντρο του Α. Αυτό θα το έκαναν γιατί το βασικό σημείο ενός κύκλου είναι το κέντρο του και είναι λογικό να ονομάσθηκε έτσι από το πρώτο γράμμα του αλφαβήτου που ταυτίζεται και με τον πρώτο αριθμό (Α = 1). Πολύ περισσότερο θα το έκαναν αν το γράμμα ΑΛΦΑ είχε ονομασθεί έτσι προς τιμή του Ηλίου (ΑΛ = ΑΛΙΟΣ = ΗΛΙΟΣ και ΦΑ = ΦΑΟΣ = ΦΩΣ = ΦΑΝΗ = ΦΑΝΗΣ). Δηλαδή ΑΛ ΦΑ = ΑΛΙΟΣ Φ(Α)ΟΣ ή ΑΛΙΟΥ Φ(Α)ΟΣ
ή ΑΛΙΟΣ ΦΑΝΗΣ ή ΑΛΙΟΥ ΦΑΝΗ (φανός-πυρσός) κλπ.
Οι Δωριείς χρησιμοποιούσαν ως ρίζα τόσον το θέμα ΑΛ = ΑΛΙΟΣ = ΗΛΙΟΣ όσον
και το ΦΑ = ΦΑΟΣ = ΦΩΣ (από την ρίζα ΦΑF, κατ’ επέκτασιν της ΦΑ). Έτσι είχαμε: ΦΑ = ΦΑF = ΦΑFΟΣ = ΦΑΟΣ = ΦΟΩΣ = ΦΩΣ.
και το ΦΑ = ΦΑΟΣ = ΦΩΣ (από την ρίζα ΦΑF, κατ’ επέκτασιν της ΦΑ). Έτσι είχαμε: ΦΑ = ΦΑF = ΦΑFΟΣ = ΦΑΟΣ = ΦΟΩΣ = ΦΩΣ.
Εξ αυτών προκύπτει αβίαστα:
ΑΛ+ΦΑ = ΑΛ(ΙΟΣ) + ΦΑ(ΟΣ) = Ήλιος φως
ή ΑΛ(ΙΟΥ) + ΦΑ(ΟΣ) = Ηλίου όρθρου ανατολή
ή ΑΛ(ΙΟΣ) + ΦΑ(ΝΗΣ) = Ήλιος πρωτοεμφανισθείς.
ή ΑΛ(ΙΟΥ) + ΦΑ(ΝΗ) = Ηλίου εμφάνιση.
ή ΑΛ(ΙΟΥ) + ΦΑ(ΝΟΣ) = Ηλίου φανός, πυρσός.
ή ΑΛ(ΙΟΥ) + ΦΑ(ΝΟΣ) = Ηλίου φανός, πυρσός.
Ας εξετάσουμε τώρα μερικές λέξεις που αρχίζουν με τις ρίζες ΑΛ και ΦΑ που σχετίζονται με τον ήλιο, την θερμότητα και το φως.
Αλαίος αλλά και Φαναίος εκλήθη ο Απόλλων. Φαναίος (παρέχων, φέρων φώς) εκλήθη και ο Ζεύς: <Συ μοι Ζεύς ο φαναίος ήκεις διφρεύων βαλιαίσι πώλοις> (Ευρ.Ρήσ.355).
Αλέη (Δωρ. Αλέα) είναι η θερμότης, ζέστη του πυρός αλλά συνηθέστερ ηλίου.
Αλεής, ές = θερμός εν τω ηλίω.
Αλεός, όν = αλεεινός, διάπυρος.
Αλεάζω = είμαι θερμός.
Αλεαίνω = θερμαίνω, γίνομαι θερμός, είμαι θερμός.
Αλεαντικός = κατάλληλος προς θέρμανσιν.
Αλεεινός, ή, όν = προσήλιος, αναπεπταμένος προς τον ήλιον, θερμός, ζεστός (το χρησιμοποιεί συχνά ο Αριστοτέλης επί τόπων, κλίματος, αέρος, ύδατος κτλ.).
Άλη = η περιπλάνησις, το περιπλανάσθε άνευ εστίας ή ελπίδος αναπαύσεως, περιπλάνησις του πνεύματος, σύγχυσις, παραφροσύνη. Όμως πέραν των εννοιών αυτών προκύπτει αβίαστα η αρχική χρήση ως η αδιάκοπη περιπλάνηση του ηλίου χωρίς ελπίδα αναπαύσεως, ΑΛ - Η = ΗΛΙΟΥ ΑΥΤΗ (φαινομένη αέναος περιπλάνηση).
Αλήιον πεδίον = η χώρα των περιπλανήσεων.
Αλήμων = αλήτης, πλάνης. Σε χρήση περί πλανητών ανδρών αλλά και αστέρων.
Γιατί όχι και περί του Ηλίου ως πλάνητος φαινομένου στον ουρανό, για όσους δεν γνώριζαν την αλήθεια.
Γιατί όχι και περί του Ηλίου ως πλάνητος φαινομένου στον ουρανό, για όσους δεν γνώριζαν την αλήθεια.
Αληθές = το μη λήθον κατά τον Ηράκλειτο, εκ του λήθω (Δωρ.λάθω) = λανθάνω. Αληθές είναι δει το σεμνόν (Μενάνδ.Άδηλ.478).
Αληθής (Δωρ. αλαθής) = μη λήθων, μη κεκρυμένος, φανερός. πραγματικός
Αλήθεια (Δωρ. αλάθεια και Ιων. αληθείη) = το αντίθετον του ψεύδους ή του απλώς φαινομένου. Παρ’ Ομήρω και Πινδάρω μόνον κατ’ αντίθεσιν του ψεύδους. Παρ’ Αττικοίς ωσαύτως το ενάντιον του φαινομένου.
Αλάμπετος Αϊδης εκλήθη ο σκοτεινός, άνευ φωτός Άδης.
Αλαόω = αποτυφλώ (οφθαλμού αλαώσαι = αποτυφλώσαι).
Αλαός = ο μη βλέπων, τυφλός.
Αλαώπις = η σκοτεινή, μη βλέπουσα,
Αλαωπός ή αλαώψ = ο σκοτεινός, έχων τυφλούς οφθαλμούς.
Αλαωτύς είναι η τύφλωσις οφθαλμού.
Αλαοτόκος = ο γενών τέκνα τυφλά.
Αλαμπία είναι η έλλειψις φωτός, λάμψεως.
Αλαμπής ηλίου = εκτός του φωτός ή των ακτίνων του ηλίου.
Άλβος, α, ον = ο λευκός, άσπρος.
Φαέθων εκλήθη ο λάμπων, στίλβων υιός του Ηλίου,
Φάνας ονομάζει ο Ησύχιος τις εκλάμψεις
Φανόν λέγει ο ίδιος το φαινόμενον, φωτεινόν και λαμπρόν.
Φανοτάτη καλεί την φωτεινοτάτη, αλλά και τόσα άλλα με την ρίζα <φα>.
Φάος ηελίοιο ονόμασαν την αυγή.
Ωσαύτως το λείπειν φάος ηελίοιο υπό τινος = το θνήσκειν.
Ωσαύτως το λείπειν φάος ηελίοιο υπό τινος = το θνήσκειν.
Σχετικά είναι και η αλφή = τιμή και αλφισταί = άμεμπτοι, έντιμοι από τον πάντα
έντιμο Ήλιο.
Ανάλογη σχέση υπάρχει και στην λέξη αλφός = λευκή τις παραλλαγή εν τω σώματι, όπως ακριβώς όταν φωτίζει ο ήλιος ένα συγκεκριμένο χώρο. έντιμο Ήλιο.
Ο Παυσανίας μας πληροφορεί ότι η κορυφή Ταλετόν καλείται και ¨άκρα ηλίου ιερά¨, δηλαδή είναι η ιερά άκρα (κορυφή) του ΑΛΙΟΥ - ΗΛΙΟΥ. Άρα και το πρώτο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία απλή ένωση δύο συνηθισμένων και συνάμα σπουδαίων δωρικών λέξεων που δείχνουν τέλεια αυτό που θέλουν, δηλαδή την εμφάνιση του νεογέννητου ηλιακού φωτός, στην μεγάλη κορυφή,. Άρα και το κέντρο του γεωγραφικού τους κύκλου δεν έπρεπε να έχει άλλον συμβολισμό εκτός του Α - ΑΛ ΦΑ (ΑΛίου - ΦΑός ή ΦΑνή), αφού αυτό θα ήταν το σταθερό κέντρο επί της γης που θα μετρούσε ακριβώς τις κινήσεις του ηλιακού φωτός από την γέννηση μέχρι τον θάνατό του. Δηλαδή έπρεπε ο κάθε κύκλος, που έφτιαχναν να δίνει τόσο τις σταθερές μετρήσεις πάνω στη γη όσο και τις μεταβλητές μετρήσεις στον ουρανό.
Εδώ έπρεπε να πρωτοεμφανίζεται κάθε ημέρα ο μυστηριώδης αρχέγονος Φάνης του ορφικού συστήματος, "ότι πρώτος γαρ εφάνθη". Πέριξ αυτού έπρεπε να περιφέρεται
κάθε ημερονύκτιο ολόκληρος ο ουρανός και να αντιστοιχεί με το ακίνητο κέντρο του ουράνιου θόλου, του οποίου να αποτελεί προέκταση. Όμως τόσον ο σταθερός κύκλος επί της γης
όσο και η σφαίρα παρατηρήσεων στον ουρανό, έπρεπε να δίνουν όχι μόνο τις σταθερές αλλά και τις μεταβλητές μετρήσεις και ακόμα περισσότερο να έχουν μόνιμα σταθερή σχέση μεταξύ τους. Ποιος θα τολμούσε να χωρίσει το αιώνιο πρώτο ζεύγος (ζεύξη - ένωση) Ουρανού και Γαίας;
Άποψή μου, από εικοσαετίας και πλέον, είναι ότι ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟΝ
είναι μία δωρική προσευχή της εποχής του μεγάλου κατακλυσμού. Ήταν η εποχή που είχαν πλημμυρίσει τα πάντα εκτός κάποιων υψηλών κορυφών. Εκεί είχαν καταφύγει όσοι γλύτωσαν όπου, χωρίς γραπτά κείμενα, προσπαθούσαν να διατηρήσουν κάποιες γνώσεις του παρελθόντος. Η προσευχή αυτή διαδόθηκε εύκολα αφού η δωρική διάλεκτος ήταν η πλέον εκτεταμένη από τις αρχαιοελληνικές διαλέκτους.
Ο ευκολότερος τρόπος ήταν η δημιουργία ύμνων, προσευχών και μύθων που θα μπορούσαν εύκολα και με την επανάληψη να απομνημονευθούν.
Τρόποι αποστήθισης υπήρξαν πολλοί και δεν χρειάζεται να τους εξηγήσω εδώ.
Διαβάστε όμως στους Ορφικούς Ύμνους πως περιγράφονται τα χρώματα των Θεών - Πλανητών του ηλιακού συστήματος. Είναι πραγματικά απίστευτο πως γνώριζαν τότε αυτά τα χρώματα που νομίζουμε ότι ο άνθρωπος τα έμαθε μετά το 1990 μ.Χ, με το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.
Εδώ θα προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ως μία Δωρική Προσευχή της εποχής του Μεγάλου Κατακλυσμού:
ΑΛ ΦΑ (ΑΛΙΕ ΦΑΟΣ) = ΗΛΙΕ ΦΩΣ
ΒΗ ΤΑ (ΒΑΔΙΖΕ ΤΑ) = ΒΑΔΙΖΕ ΤΗ βῇ = βαίνω αόρ.β' υποτ.
ΓΑΜ ΜΑ (ΓΑΜΕΤΡΙΑ ΜΑΝΑ) = ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΜΑΝΙΑ γαμετρία = γεωμετρία F1
Δ' ΕΛ ΤΑ = (ΔΑ ΕΛΙΟΥ ΤΑ) = ΓΗ ΗΛΙΟΥ ΤΑ δα = γη Δωρ.
ΕΨ ΙΛΩΝ (ΕΨΗΜΕΝΑ ΙΛΩΝ) = ΨΗΜΕΝΑ ΛΑΣΠΩΝ ιλύς = λάσπη
ΖΗ ΤΑ (ΖΗΣΕ ΤΑ) = ΔΙΑΤΗΡΗΣΕ ΤΑ ζῇ = ζω, ενεστ.προστ.
Η ΤΑ (ΗΛΙΟΥ ΤΑ) = ΗΛΙΟΥ ΤΑ
ΘΗΤΑ (ΘΗΤΆ) = ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΑ. θητά τ'άοικον ποιήσθαι, Ησίοδ. ΙΩ ΤΑ (ΕΙΝΑΙ ΤΑ) = ΕΙΝΑΙ ΤΑ ιώ = ειμί, ενεστ.ονομ. F2 ΚΑ ΠΑ (ΚΑΤΩ ΠΑΝΩ) = ΚΑΤΩ ΕΠΑΝΩ
ΛΑ Μ' ΔΑ (ΛΑ ΜΑΤΗΡ ΔΑ) = ΠΕΤΡΑ. ΜΑΝΑ ΓΗ λα=πέτρα, μάτηρ=μήτηρ Δωρ.
ΜΥ (ΜΥ) = ΜΗ F3
ΝΥ- (ΝΥ- Ξ) = ΝΥΧΤΑ νυξ = νύχτα
Ξ Υ (Ξ Υ) = ΕΙ εἶ = υπάρχει F3
Ο ΜΙΚΡΟΝ (Ο ΜΙΚΡΟΝ) = ΟΠΟΙΟ ΜΙΚΡΟΝ
ΠΙ
ΡΩ
Σ ΙΓΜΑ (ΠΥΡΩΣ ΟΙΓΜΑ) = ΠΥΡΟΣ ΑΝΟΙΓΜΑ οίγω & οίγνυμι = ανοίγω F4
ΤΑΦ Υ (ΤΑΦ Υ) = ΤΑΦΕΙ
ΨΙΛΟΝ (ΨΙΛΟΝ) = ΨΗΛΟΝ
ΦΙ (ΦΥ) = ΦΥΕΙ
ΧΙ
ΨΕΙ (ΧΙΨΕΙ) = (στα) ΥΨΗ
Ω ΜΕΓΑ (ΩΜΕΓΑ) = Ο ΜΕΓΑ = ΩΜΕΓΑ
Η ορθογραφία των γραμμάτων ήταν πάντα αμφίβολη, αφού δεν υπήρξε ποτέ γραπτό κείμενο της εποχής που συντάχθηκε ο Ελληνικός Αλφάβητος. Εγώ εδώ θα προτείνω μία ορθογραφία που ταιριάζει με την ιδέα της δωρικής προσευχής. Υπογραμμίζω τα γράμματα όταν τονίζονται.
Τώρα πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν δημιουργήθηκε αυτή η προσευχή ο Έλληνας ζούσε στα ψηλά βουνά, όπως προκύπτει από τα θαλασσινά όστρακα που βρίσκουμε σε σημαντικό υψόμετρο από την θάλασσα. Λογικό είναι η προσευχή αυτή αρχικά απλώς να εκφωνήθηκε και να διαδόθηκε μόνο προφορικά. Ήταν ίσως η εποχή που τα 27 γράμματα έγιναν 24. Ίσως μάλιστα σε κάποιες περιοχές πέρασαν απ' ευθείας από την γραμμική γραφή στα 24 γράμματα. Με τις συνθήκες αυτές είναι μάταιο να αναζητούμε την αρχική ορθογραφία της προφορικής ονομασίας του κάθε γράμματος. Αν είχε ίσως βρεθεί κάποια
σχετική βραχογραφία θα υπήρχε και η σταθερή βάση της κάθε σκέψης μας. Η σημερινή ορθογραφία αυτών των λέξεων διαμορφώθηκε κυρίως στα χρόνια του Βυζαντίου.
Ο μοναδικά έξυπνος τρόπος αποστήθισης ήταν η εκφώνηση με μέτρο πέντε βημάτων, που διασπούσε ακόμη και την συνοχή των λέξεων για να διατηρήσει το μέτρο. Το μέτρο πλέον καθιερώθηκε σε τέτοιο βαθμό που ο Όμηρος έγραψε τεράστια κείμενα, σε μέτρο
τριών βημάτων, που μπορούσαν να απαγγελθούν από στήθους. Την εποχή εκείνη σημασία είχε το μέτρο και όχι η ορθογραφία.
Με τις σκέψεις αυτές θα εξετάσουμε τώρα κάποιες σημειώσεις (F), που αφορούν διφορούμενες ερμηνείες:
F1: Αν το <Γ> γράφεται με ένα Μ, τότε ταιριάζει καλύτερα το ΓΑ = Γη και ΜΑ = μάτηρ = μήτηρ στα δωρικά.
F2: Η λέξη ΙΏ μπορεί να αναφέρεται και στην Ιώ αγελάδα που στον Αισχύλο συμβολίζει τον μεγάλο κατακλυσμό (βλέπε στο Google AGNOSTOS-KOSMOS την ανάρτησή μου <ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ> και στο YouTube τις εκπομπές <ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ 01-11>).
F3: Αν η σωστή γραφή είναι ΜΗ και ΞΕΙ, τότε όλα ερμηνεύονται εύκολα.
F4: Εδώ το <Ρ> ζητάει όμικρον και το <Σ> οι. Υπάρχει όμως και η πιθανότητα
του Σίγμα με ιώτα, αν το ίγμα σημαίνει απόσταγμα - κατακάθι.
Βλέπουμε τώρα σε οκτώ στίχους - έπη τριών φωνητικών βημάτων, όπως αποδίδει τον Ελληνικό Αλφάβητο :
ΑΛ ΦΑ ΒΗ ΤΑ ΓΑ ΜΑ = ΗΛΙΕ ΦΩΣ ΒΑΔΙΖΕ ΤΗΝ ΓΗ ΜΑΝΊΑ (μανιασμένη)
Δ(Α) ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ = ΓΗ ΗΛΙΟΥ ΤΑ ΕΨΗΜΕΝΑ ΛΑΣΠΩΝ
ΖΗ ΤΑ Η ΤΑ ΘΗ ΤΑ = ΖΗΣΕ (διατήρησε) ΤΑ ΗΛΙΟΥ ΤΑ ΘΗΤΑ (τα υπόδουλα
ΙΩ ΤΑ ΚΑ ΠΑ ΛΑ = στην) ΙΩ (κατακλυσμό) ΤΑ ΚΑΤΩ ΠΑΝΩ (σε) ΒΡΑΧΟ
Μ(Α) ΔΑ ΜΥ ΝΥ Ξ Υ = ΜΑΝΑ ΓΗ ΜΗ ΝΥΞ ΕΙ (να μην υπάρχει νύχτα)
Ο ΜΙΚΡΟΝ ΠΙ ΡΩ Σ ΙΓΜΑ = Ο(ποιο) ΜΙΚΡΟ ΠΥΡΟΣ ΑΝΟΙΓΜΑ
ΤΑΦ Υ ΨΙΛΟΝ ΦΙ = ΤΑΦΕΙ (στα νερά) ΥΨΗΛΟ ΦΥΕΙ (να φυτρώσει
ΧΙ ΨΕΙ Ω ΜΕΓΑ = στα) ΥΨΗ (ένα) Ο ΜΕΓΑ.
Αυτή η εκφώνηση έγινε γνωστή σε όλους και βοήθησε στην αποστήθιση ακόμα και πολύ μεγάλων κειμένων όπως αυτά του Ομήρου και άλλων.
Όταν όμως ήθελαν να να αποδώσουν την προσευχή, χρησιμοποιούσαν τα ίδια λόγια σε επτά στίχους των πέντε φωνητικών βημάτων.
ΑΛ ΦΑ ΒΗ ΤΑ ΓΑ = ΗΛΙΕ ΦΩΣ ΒΑΔΙΖΕ ΤΗΝ ΓΗ
ΜΑ Δ(Α) ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ = ΜΑΝΑ ΓΗ ΗΛΙΟΥ ΤΑ ΕΨΗΜΕΝΑ ΛΑΣΠΩΝ
ΖΗ ΤΑ Η ΤΑ ΘΗΤΑ = ΖΗΣΕ (διατήρησε) ΤΑ ΗΛΙΟΥ ΤΑ ΘΗΤΑ (δούλια)
ΙΩ ΤΑ ΚΑ ΠΑ ΛΑ = στην ΙΩ (πλημμύρα) ΤΑ ΚΑΤΩ ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΡΑΧΟ φέρε
Μ(Α) ΔΑ ΜΥ ΝΥΞ ΕΙ = ΜΑΝΑ ΓΗ ΜΗ ΝΥΞ ΕΙ (να μην υπάρχει νύχτα)
Ο ΜΙΚΡΟΝ ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΕΙ = Ο(ποιο) ΜΙΚΡΟ ΠΥΡΟΣ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΑΦΕΙ
ΨΙΛΟΝ ΦΥ(ΕΙ) (Χ)'ΥΨΗ Ω ΜΕΓΑ = ΥΨΗΛΟ ΦΥΕΙ (να φυτρώσει) στα ΥΨΗ ένα Ο ΜΕΓΑ.
Κύριο μέτρο του παιάνος ήταν, όπως και εδώ, ο πεντάχρονος ρυθμός.
Αυτή η μορφή ίσως να παρέμεινε μυστική αν χρησιμοποιήθηκε από τους μύστες - ιερείς.
Όμως ο παιάνας εξελίχθηκε περισσότερο σε εμβατήριο και για να δίνει ρυθμό στο βήμα έπρεπε να να ακούγετε όπως σήμερα το ένα - δύο. Ως εμβατήριο θα είχε πλέον την μορφή:
ΑΛ ΦΑ = ΗΛΙΕ ΦΩΣ
ΒΗ ΤΑ = ΒΑΔΙΖΕ ΤΗΝ
ΒΗ ΤΑ = ΒΑΔΙΖΕ ΤΗΝ
ΓΑ ΜΑ = ΓΗ ΜΑΝΑ (μάτερ)
Δ(Α) ΕΛ = ΓΗ ΗΛΙΟΥ
ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ = ΤΑ ΕΨΗΜΕΝΑ ΛΑΣΠΩΝ
ΖΗ ΤΑ Η = ΖΗΣΕ (διατήρησε) ΤΑ ΗΛΙΟΥ
ΤΑ ΘΗ- = ΤΑ ΘΗ- (δούλια)
ΤΑ ΙΩ = ΤΑ στην ΙΩ (πλημμύρα)
ΤΑ ΚΑ = ΤΑ ΚΑΤΩ(θεν)
ΠΑ ΛΑ = ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΡΑΧΟ
Μ(Α) ΔΑ = ΜΑΝΑ ΓΗ
ΜΥ ΝΥΞ = ΜΗ ΝΥΧΤΑ
ΕΙ Ο = ΕΙ (υπάρχει) Ο(ποιο)
ΜΙΚΡΟΝ ΠΥΡΟΣ = ΜΙΚΡΟ ΠΥΡΟΣ
ΙΓΜΑ ΤΑΦΕΙ = ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΑΦΕΙ-
ΨΙΛΟΝ ΦΥ(ΕΙ) = ΨΗΛΟ ΦΥΕΙ (να φυτρώσει)
(Χ)'Υ ΨΗ = στα ΥΨΗ
Ο ΜΕΓΑ = ένα Ο ΜΕΓΑ.
Στην Δωρική αυτή προσευχή ο άνθρωπος ζητάει από τον Ήλιο Φως να Φανεί και να Βαδίσει στη Γη. Δ(Α) ΕΛ = ΓΗ ΗΛΙΟΥ
ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ = ΤΑ ΕΨΗΜΕΝΑ ΛΑΣΠΩΝ
ΖΗ ΤΑ Η = ΖΗΣΕ (διατήρησε) ΤΑ ΗΛΙΟΥ
ΤΑ ΘΗ- = ΤΑ ΘΗ- (δούλια)
ΤΑ ΙΩ = ΤΑ στην ΙΩ (πλημμύρα)
ΤΑ ΚΑ = ΤΑ ΚΑΤΩ(θεν)
ΠΑ ΛΑ = ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΡΑΧΟ
Μ(Α) ΔΑ = ΜΑΝΑ ΓΗ
ΜΥ ΝΥΞ = ΜΗ ΝΥΧΤΑ
ΕΙ Ο = ΕΙ (υπάρχει) Ο(ποιο)
ΜΙΚΡΟΝ ΠΥΡΟΣ = ΜΙΚΡΟ ΠΥΡΟΣ
ΙΓΜΑ ΤΑΦΕΙ = ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΑΦΕΙ-
ΨΙΛΟΝ ΦΥ(ΕΙ) = ΨΗΛΟ ΦΥΕΙ (να φυτρώσει)
(Χ)'Υ ΨΗ = στα ΥΨΗ
Ο ΜΕΓΑ = ένα Ο ΜΕΓΑ.
Ζητάει από την Μάνα (μάτερ) Γη τις Ψημένες από τον Ήλιο Λάσπες να τις Διατηρήσει.
Ζητάει τα πρώην Ηλιόλουστα που τώρα βρίσκονται Υπόδουλα Κάτω από την Ιώ - κατακλυσμό - αγελάδα να βγουν Πάνω σε Λά (πέτρα -στεριά).
Ζητάει από την Μάνα Γη να Μην Υπάρχει Νύχτα. Το ζητάει από την Γη γιατί ήδη γνωρίζει ότι αυτή γυρίζει γύρω από τον Ήλιο και μπορεί να κρατήσει σταθερά στραμμένο
το ίδιο της πρόσωπο προς αυτόν, χωρίς να αλλάξει τις ισορροπίες. Μήπως δεν κάνει το
ίδιο και η Σελήνη προς την Γη;
Καταλαβαίνει ότι είναι αδύνατο να αποσυρθούν όλα τα νερά από τα βαθουλώματα
της Γης (Οποιο Μικρό Πυρος Ανοιγμα Ταφεί στα νερά) και ζητάει σε αντάλλαγμα να Φυτρώσει μόνιμα στα Ύψη ένα Μέγα Ο, δηλαδή ο Ήλιος που θα στεγνώσει την Γη.
Εκτός των άλλων ο Έλληνας αυτής της εποχής πρέπει να είχε και απίστευτες γνώσεις αστρονομίας. Οι μεγάλες γνώσεις πρέπει να προϋπήρχαν και να χάθηκαν σταδιακά με
τους κατακλυσμούς, αλλά και κάποιοι μύστες να πήραν μαζί τους, με ναδίρ στην εποχή της τουρκοκρατίας.
Ας πάρουμε τώρα και την βοήθεια των ισαρίθμων ελληνικών λέξεων.
1413 = ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ ΝΑΥΠΛΙΟΥ = ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ = ΦΩΝΗΕΝ = ΗΧΕΩ (φωνάζω, κραυγάζω, ηχώ, αντηχώ, αντιλαλώ) = ΕΜΦΑΝΙΖΩ = ΑΝΑΣΤΑΙΝΩ = ΑΝΑΦΑΙΝΩ = (φέρνω στο φως, γεννώ, παράγω, ορίζω, ιδρύω) = ΦΡΑΔΑΖΩ (φανερώνω, γνωστοποιώ) = ΠΡΟΠΟΡΕΥΤΗΣ = ΣΥΜΒΟΛΟΜΑΝΤΙΣ (ερμηνευτής τών συμβόλων) = ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ = ΗΡΕΥΝΩΝ (ερευνούσα) = ΑΤΟΠΟΘΕΤΗΤΟΣ = ΑΔΗΛΩΤΟΣ = ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ = ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ = ΑΚΡΟΑΜΑΤΙΚΩΝ = ΑΝΑΝΕΩΣΑΤΕ = ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΣΑΤΕ = ΑΥΤΟΓΡΑΦΙΚH = ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΣΑ = ΕΠΙΜΗΚΥΝΩ = ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΤΙΚΑ = ΧΕΙΡΙΣΤΗΡΙΟ = ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ = ΕΓΧΕΩ (χύνω μέσα, ενσταλάζω) = ΔΙΠΛΟΨΗΦΙΑ = ΥΠΟΒΑΛΛΩ = ΥΓΙΩΣ = ΡΩΤΗΣΕ = ΠΡΟΣΜΕΤΡΗΣΕΤΕ = ΣΦΥΓΜΟΣ = ΙΣΟΓΩΝΙΟΣ
= ΦΛΟΓΙΣΤΙΚΟΣ = ΜΠΟΥΡΛΟΤΙΕΡΗΣ = ΠΡΟΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕΙ = ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΕΙ = ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕΣ = ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΣ = ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΕΣ = ΖΩΟΓΟΝΗΣΕΣ = ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΣ = ΤΟΙΧΟΚΟΛΛΗΣΕ = ΤΡΙΓΛΥΦΟ = ΤΟΡΝΕΥΤΗΡΙΟ = ΣΥΛΛΟΓΙΣΟΥ = ΛΟΓΙΣΤΩ = ΕΞΑΚΡΙΒΩΣΕΙΣ = ΠΑΡΩΘΗΣΕΙΣ = ΠΡΑΓΜΑΤΩΘΗΚΑΝ = ΕΠΙΒΙΩΣΑΤΕ
= ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ = ΕΠΙΚΟΥΡΗΣΟΥΝ
2253 = ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΗΛΙΟΣ = ΑΙΜΑΤΗΡΟΣ ΕΦΕΥΡΕΤΗΣ = ΕΦΗΥΡΕΝ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ = ΕΦΗΥΡΕΝ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ = ΕΦΗΥΡΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ = ΕΦΗΥΡΕΝ ΚΟΦΤΕΡΗ ΚΑΡΙΝΑ = Ο ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ = ΦΩΝΗΕΝΤΑ ΔΕΙΚΝΥΜΙ (δείχνω) = ΦΩΝΗΕΝΤΑ Η ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ = ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΠΑΛΑΜΗΔΗ = ΘΑΥΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ = ΕΣΤΙ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΝ ΑΙΤΙΟΝ ΠΑΛΑΜΗΔΗ = ΑΡΙΣΤΟΣ ΟΙΩΝΟΣ ΠΑΛΑΜΗΔΗ
= ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΕΙΤΕ = ΦΛΟΓΩΝΩ = ΓΟΥΡΛΩΝΩ = ΣΤΡΑΒΩΝΩ = ΚΑΤΑΠΛΑΚΩΣΩ
= ΑΠΟΣΒΟΛΩΣΩ = ΑΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΤΟΣ = ΦΩΤΟΦΟΒΙΑ = ΜΕΙΟΝΟΨΗΦΩ = ΠΛΕΙΟΨΗΦΩΝ = ΑΔΙΧΟΤΟΜΗΤΩΝ = ΜΙΚΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ
1714 = Ο ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ = ΖΩΝ ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΥ = ΟΙ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ = ΤΑ ΣΟΦΟΣ ΛΟΓΟΣ = ΤΑ ΥΓΙΩΣ = ΤΑ ΦΩΝΗ ΕΝ = ΦΩΝΗΕΝΤΑ = ΤΟ ΝΟΜΟΘΕΤΩ = ΘΕΩΡΩ = ΑΠΟΝΕΥΡΩΣΗ = ΧΑΛΙΝΑΓΩΓΗΣΗ = ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΩΝ = ΔΟΡΥΦΟΡΟΥ = ΤΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ = ΤΑ ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ ΝΑΥΠΛΙΟΥ = ΤΑ ΕΜΦΑΝΙΖΩ
= ΑΝΑΒΙΩΝΩ = ΑΝΑΓΝΏΘΩ (αναγινώσκω, διαβάζω) = Η ΥΠΕΡΠΡΟΣΦΟΡΑ =
ΣΩΣΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ = ΒΛΑΣΤΟΛΟΓΗΣΩ = ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΞΩ = ΑΝΑΨΗΛΑΦΗΣΕΙΣ = ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΟΥΝ = ΡΩΤΗΣΑΤΕ = ΤΟΙΧΟΚΟΛΛΗΣΑΤΕ = ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΟΥΝ = ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΙΣΟΥΜΕ = ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΩ = Η ΓΛΩΣΣΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΛΕΓΕΙ = Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ = ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΘΕΝ (από τον Χριστό) = ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΑΛΗΘΕΙΑΣ = ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ = Ο ΤΑ ΦΟΒΕΡΑ ΟΠΛΑ ΘΕΟΥ = Ο ΠΑΝΕΥΦΥΗΣ = Ο ΛΟΓΟΣ Ο ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ = ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟΝ ΣΥΜΒΟΛΟΝ = ΤΟ ΟΔΟΣ ΚΥΡΙΟΥ = ΕΚΛΕΚΤΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ = ΟΜΟΠΑΤΡΟΙ ΕΛΛΗΝΩΝ = ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΧΩΜΑ = ΕΘΝΙΚΟΝ ΦΩΣ = Ο ΘΕΙΟΝ ΦΩΣ = Ο ΙΕΡΟΧΘΩΝ (από ιερή γη) = Ο ΑΝΘΡΩΠΟΘΕΪΣΜΟΣ (θεοποίηση της ανθρωπότητας) = Ο ΤΟ ΕΛΙΞΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ
Ο Παλαμήδης ήταν υιός του Ναυπλίου και της Κλυμένης, άρα το ακριβές όνομά του
ήταν τότε Παλαμήδης Ναυπλίου. Οι αρχαίοι απέδιδαν σαυτόν την εφεύρεση του Ελληνικού αλφάβητου, όταν πήρε τα πολυάριθμα φοινικικά σύμβολα και με μερικά από αυτά απέδωσε τα φωνήεντα, που πριν δεν μπορούσαν να διαβαστούν.
Η μυθολογία μας λέει ότι αυτός ανακάλυψε τα φωνήεντα και ο Κάδμος είχε φέρει από τους Φοίνικες τα σύμφωνα. Ο Κάδμος ήταν γιος του Αγήνορα, βασιλιά της Φοινίκης και εγγονός του Ποσειδώνα. Στην Φοινίκη είχε άλλοτε μεταναστεύσει από την Ελλάδα ο Αγήνορας και νυμφεύθηκε την Τηλεφάεσσα, που του έδωσε, εκτός από τον Κάδμο και τον Φοίνικα, τον Κίλικα και την Ευρώπη. Όταν ο Ζευς άρπαξε την Ευρώπη, ο πατέρας του Κάδμου τον έστειλε να την αναζητήσει. Κατά παράδοση, ο Κάδμος έφερε στην Ελλάδα
από τη Φοινίκη τα γράμματα, που οι Φοίνικες τα είχαν πάρει από τους Κρήτες. Όμως τα Φοινικικά γράμματα ήταν συλαβογράμματα και δεν είχαν φωνήεντα.
Αφού λοιπόν τόσον ο Κάδμος που έφερε τα σύμφωνα, όσον και ο Παλαμήδης που βρήκε τα φωνήεντα είναι Έλληνες, γιατί διδάσκουμε στα σχολεία ότι τα Ελληνικά γράμματα είναι Φοινικικά; Είμαστε ξενομανείς ή τρελοί;
Η πρόταση αυτή δεν διεκδικεί το αλάθητο. Είναι μια πρόταση που διατύπωσα δημόσια από εικοσαετίας και πλέον, αλλά δεν την είχα ανεβάσει στο Internet μέχρι τώρα. Αντίθετα κάποιοι ακροατές ή αναγνώστες μου την ανέβασαν χωρίς να γράψουν την πηγή τους και κυρίως χωρίς τεκμηρίωση. Παρ' όλα αυτά, βλέπω με χαρά μου, ότι η άποψή μου έλαβε μεγάλη έκταση και προφανώς γίνεται αποδεκτή χωρίς αντιρρήσεις. Ελπίζω τώρα ότι και
με τα επί πλέον στοιχεία που παραθέτω, θα πείσω και τους κάποιους αμφιβάλλοντες.
Θα χαρώ πολύ αν η πρότασή μου αποτελέσει αφετηρία για περαιτέρω προβληματισμό και βελτιώσεις επάνω στο θέμα αυτό.
Όλες μου οι αναρτήσεις παραμένουν ανοιχτές σε όποιες βελτιώσεις προταθούν.
Συνεχίζεται ...
Άγνωστος Χ
